Anabella – Rozdział XLIV (cz. 5) - De te fabula narratur

– Nie musisz mi odpowiadać natychmiast – zapewnił ją szybko Daniel, jakby wyczuwał jej wahanie. – Tak naprawdę to zależałoby mi, żebyśmy spotkali się na rozmowę w cztery oczy. Posiedzimy gdzieś, porozmawiamy dłużej i wtedy będziesz mogła mi powiedzieć, czy akceptujesz mnie w nowej roli, czy jednak wolisz, żebym trzymał się od ciebie z daleka.

– Nie mów tak, Daniel – westchnęła smutno Iza. – Ja nigdy nie patrzyłam na to w taki sposób. To nie chodziło o mnie, bo ja od początku bardzo cię lubiłam i to się nie zmieniło. Chodziło o ciebie. Po prostu… nie chciałam zrobić ci krzywdy.

– Wiem – odpowiedział cicho. – Wiem, Iza. I nie zrobiłaś jej. Przeciwnie, nauczyłaś mnie paru ważnych rzeczy, za które nawet w pewnym sensie jestem ci wdzięczny.

– Dobrze, spotkajmy się – zadecydowała odważnie Iza. – Skoro jest tak, jak mówisz, to chyba rzeczywiście najlepiej będzie pogadać twarzą w twarz. Tylko nie wiem, kiedy… praktycznie codziennie od osiemnastej jestem w pracy i zostaję na nocnej zmianie, więc wieczorami niezbyt dam radę. Ale któregoś popołudnia po zajęciach? Na przykład w poniedziałek kończę o czternastej. Pasowałoby ci?

– Pasowałoby! – ucieszył się. – Ja mam do trzynastej z kawałkiem, poczekam na ciebie i wymyślę jakąś knajpę na miasteczku, żebyśmy nie musieli za daleko chodzić.

– Super, w takim razie jesteśmy umówieni na najbliższy poniedziałek po moich zajęciach – podsumowała Iza. – Na dole w holu?

– Gdzie tylko chcesz.

– No to na dole w holu – uśmiechnęła się. – A powiedz mi jeszcze… Jak udała wam się przejażdżka yamahą? Martusia była zadowolona, czy jednak nie spełniłeś jej oczekiwań?

– Była zachwycona! – roześmiał się Daniel. – Ona naprawdę ma hopla na punkcie motocykli! Zabrałem ją za miasto na te polne drogi, uparła się, że musimy rozpędzić się do maksa, aż sam przez moment miałem stracha… no, ale fajnie było. Tylko musiałem pożyczyć jej czapkę, żeby się nie zaziębiła, bo tam jednak mocno wiało. Niby jest ciepło i słońce świeci, ale to już mimo wszystko druga połowa października, trzeba uważać na zdrowie.

– Jasne! – przyznała rozbawiona Iza. – Bardzo się cieszę, że dzisiaj wpadliśmy na siebie i że sprawiłeś jej taką frajdę. Dziękuję ci, to była nieoceniona przysługa.

– To mówisz, że chłopak z nią zerwał? – zagadnął ciszej Daniel. – Przykra sprawa… To ten sam, z którym była przed wakacjami, kiedy robiłem z nią rundkę po dzielnicy?

– Ten sam – odparła smutno Iza. – Tylko nie mów jej, jakbyście jeszcze gdzieś jeździli, że powiedziałam ci o tym, dobrze? Może nie powinnam…

– Nic jej nie powiem – zapewnił ją Daniel. – A to, że wiedziałem o tym, to właśnie dobrze, bo dzięki temu pilnowałem się, żeby nie chlapnąć niczego głupiego. Tak czy inaczej przejażdżka udała się znakomicie, a w weekend może zabiorę ją jeszcze raz, na dłużej. Bardzo się ucieszyła, jak o tym wspomniałem, więc nawet nie miałbym sumienia teraz się wykręcać… Tylko zapowiedziałem jej, że ma się cieplej ubrać.

– Jesteś aniołem, Daniel – odpowiedziała cicho Iza. – Bardzo ci za to dziękuję.

– Nie ma sprawy, Iza – odparł ciepło. – Widziałem przecież, że tobie na tym zależy, a dla mnie to żaden problem. Mogę jeździć z nią motocyklem, ile tylko trzeba, jeśli to jej pomaga… Trochę to dziwne, ale chyba naprawdę tak jest! – zaśmiał się. – Ja zresztą też lubię się przejechać, a w towarzystwie zawsze jest fajniej niż samemu. Nie mówiąc już o tym, jak pochlebia mi, że moja yamaha robi taką furorę!