Anabella – Rozdział XLIV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Wejdź, Izunia – powiedziała energicznie Lodzia, otworzywszy przed Izą drzwi swojego mieszkania. – Edi właśnie zasnął, więc niech sobie śpi, a ja muszę z tobą natychmiast porozmawiać!

Iza weszła do przedpokoju i rozebrała się, zerkając na nią z niepokojem. W smsie, jaki wczorajszego wieczoru wysłała jej Lodzia, wyczuła mocne zdenerwowanie, które również dziś widoczne było w jej gestach i tembrze głosu. Lodzia zaprowadziła ją do salonu, gdzie na na stole stały przygotowane ciasteczka własnego wypieku i imbryk z herbatą z suszonych malin, której znajomy, aromatyczny zapach unosił się w całym pomieszczeniu.

– Dzisiaj chyba darujemy sobie francuski – zapowiedziała Lodzia, usadzając Izę przy stole i nalewając herbaty najpierw jej, a potem sobie. Iza zwróciła uwagę, że jej dłoń trzymająca imbryk drżała nieco. – Wybacz, ale nie mam do tego głowy. Muszę koniecznie z tobą pogadać, bo zaraz zwariuję!

– Ale co się stało, Lodziu? – zapytała jeszcze mocniej zaniepokojona Iza. – Widzę, że jesteś zdenerwowana… O czym chcesz rozmawiać?

– O Krawczyku – oznajmiła ponuro Lodzia, opadając na sąsiednie krzesło.

– O Krawczyku? – powtórzyła zdumiona Iza.

– Tak, właśnie o nim – potwierdziła poirytowanym tonem Lodzia. – Zaraz ci opowiem, co nawywijał, a ja, głupia, dopiero wczoraj to odkryłam! Ale najpierw przysięgnij mi, że nikomu nie piśniesz na ten temat ani słówka!

– Oczywiście, że nie – zapewniła ją Iza, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami. – Obiecuję.

– Tylko z tobą mogę o tym rozmawiać, bo tylko ty znasz sprawę od początku – ciągnęła drżącym ze zdenerwowania głosem Lodzia. – Nawet Juli nie chcę o tym mówić, bo… bo musiałabym jej tłumaczyć wszystko po kolei, a to byłoby dla mnie zbyt… poniżające!

Umilkła na chwilę, łapiąc przyśpieszony z emocji oddech i na chwilę kryjąc twarz w dłoniach, by się uspokoić. Iza patrzyła na nią z narastającym zaintrygowaniem, ale i przestrachem. Krawczyk… No tak, przecież mogła się tego domyślić…

– Co on zrobił, Lodziu? – wyszeptała. – Widziałaś się z nim?

– Nie – pokręciła głową Lodzia, odejmując dłonie od twarzy i nabierając powietrza w płuca. – Uff, ale się zdenerwowałam… Wybacz, Iza. Nie, nie widziałam się z nim. I całe szczęście, bo nie wiem, co bym zrobiła! Bezczelny typ! No dobra, do rzeczy… Pamiętasz te jego zakichane czekoladki?

– Jasne, że pamiętam – Iza aż wzdrygnęła się na wspomnienie rozmowy z Krawczykiem w dniu rautu. – Jak miałabym nie pamiętać? Sama ci je przyniosłam.

– No właśnie – podjęła Lodzia. – Ja wtedy ich nie otworzyłam, wrzuciłam je do szafki w kuchni i leżały tam sobie nietknięte przez półtora miesiąca. Aż do wczoraj. Bo tak… Wczoraj Pablo przyszedł z pracy w bardzo złym humorze. Coś mu tam nie poszło, zawalił jakąś sprawę, nie dopilnował czegoś, czy tam pomylił się… w każdym razie teraz będzie musiał na głowie stawać, żeby to odkręcić, pisać apelację… no rozumiesz. Po prostu kłopoty w pracy, zdarza się.

– Rozumiem – pokiwała głową Iza. – Każdy to ma od czasu do czasu.

– No i przyszedł wczoraj taki biedny, taki załamany! – westchnęła Lodzia. – Tak mi go było szkoda! Już sama nie wiedziałam, co mam zrobić, żeby jakoś go pocieszyć. Upiekłam dla niego ciasteczka z morelami, te, co tutaj widzisz, kilka jeszcze zostało… Ale zanim się upiekły, powiedział mi, że zjadłby trochę czekolady. On zawsze tak ma, że jak go nerwy biorą, to je czekoladę – wyjaśniła. – A ja akurat nie miałam jej w domu, bo w tamten weekend wykorzystałam cały zapas na polewę do sernika i zapomniałam dokupić. No i domyślasz się, że z takich rzeczy zostały mi tylko te nieszczęsne czekoladki od Krawczyka.

– Domyśliłam się – przyznała Iza. – No i? Co z nimi było nie tak?

– Z nimi wszystko okej – odparła Lodzia, przygryzając wargi. – Gorzej z tym, co było do nich dołączone. Słuchaj… rozpakowałam je, żeby przełożyć na talerzyk, na całe szczęście Pablo gadał wtedy pół godziny przez telefon i nie widział tego. Otwieram to pudełko, a w środku… list.

– List? – zdumiała się Iza.

– Tak, list – Lodzia zacisnęła dłonie w pięści. – I to jaki! W ogóle nie wiem, jak ten facet to zrobił, że wsunął go w zapakowane pudełko, ale już mniejsza o to… Aż żałuję, że to przeczytałam, Iza! Do tej pory czuję się jak ochlapana błotem! Domyślasz się, prawda? To był list… miłosny.

Ostatnie słowo wycedziła z jawnym obrzydzeniem.

– Ach! – wyszeptała oszołomiona Iza.

(c.d.n.)