Anabella – Rozdział XLIV (cz. 4) - De te fabula narratur

Telefon zadzwonił punktualnie o siedemnastej. Na wyświetlaczu pojawiło się dawno niewidziane tam imię, którego Iza jednak nigdy nie wykasowała z listy kontaktów – Daniel. Odebrała z mimowolnym niepokojem.

– Cieszę się, że znowu mogę z tobą porozmawiać, Iza – powiedział Daniel głosem podszytym szczerą radością. – A najbardziej cieszę się z tego, że mogłem cię dzisiaj zobaczyć. Szczerze mówiąc, liczyłem na to, że w końcu na siebie wpadniemy gdzieś na uczelni, chociaż nie chciałem celowo cię szukać, czekałem raczej na jakiś przypadek. No i doczekałem się.

– Ja też się cieszę, Daniel – odparła zachowawczo. – W sumie… dawno nie rozmawialiśmy.

– No właśnie – podchwycił swobodnie. – Posłuchaj, Iza, nie będę owijał w bawełnę i powiem wprost, dlaczego i po co dzwonię. Chciałbym prosić cię o to, żebyśmy odnowili nasz kontakt… żebyśmy przestali już tak głupio udawać, że się nie znamy. Oczywiście chodzi mi o kontakt na warunkach czysto przyjacielskich.

– Ach! – szepnęła Iza.

– Tak – ciągnął spokojnym, opanowanym tonem. – Przemyślałem to wszystko przez ostatnie pół roku i skłamałbym, gdybym powiedział, że było mi z tym łatwo. Ale doszedłem do bardzo jednoznacznych wniosków. Nie chcę stracić twojej przyjaźni… Wiem, że nazywanie naszej relacji przyjaźnią jest może trochę zbyt szumne, bo w końcu niedługo się znamy, ale od samego początku tak świetnie się dogadywaliśmy, tyle rzeczy mogliśmy zawsze omówić i przedyskutować… Jesteś wyjątkową osobą i dla mnie podtrzymanie z tobą kontaktu jest naprawdę bardzo ważne. A przy tym czuję, że jeśli nie odzyskamy tego teraz, to prawdopodobnie nie odzyskamy już nigdy. Bardzo mi na tym zależy, Iza.

– Myślisz, że to jest możliwe? – zapytała cicho Iza, wstrzymując oddech.

– Jest możliwe – zapewnił ją stanowczo. – Z mojej strony na pewno. I posłuchaj mnie… Jeśli boisz się, że będę wyskakiwał ci z jakimiś aluzjami czy z czymś takim, to nie bój się. Już mnie tego bardzo skutecznie oduczyłaś. Nie jestem idiotą i wiem, że do tanga trzeba dwojga, a ty nie chcesz ze mną tańczyć w takim rytmie. Pogodziłem się z tym jakoś, Iza… Zrozumiałem, że tak widocznie miało być.

– Tak – szepnęła.

– Gdybym nie doszedł do tego wniosku, nie prosiłbym cię dzisiaj o tę rozmowę – ciągnął z powagą Daniel. – Musiałem być na nią gotowy, inaczej nie miałaby sensu. Od kwietnia przeszedłem bardzo długą drogę i dzisiaj już jestem pewien, że tak miało być. Wtedy niepotrzebnie wyskoczyłem przed szereg… wystraszyłem cię i straciłem wszystko… w tym również twoją przyjaźń. Ona dopiero się zaczynała, a ja ją zarżnąłem. I to mnie chyba w tym wszystkim bolało najbardziej.

– Mnie też bolało to, co ci wtedy powiedziałam, Daniel – odparła smutno Iza. – Ale musiałam… Wybacz mi. Nie zrobiłam tego dla własnej przyjemności.

– Tak, rozumiem cię – westchnął. – Od początku doskonale czytałem twoje intencje. I zresztą wcale nie mówię, że to było złe, bo skoro nie mogło być tak, jak chciałem, to może właśnie wtedy był mi potrzebny taki zimny prysznic. Ale teraz… kiedy już się pozbierałem… chciałbym odzyskać to, co jest do odzyskania. Zgodzisz się na to, Iza?

Iza zawahała się, nie wiedząc, co ma mu odpowiedzieć. Niby stawiał sprawę jasno, lecz czy po takim odświeżeniu kontaktu ich relacja będzie mogła być taka sama, jak zapowiadała się na początku, gdy spotkali się na zimowej prywatce u Lodzi? Czy to, co stało się potem, nie będzie już zawsze kładło się na niej szarym, nieprzyjemnym cieniem?

(c.d.n.)