Anabella – Rozdział XLIV (cz. 14)

– Tak – westchnął. – Zwykle nikomu się tym nie chwalę, bo nie ma czym… moja wina, moja nieuwaga. Tak czy inaczej to były ułamki sekundy. Pamiętam tylko taki krótki film, zbliżające się światła i cień tego tira w lusterku… dźwięk klaksonu, bo trąbił na mnie jak wariat… pisk hamulców, bo hamował, aż mu iskry poszły… i dzięki temu udało mi się uciec mu z trajektorii. A potem szum w uszach i szok, że dalej jadę i że nic się nie stało. Babcia mało mi nie umarła z przerażenia… I nic dziwnego, bo mogłem zabić nas oboje.

– Jak dobrze, że nic się nie stało! – wyszeptała Iza, ze ściśniętym sercem wyobrażając sobie tę sytuację. – Życie jest takie kruche… mój tata zginął w wypadku…

– Wiem, Izulka – pokiwał głową Majk. – I powiem ci, że to są naprawdę mikrosekundy. Od tamtej pory jeżdżę bardzo ostrożnie i ze stuprocentowym skupieniem, zwłaszcza na długich trasach. Ale tamto zdarzenie jeszcze teraz potrafi mi się przyśnić w nocy, słyszę to trąbienie i pisk hamulców… budzę się zlany potem… I to mi daje pole do przemyśleń.

– Nad sensem życia? – uśmiechnęła się smutno.

– Też – zgodził się oględnie. – Ale również nad tym, co by było, gdybym wtedy nie tyle zginął, co został ranny. Nawet lekko. W sensie… co stałoby się z moją firmą, z tymi ludźmi, którzy tu pracują? Jak poradziliby sobie beze mnie przez, powiedzmy, dwa albo trzy miesiące? Kto przejąłby ster i prawidłowo poprowadził łajbę, nie przez kilka dni, ale w trochę dłuższej perspektywie? Zrozumiałem, że potrzebuję zaufanego zastępcy. Takiego, który nie tylko odwali za mnie część zadań, ale który w razie czego będzie umiał podejmować odpowiedzialne decyzje i któremu będę mógł dać pełnomocnictwo do podpisywania papierów w moim imieniu. Czyli de facto do prowadzenia za mnie całej firmy.

Iza milczała, wpatrując się w swoją szklankę.

– Od tamtej pory nieraz o tym myślałem i to mi leżało kamieniem na sercu – mówił dalej Majk, nie spuszczając z niej oczu. – Mam w ekipie sporo fajnych ludzi i każdemu przyglądam się również od tej strony. Na początku miałem na oku jednego mocnego kandydata… ale zawiódł mnie i na jakieś dwa lata pomysł o powołaniu zastępcy wywietrzał mi z głowy. Potem jednak wrócił. Przez pewien czas myślałem o Antku, po cichu nawet szkoliłem go pod tym kątem… Ale on jednak nie ma zacięcia do wielu spraw. Owszem, świetnie zna się na elektronice i poradzi sobie z każdym zadaniem, które ktoś mu zleci, ale gdyby miał na własną rękę poprowadzić cały okręt, to niestety marnie by to wyglądało. No i Basia. Sprawdzała się znakomicie w roli przełożonej kelnerek… zresztą dałem jej tę funkcję właśnie po to, żeby przekonać się, jak będzie sobie radzić. Było w porządku, ale to też nie było do końca to, o co mi chodziło.

Upił kolejnego łyka wody, nadal przypatrując się siedzącej w milczeniu dziewczynie. Spuściła nieco głowę, przez co na twarz opadł jej długi kosmyk włosów, który odgarnęła na wpół bezwiednym gestem… Majk uśmiechnął się leciutko.

– Jak to się mówi? „Szukajcie, a znajdziecie” – podjął ciszej. – Więc szukałem… a właściwie nie tyle szukałem, co cierpliwie czekałem na odpowiednią osobę. I doczekałem się. Bo wreszcie przyszłaś ty.

Iza podniosła oczy i spojrzała na niego z niepokojem.

– Proszę, szefie – pokręciła głową. – Nie mów tak. Przeceniasz mnie… Ja przecież…

– Ciii, ani słowa, Izabello – przerwał jej łagodnie. – Jeszcze nie skończyłem. Mam stuprocentową pewność, że to ty jesteś osobą, której szukałem. Czasami mylę się co do ludzi, ale zdarza mi się to bardzo rzadko, a w twoim przypadku nie mam nawet cienia wątpliwości, że jest tak, jak mówię. Miałem dużo czasu, żeby to przemyśleć. Obserwowałem cię. Powierzałem ci coraz trudniejsze zadania, testowałem cię i hartowałem, zwalając na ciebie różnego rodzaju robotę. I dzisiaj mam pewność, że w razie czego mógłbym bezpiecznie zostawić tę budę pod twoimi rozkazami. Dlatego mianowałem cię dzisiaj oficjalnie na stanowisko, którego brakowało tu od lat. Chciałem, żeby ekipa jak najszybciej przyjęła cię w tej roli i przyzwyczaiła się do tego, że jesteś wice-szefową. I chcę, żebyś ty też się do tego przyzwyczaiła.

(c.d.n.)