Anabella – Rozdział XLIX (cz. 2) - De te fabula narratur

– Podziękowania bardziej należą się Maćkowi – uśmiechnął się Pablo. – To on ogarnia wszystko i mogę cię zapewnić, że bardzo się stara. To jego pierwsze tego typu doświadczenie, wcześniej nigdy nie miał do czynienia z procedurami w sprawach karnych, więc Kacper jest dla niego wyjątkowym klientem. Słyszałem, że już całkiem nieźle się zakumplowali, ja zresztą też go lubię, bardzo sympatyczny chłopak. A że odwalił głupotę, to cóż… Każdemu może się zdarzyć.

Iza pokiwała smętnie głową.

– A jak myślisz, jak to się skończy? – zapytała ostrożnie. – Dużo mu przyłożą?

– Będziemy go bronić, jak tylko się da – zapewnił ją Pablo. – Chociaż z góry uprzedzam, że sukcesem będzie, jeśli uda się zejść poniżej roku odsiadki. Było poważne zagrożenie życia poszkodowanego, teraz jego stan się poprawił, ale nadal jest w szpitalu z rokowaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu, więc sprawa jest de facto przegrana… w sensie, że wyrok skazujący będzie na pewno, na uniewinnienie nie ma żadnych szans. Zresztą za to, co zrobił, jakąś karę ponieść musi, tu sąd nie będzie miał żadnych wątpliwości. Natomiast możemy powalczyć o maksymalne zmniejszenie wysokości kary. I tak zrobimy.

– Poniżej roku – westchnęła Iza. – To by jeszcze nie było tak źle…

Kacper przebywał w areszcie już od dwóch tygodni bez możliwości komunikowania się ze światem zewnętrznym z wyjątkiem adwokata, dlatego Iza, pan Stanisław oraz rodzice chłopaka otrzymywali wiadomości o nim tylko za pośrednictwem Pabla i jego aplikanta Macieja. Perspektywa otwierająca możliwość odwiedzenia go w więzieniu przed świętami Bożego Narodzenia była w tej sytuacji wspaniałą wiadomością, mimo że jego sytuacja nadal wyglądała fatalnie.

– A co do tej twojej koleżanki – podjął Pablo, spokojnym gestem dolewając sobie piwa do kufla – to jutro zostawię dla ciebie u Majka kopie tych formularzy, o których rozmawialiśmy. Podrzucę ci to razem z instrukcją. Przekażesz tej dziewczynie i wytłumaczysz jej, co dokładnie ma zrobić i w jakiej kolejności. Sprawa jest do załatwienia, chociaż, w zależności od zachowania tego faceta, to może trochę potrwać. Na razie ma czas, ale niech wcześniej przygotuje sobie wszystko, żeby zacząć sprawnie działać, jak tylko dziecko się urodzi.

– Dziękuję – pokiwała głową Iza. – Przekażę jej wszystko co do jednej literki, zresztą sama też spróbuję się w to wdrożyć i pomóc jej, na ile będę mogła. Nie wiem tylko, jak ja ci się odwdzięczę, Pablo… ale będę o tym pamiętać i odwdzięczę ci się na pewno.

– Spokojnie – uśmiechnął się, zerkając na nią z rozbawieniem. – To ja od prawie roku mam wobec ciebie dług, a taka drobna porada prawna to dla mnie żaden problem. Poza tym wiem, jak bardzo lubi cię Lea, a widzę, że zależy jej na tym, żeby pomóc tej dziewczynie. I to mi wystarczy. Prośba mojej żony jest dla mnie rozkazem, więc nie ma o czym mówić.

Iza odwzajemniła mu pełen wdzięczności uśmiech, po raz kolejny rejestrując przy tym fakt, że jego ciemne włosy na skroniach były przyprószone dość wyraźną siwizną, która, choć w jego relatywnie młodym wieku mogła nieco dziwić, miała swój urok i dodawała mu powagi. Przez głowę przebiegła jej nawracająca czasami w jego towarzystwie myśl, że Pablo, choć z urody zupełnie nie w jej typie, był bądź co bądź przystojnym i atrakcyjnym mężczyzną, który mógł podobać się kobietom.

Rozmowa, którą właśnie prowadzili, nawiązywała do sprawy Agnieszki i planowanych działań prawnych, jakie Iza chciała dla jej własnego dobra wymóc na niej po urodzeniu dziecka. Jako że regularnie widywała się z Lodzią na kolejnych lekcjach francuskiego, a ostatnio dużo rozmawiała z nią o Kacprze z racji faktu, że Pablo zajmował się jego sprawą, wspomniała jej również o Agnieszce i jej problemie prawnym. Lodzia, sama będąc matką kilkumiesięcznego niemowlęcia, głęboko przejęła się historią nieszczęsnej dziewczyny i nie kryjąc oburzenia wobec karygodnego zachowania Rafała, gorąco poparła koncepcję Izy dotyczącą pociągnięcia go do odpowiedzialności finansowej.

Na prośbę żony Pablo wytłumaczył więc Izie procedurę sądowego ustalenia ojcostwa w przypadku, gdyby Rafał zechciał wywinąć się od odpowiedzialności (co było niemal pewne), a także obiecał skompletować dla niej zestaw formularzy i wzorów dokumentów, by mogła zawieźć je Agnieszce, kiedy pojedzie na święta do Korytkowa. Iza była bardzo wdzięczna obojgu za tę konstruktywną pomoc, męczyło ją tylko to, że Pablo w zamian pod żadnym pozorem nie chciał przyjąć od niej pieniędzy. Postanowiła zatem, że zapisze sobie w pamięci tę przysługę i odwdzięczy mu się w jakiś inny sposób, kiedy tylko nadarzy się okazja.

(c.d.n.)