Anabella – Rozdział XLIX (cz. 11)

Iza patrzyła na niego z sercem przepełnionym żalem i współczuciem.

– Nie, Kacperku – pokręciła głową, wyciągając ręce po stole i obejmując nimi ostrożnie dłonie Kacpra. – Nic takiego nie będziemy ci wygadywać. Co się stało, to się nie odstanie, a ty sam wiesz, co o tym myśleć. Przecież my oboje z panem Stasiem wiemy, że nie chciałeś zrobić nic złego… Sąd na pewno też weźmie to pod uwagę.

– Nic się nie martw, Kacper – dodał poważnym tonem pan Stanisław. – Ja już raz ci mówiłem… pół roku temu, jak były te msze za Ziutkę… że z ciebie jest dobry chłopak. Nieokrzesany, ale dobry. I Ziutka sama to powiedziała… Dlatego nic się nie martw. Odbębnisz karę, bo wiadomo… musisz. Ale my cię nie zostawimy bez pomocy.

– Dzięki, stryj – odparł cicho Kacper, ponurym wzrokiem wpatrując się w swoje dłonie splecione na stole z dłońmi Izy. – Ja mam teraz mega przerąbane, wiecie? Z roboty już wyleciałem… Pan Maciek przyniósł mi tę korespondencję, co to stryj podałeś dla mnie… no i tam było zawiadomienie od szefa, że zwalnia mnie dyscyplinarnie. Teraz pójdzie cynk po branży i karanego nikt nie będzie chciał zatrudnić, a na pewno nie na takich warunkach, jak miałem… No, ale okej, to było do przewidzenia. Sam sobie narobiłem bigosu.

– Przykro mi – odpowiedziała współczującym tonem Iza. – Taka wiadomość na pewno jest nieprzyjemna… a z drugiej strony trudno się dziwić pracodawcy. Ale nie martw się, coś wymyślimy, pomożemy ci, jak już stąd wyjdziesz.

– Tak szybko nie wyjdę, Iza – pokręcił głową Kacper. – Pan mecenas kazał mi się nastawić na kilka dobrych miesięcy pudła, może nawet na rok, a jak sprawy źle pójdą, to i na dłużej. Zależy, co będzie z tym Filipem, no wiecie… tym, co mu dałem w zęby. Kurde, serio, nie chciałem aż tak mu przywalić! – zapewnił ich żarliwie. – Naprawdę nie chciałem, stryju! Gdybym wiedział, że to się tak skończy…

– Już dobrze, Kacper – przerwał mu łagodnie pan Stanisław. – Przecież wierzę ci.

– Pamiętasz, co się wtedy stało? – zapytała ostrożnie Iza.

– Nie za bardzo – westchnął Kacper. – Prawie nic, bo byłem zdrowo napruty, coś mi się tylko majaczy… Ale pan mecenas mówił, że była ekspertyza i już wszystko wyjaśnili. Tam jest napisane, że ja go mocno pchnąłem… tego Filipa znaczy się… a on poleciał do tyłu i walnął łbem o kant stołu. No i to od tej rany ma teraz taki odpał, że nie wiadomo, czy wyzdrowieje do końca… Czyli ewidentnie moja wina. No to posiedzę z rok co najmniej. Rok życia… ja pierniczę, Iza…

– Spokojnie, Kacperku – powiedziała Iza, gładząc go uspokajająco po wierzchu dłoni. – Będzie dobrze, zobaczysz. Pablo… pan mecenas… mówił, że zawalczą o ciebie, jak tylko będą mogli. Może uda się, żeby to było dużo mniej niż rok? Ten Filip może się jeszcze wyciągnąć, minęły dopiero niecałe trzy tygodnie…

– Tak po prawdzie, Iza, to ja bym już wolał mieć ten wyrok – odparł ponuro Kacper. – Przynajmniej byłoby wiadomo, co i jak, miałbym więcej praw, częściej mógłbym was widywać, wiedziałbym już, kiedy wyjdę… A teraz, w tym areszcie tymczasowym, to pilnują mnie jak jakiegoś, kurde, mordercę. Chociaż w sumie może i dobrze, bo przynajmniej jestem w celi sam… Nie wiem… już mi wszystko jedno.

Rezygnacja i przygnębienie w jego głosie sprawiały tak smutne wrażenie, że Iza i pan Stanisław z trudem utrzymywali pogodny wyraz twarzy.

– A najgorsze jest to, że ja teraz sam widzę, że mieliście rację – podjął cicho Kacper. – Nie chcecie mnie ochrzaniać, to ja sam to powiem. Tak, mieliście rację. I stryj to mówił, i ty, Iza… Ja dopiero teraz czuję, o co chodziło z tym bałaganem w życiu. To jest prawda. Tak sobie teraz siedzę całymi dniami i myślę o tych wszystkich moich kobietach… że to było fajne… ale nic niewarte. Bo jeden głupi ruch, byle wtopa i nagle zostałem sam. Teraz żadna Bożenka, Basia, Asia czy Martynka nie przejmie się mną. Nie ma Kacpra? No to nie ma go, co z tego, kogo to wali? Zostaliście mi tylko wy… wy we dwoje i moi starzy… nikt inny o mnie nie pamięta.

Iza wymieniła z panem Stanisławem znaczące spojrzenia.

(c.d.n.)