Anabella – Rozdział XLIX (cz. 12)

– My będziemy o tobie pamiętać przez cały czas – zapewniła Kacpra. – Tak jak pan Stasio powiedział, nie zostawimy cię samego, a po wyjściu stąd pomożemy ci, jak tylko się da. Bardzo pusto nam bez ciebie w domu, wiesz? – dodała łagodnie. – Tęsknimy za tobą i będziemy na ciebie czekać… A potem razem wymyślimy, co dalej, o to się nie martw. Pamiętasz, jak umówiliśmy się kiedyś, że zawiązujemy pakt siostrzano-braterski? – zniżyła głos, zaglądając mu porozumiewawczo w oczy. – Ja go teraz dotrzymam, i to z wielką radością. Kiedyś ty mi pomogłeś, a teraz ja będę pomagać tobie, jak własnemu bratu. I zobaczysz, że na koniec wszystko będzie dobrze.

– Dzięki, Iza – uśmiechnął się Kacper, a jego twarz rozpogodziła się nieco. – Ty to zawsze wiesz, co powiedzieć, żeby wyciągnąć człowieka z dołka… Fajna z ciebie kobitka, nie ma co. Ja też się za tobą stęskniłem… i za stryjem – spojrzał na pana Stanisława, który w milczeniu wyciągnął rękę i poklepał go po ramieniu na znak solidarności. – Zżyłem się z wami przez ten rok jak nie wiem co. I odwdzięczę wam się jeszcze, zobaczycie. Ja nawet w kiciu człowiek honoru jestem…

Iza roześmiała się, ucieszona powrotem dawnego dyskursu Kacpra, który, widząc jej beztroski śmiech, rozpromienił się jeszcze bardziej.

– Jak ty się tak śmiejesz, Iza, to ja już sam zaczynam wierzyć, że będzie dobrze – pokiwał głową, chwytając nagle z energią jej dłoń i ściskając ją w swojej. – Ja zresztą nawet chcę dostać jakąś karę, bo wiem, że zasłużyłem. Odsiedzę, ile trzeba… ciężko będzie, ale dam radę. A potem sami zobaczycie, jak się zmienię! – zapewnił ich gorąco. – Ja to wszystko jeszcze sobie we łbie poukładam i będę zupełnie innym człowiekiem. Słowo honoru.

– Tak jest, Kacperku – przytaknęła ze wzruszeniem Iza. – Wierzę, że tak właśnie będzie.

– Będzie – przyznał stanowczo pan Stanisław. – Ziutka by nie kłamała… Nie wierzyłeś mi, śmiałeś się z tego, a ona dobrze mówiła. Sam widzisz, że wyszło na jej.

– Taaa… stryjenka Ziuta – mruknął pod nosem niezbyt przekonany Kacper. – No dobra… nie będę się kłócił. Niech ci będzie, stryj.

– Pan Maciej mówił, że po Nowym Roku twoja sprawa powinna już ruszyć – podjęła Iza, dając panu Stanisławowi milczący znak, żeby nie psuł Kacprowi humoru. – Teraz mamy tylko to jedno spotkanie, więc przynieśliśmy ci parę nowych ubrań i różnych rzeczy na święta – podniosła z podłogi stojącą tam reklamówkę. – Panowie sprawdzili nam to dokładnie przy wejściu i jest zgoda, żeby ci to dać. A jak już wszystko się poukłada, będziemy cię odwiedzać regularnie. Zobaczysz, że następne Boże Narodzenie będzie już zupełnie inne.

– Mam nadzieję – westchnął Kacper. – To będzie ciężki rok… Ale nieważne, chciałbym teraz wiedzieć, co tam u was. Opowiedzcie mi wszystko… Stryj, masz jakieś wieści od moich starych? Bardzo są na mnie wkurzeni?

Pan Stanisław pokręcił głową uspokajająco i oboje z Izą przystąpili do szczegółowego opowiadania mu wszystkiego, co od czasu jego zatrzymania przez policję wydarzyło się w niedostępnym już dziś dla niego świecie. Kacper chłonął jak gąbka każdą informację bez względu na to, czy dotyczyła jego rodziny czy też Izy, jej uczelni, pracy, a także wyjazdu na Sylwestra do Belgii. Wydawało się, że zamknięty w odosobnieniu, pozbawiony telefonu i wszelkiego kontaktu ze światem chłopak chce nasycić się na zapas wszelkimi wiadomościami spoza krat więzienia, by mieć o czym myśleć przez kolejne tygodnie, które będzie musiał spędzić w samotności. Zaplanowana godzina zegarowa spotkania upłynęła zatem niepostrzeżenie i kiedy rozmowa trwała jeszcze w najlepsze, jeden ze strażników, którzy w skupieniu obserwowali z daleka rozmawiającą trójkę, dał znak, że goście niebawem będą musieli opuścić salę widzeń.

– No, Kacperku – powiedziała szybko Iza. – Resztę opowiemy ci następnym razem, a teraz wstawaj, musimy jeszcze złożyć sobie życzenia świąteczne!

Wszyscy troje podnieśli się od stołu, by wymienić życzenia z okazji zbliżających się świąt oraz Nowego Roku, bowiem następne odwiedziny w areszcie miały szansę odbyć się najwcześniej w styczniu. Kacper najpierw uścisnął po męsku stryja, po czym przygarnął do siebie Izę. Wtulając się w jego objęcia, dziewczyna przypomniała sobie pamiętną scenę, kiedy Kacper przyniósł jej odzyskane od Marciniakowej trzysta złotych i tak samo ogarnął ją ramionami. To również było w grudniu, już cały rok temu… Choć starała się nad sobą panować, do oczu mimo woli napłynęły jej łzy wzruszenia, a serce ścisnął jej żal, że jej ówczesny dobroczyńca znalazł się dziś w tak fatalnej sytuacji, podczas gdy ona niewiele mogła mu pomóc.

Minęła już prawie minuta, a Kacper wciąż zachłannie tulił ją do siebie i nie puszczał, jakby starał się zyskać czas, jeszcze chwilę, jeszcze chociaż kilka sekund… Wyczuwając szóstym zmysłem, jak bardzo musi mu brakować ciepła i czułości w owym przymusowym odosobnieniu, do którego nie był w żaden sposób przyzwyczajony, Iza nie odsuwała się do niego, lecz pozwalała mu przytulać się do woli. Przez myśl przebiegło jej mimochodem, że być może Kacper czerpie z tego przytulania jakąś siłę i energię, podobnie jak Majk, który sam niejednokrotnie ją o tym zapewniał… i że jeśli tak było, to niechże naczerpie jej sobie jak najwięcej! O tak! Jeśli w czymś może mu to pomóc, to niech przytuli się jeszcze mocniej i dłużej. Chociaż tyle będzie mogła mu dać w tej jakże trudnej i przykrej sytuacji…

(c.d.n.)