Anabella – Rozdział XLIV (cz. 3) - De te fabula narratur

Marta aż podskoczyła, a w jej gesty, ku radości Izy, wstąpiła nowa energia. W podnieceniu chwyciła Daniela za ramię.

– Naprawdę masz ją tutaj? – zapytała gorączkowo. – I możemy się kajtnąć? Tak jak wtedy, kółko po dzielnicy?

– Jasne! – zaśmiał się, rozbawiony jej entuzjazmem, który w ciągu kilkunastu sekund zdawał się przegonić bez śladu wszelkie jej smutki. – I to nie tylko po dzielnicy! Jeśli chcesz i jesteś porządnie ubrana, to możemy kajtnąć się nawet za miasto i popruć na maksa po tych drogach, o których ci mówiłem. To nie tak daleko, dziesięć kilometrów na południe i masz super dzicz, a ostatnio wylali tam nowy asfalt, więc jedzie się jak po stole!

Martę aż zatkało. Patrzyła na niego zachwycona, z roziskrzonymi oczami, które aż dziwnie wyglądały na tle jej bledziutkiej, wycieńczonej cierpieniem twarzy. Wizja przejażdżki motocyklowej zdawała się tchnąć w nią nowe życie… Iza wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z Danielem, który znów dyskretnie dał jej znak, że rozumie, w czym rzecz, i że zajmie się tym.

– To jak, chcesz się przejechać? – zapytał wesoło.

– Pewnie, że tak! – zawołała Marta, ciągnąc go za ramię za róg budynku, w stronę parkingu dla rowerów, gdzie podobnie jak przed wakacjami rzeczywiście stała zaparkowana jego yamaha. – Nawet bym o tym nie pomyślała… Ależ się cieszę! Dziękuję ci! O, tutaj stoi! – pisnęła z radości na widok motocykla.

Puściwszy ramię chłopaka, podbiegła do niego rozentuzjazmowana jak dziecko na widok upragnionej zabawki.

– Dzięki, Daniel – zagadnęła szybko Iza, korzystając z tego, że Marta nie słyszy. – Jesteś wspaniały. Posłuchaj… Martusia ma teraz mega doła, niedawno zerwał z nią chłopak. Tylko cicho… Te motocykle to chyba jedyna rzecz, która może ją z tego wyciągnąć, tak chociaż na godzinkę czy dwie. Spróbowałbyś załatwić jej trochę frajdy? Będę ci za to naprawdę ogromnie wdzięczna. Każda minuta, kiedy może zapomnieć o… o tym wszystkim… to dla niej coś bardzo cennego.

– Jasne, nie ma sprawy – zapewnił ją Daniel. – Dla ciebie wszystko, Iza, zwłaszcza jeśli to faktycznie może jej pomóc. Współczuję jej stanu ducha, wiem przecież, jak to jest – dodał, zerkając na nią znacząco, na co natychmiast odwróciła oczy. – Spokojnie. Zabiorę ją zaraz na ekstra przejażdżkę i postaram się, żeby przynajmniej przez godzinę nie myślała o niczym innym niż o wietrze we włosach! – zaśmiał się lekko.

– Bardzo ci dziękuję – wyszeptała Iza.

– A posłuchaj, Iza… – podjął ostrożnie, zatrzymując się dwa metry od motocykla, wokół którego biegała rozpromieniona Marta. – Mógłbym potem do ciebie zadzwonić? Wieczorem, jak odwiozę Martę po wycieczce. Chciałbym z tobą porozmawiać.

– Okej – odparła z wahaniem i niepokojem Iza. – To coś ważnego?

– Dla mnie bardzo – odparł z powagą. – Ale nie martw się, nie będę stawiał cię w niezręcznej sytuacji. Obiecuję.

Serce Izy zalała przyjemna fala ulgi.

– No dobrze – pokiwała głową. – Zadzwoń… tylko najpóźniej o siedemnastej trzydzieści, bo od osiemnastej zaczynam zmianę w pracy, telefon zostawiam w szatni i nie będę go słyszeć.

– Tak jest – pokiwał głową, a jego twarz rozpromieniła się radością i satysfakcją. – Zadzwonię koło siedemnastej.

– To co, możemy już jechać? – zapytała ze zniecierpliwieniem Marta, podbiegając do nich i pociągając Daniela za rękę. – No chodź, Dan, odczep go wreszcie od tego pręta i siadamy, już nie mogę się doczekać!

Iza i Daniel roześmiali się, ubawieni jej zapałem. Choć Iza już dwukrotnie widziała ją w takim stanie, dziś, zważywszy na sytuację, w jakiej znajdowała się Marta, nie spodziewała się z jej strony aż tak entuzjastycznej reakcji.

„To u niej musi być prawdziwa pasja!” – pomyślała, obserwując, jak Daniel odpina motocykl od metalowego pręta i zasiada na siodełku, a Marta, radośnie podskakując, sadowi się za nim. – „Z yamahą przegrywa nawet Radek! I Bogu dzięki…”

Po chwili rozległ się warkot uruchomionego silnika i motocykl powoli wytoczył się na ulicę, zatrzymując się na czerwonym świetle. Marta, która siedziała z tyłu, obejmując Daniela wpół, skorzystała z tej krótkiej chwili postoju, by ściągnąć sobie z włosów gumkę i schować ją do kieszeni. Jej jasne, długie włosy opadły rozpuszczone i okryły jej plecy jak błyszczący płaszcz.

„Chce poczuć wiatr we włosach!” – zaśmiała się w duchu Iza. – „To dla niej najlepsze lekarstwo na złamane serce!”

Zapaliło się zielone światło. Motocykl z impetem ruszył z miejsca, omijając startujące nieco wolniej samochody, i po kilkunastu sekundach zniknął z oczu Izy. Rasowy dźwięk silnika powoli ucichł w oddali.