Anabella – Rozdział XLIV (cz. 2) - De te fabula narratur

Daniel uściskał Lodzię, z żywym zainteresowaniem dopytując o dziecko.

– Musicie po prostu wpaść do nas całą brygadą i go zobaczyć! – zaśmiała się Lodzia. – O Edim nie da się tylko opowiadać, trzeba go ujrzeć na własne oczy! Zapraszam was, kiedy tylko chcecie, umówcie się z Ninką i przyjdźcie, będę zachwycona! No, ale teraz wybaczcie – dodała, cofając się o krok. – Muszę biec do mojego skarbu, jeszcze nigdy nie zostawiałam go z babcią na tak długo… Izunia, zadzwonię na dniach i umówimy się, okej? No dzięki… To trzymajcie się!

Jeszcze raz z uroczym uśmiechem skinęła wszystkim ręką i leciutkim krokiem pofrunęła w głąb ulicy, w stronę parkingów, gdzie zapewne zostawiła samochód.

– Cześć, dziewczyny – zagadnął neutralnym tonem Daniel, podchodząc do Izy i Marty i patrząc z uśmiechem za Lodzią. – Super jest ta nasza młoda mama, nie? Wygląda rewelacyjnie.

– Cześć – uśmiechnęła się Iza, również śledząc wzrokiem oddalającą się szybko zwiewną sylwetkę dziewczyny. – Wygląda prześlicznie i jest wspaniałą mamą. A poczekaj, aż zobaczysz małego Edzia! Ja widziałam go tydzień po narodzinach i tak mnie rozczulił, że prawie się popłakałam!

– Wierzę – odwzajemnił jej uśmiech Daniel. – Powiem wam, że pusto bez Lodzi na zajęciach, wszyscy już przyzwyczailiśmy się do tego jej długiego warkocza w pierwszej ławce… Dobrze, że w drugim semestrze już wróci. Bartek też wyjechał – westchnął. – Jakoś dziwnie zaczyna się ten rok. A co u was? – zagadnął, zerkając na Martę, która stała smutna ze wzrokiem wbitym w chodnik. – Też jakoś smętnie, jak widzę?

– Zawsze może być gorzej – odparła dyplomatycznie Marta, starając się naszkicować na twarzy blady uśmiech. – A ty jak? Pewnie całe wakacje przejeździłeś na motocyklu?

– Prawie zgadłaś – przyznał Daniel, starannie omijając wzrokiem Izę, która również nie patrzyła na niego. – Pracowałem jako dostawca pizzy i obsługiwałem zlecenia spoza miasta. Zdarzało się, że musiałem dojechać w jakąś dziurę dziesięć czy nawet piętnaście kilometrów od Lublina. Pusto, dobra droga, no to nieraz trochę sobie przygazowałem… w sumie momentami czułem się jak na prawdziwych wakacjach, bo jak masz trochę słońca, zieleni i fajną drogę przed sobą, to czego więcej chcieć?

– Tylko trochę wiatru we włosach – uśmiechnęła się Marta, tym razem o wiele pogodniej. – A jak nie ma wiatru, to trzeba nabrać prędkości i efekt jest ten sam.

– O tak! – zaśmiał się Daniel. – Jeździłem sporo po takich pustych drogach, wiatru tam nie brakowało, mogę cię zapewnić. I to nie tylko we włosach, bo chwilami mało nie zwiewało mnie z siodełka! W sumie nawet bardzo niedaleko od miasta są takie drogi, można bezpiecznie rozpędzić się do stu dwudziestu… a jakby dobrze szarpnąć, to i do stu pięćdziesięciu. Prujesz przez pola, widzisz wszystko aż po horyzont, tylko ty i przestrzeń…

– Właśnie! – szepnęła zachwycona Marta, a jej przygaszone, zaczerwienione oczy nagle rozbłysły jak gwiazdy. – Tego nie da się porównać z niczym innym! Właśnie ta przestrzeń… i ta prędkość! Ten wiatr… Ech… jak ja ci zazdroszczę! – westchnęła, znów smutniejąc i wbijając wzrok w chodnik. – Muszę w końcu pomyśleć o tym prawku i o własnym motocyklu.

Iza, której uwadze nie umknął ów chwilowy przebłysk światła na jej twarzy, pomyślała natychmiast, że pasja motocyklowa rzeczywiście mogłaby pomóc Marcie w jej obecnym stanie psychicznym.

– Martusiu, to jest znakomity pomysł – podchwyciła skwapliwie. – Tak kochasz te motocykle, że powinnaś zacząć robić coś konkretniej w tym kierunku. Daniel mógłby nawet trochę ci doradzić, podpowiedzieć, od czego zacząć – dodała, spoglądając prosząco-nakazującym wzrokiem na chłopaka. – To by ci bardzo poprawiło humor.

– Ja właśnie widzę, że z Martą coś jest nie tak – zauważył ostrożnie Daniel, przyglądając się zgaszonej znowu twarzy dziewczyny. – Hej, Marta, co jest? Taka byłaś wesoła przed wakacjami… Jak chcesz, to możemy pogadać o tych motocyklach, tak jak mówi Iza. Mam w domu pełno czasopism motoryzacyjnych, mógłbym kiedyś przynieść, nawet jutro. A może chciałabyś się ze mną przejechać tak jak wtedy? – dodał niepewnie. – W sumie to nie problem…

– Serio? – Marta natychmiast podniosła głowę, a oczy jej rozbłysły.

Iza aż wstrzymała oddech, nakazując Danielowi wzrokiem, żeby kontynuował i kuł żelazo, póki gorące. Skinął lekko głową na znak, że rozumie aluzję.

– No tak – odparł swobodniejszym i bardziej zdecydowanym tonem. – Jak chcesz, to nawet teraz możemy się przejechać, mam yamahę tutaj za rogiem.

(c.d.n.)