Anabella – Rozdział XLIV (cz. 16)

– Wracajmy do pracy – powiedział z westchnieniem Majk, puszczając jej dłonie i podnosząc się z krzesła. – Resztę omówimy sobie innym razem.

Iza również zerwała się z fotela, wygładzając fartuszek, zła na samą siebie, że tak bezmyślnie zepsuła mu humor. Gdyby mogła, wtłoczyłaby sobie wypowiedziane słowa z powrotem do gardła, ale niestety, tego już nie można było zrobić… Poczuła, jak ciężki głaz opada jej na serce i przytłacza jej sumienie aż do bólu.

„Ależ jestem głupia!” – pomyślała z żalem, idąc w stronę drzwi i naciskając klamkę. – „Po co mu o niej wspominam? Miał taki dobry humor…”

– Iza… poczekaj.

Odwróciła się w półotwartych drzwiach. Majk podszedł do niej, sięgnął do klamki i zamknął drzwi, po czym uśmiechnął się do niej porozumiewawczo.

– A moje doładowanie baterii to co? – zagadnął wesoło. – Nie należy mi się dzisiaj?

– Ach! – parsknęła śmiechem, wyciągając ręce, by objąć go wpół. – Jasne, że się należy!

„Doładowanie baterii” było żartobliwym określeniem, którego Majk używał regularnie od czasów przygody z brandy i jej dwudniowej bytności u niego w domu. W jego rozumieniu polegało ono na przytuleniu się do niej choć na chwilę w celu ukojenia nerwów lub rozładowania napiętej atmosfery. Iza, która traktowała to jako kolejny element terapii, bardzo lubiła te krótkie sesje niezobowiązującej wymiany pozytywnej energii, które ją również uspokajały i wprawiały w dobry nastrój. Dziś owa wesoła prośba o doładowanie baterii sprawiła jej ogromną ulgę, była bowiem dla niej sygnałem, że jednak wszystko jest w porządku.

Objąwszy go wpół, jak zawsze, oparła policzek na jego piersi, przymykając oczy i wdychając delikatny zapach wody kolońskiej, który za każdym razem napełniał ją cudownym, wszechogarniającym poczuciem spokoju i bezpieczeństwa. Majk otulił ją ramionami i przycisnął pokryty kilkudniowym zarostem policzek do jej skroni. Przez głowę Izy przebiegła leniwa myśl, jak przyjemny był ten szorstki dotyk.

– Dwie minutki, elfiku – zamruczał jej do ucha. – Dwie minutki i wracamy do tych naszych nieszczęsnych obowiązków. Muszę tylko ukraść ci jeszcze jedną dawkę elfikowej energii…

– Nie ma sprawy – uśmiechnęła się. – I tak nie wygrasz na tym, bo ja odbiorę jej sobie tyle samo od ciebie.

– Przecież moja energia nie jest elfikowa – zauważył wesoło.

– Nie jest. Ale to tym lepiej. Takie elfy jak ja żywią się czymś innym.

– Serio? – zaciekawił się. – Czym?

– Zapachem – szepnęła, przekręcając głowę tak, by wtulić na chwilę nos w fałdy jego koszuli.

– Zapachem? – powtórzył zdziwiony.

Pokiwała głową i podniosła na niego uśmiechnięte oczy.

– Pachniesz eau de Cologne – wyjaśniła mu rzeczowo. – To jest właśnie pokarm elfów. Mój tata tak pachniał, mam z tym powiązane jak najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. No, ale już… koniec doładowania.

Zluźniła uścisk, cofnęła ręce i odsunęła się od niego. Majk puścił ją posłusznie i przez chwilę przypatrywał jej się z uśmiechem.

– Eau de Cologne? – powtórzył rozbawiony, całkiem nieźle naśladując jej francuską wymowę. – Pokarm nocnych elfów… No patrz! Tego to nie wiedziałem!

Roześmiali się oboje i otworzywszy drzwi od gabinetu, wyszli na korytarz zaplecza z twarzami rozpromienionymi jak słońce.