Anabella – Rozdział XLIX (cz. 3) - De te fabula narratur

Tymczasem przy stolikach nadal toczyła się wesoła rozmowa, której głównym tematem stał się teraz szef Anabelli.

– Majk jest oporniejszy niż myślałam – podjęła z przekąsem Dominika. – Pamiętacie, jak obstawiałam, że w ciągu roku pójdzie w ślady Pabla? I niestety pomyliłam się, bo teraz już widzimy, że nic z tego, a co gorsza, nie zanosi się na żadną zmianę.

– Kwestia odpowiedniej osoby, Dominisiu – oceniła spokojnie Justyna, upijając łyk soku pomarańczowego ze swojej szklanki. – Nie trafił jeszcze na swoje przeznaczenie i dlatego dalej tak cwaniaczy. Ale cierpliwości, nie tacy mistrzowie padali na placu boju. Gwarantuję wam, że prędzej czy później doczekamy się naszej darmowej imprezy.

– Jakiej darmowej imprezy? – zaciekawił się natychmiast Wojtek.

– No co ty, Wojtuś? – zdziwiła się Asia. – Nie słyszałeś jeszcze o słynnym zakładzie Majka? Ach… faktycznie, wtedy ciebie i Pabla nie było, poszliście na stronę gadać z Piotrkiem. Majk założył się z nami… to znaczy ze mną, z Justysią, z Dominiką i z Anitką… że wytrwa w stanie kawalerskim do końca życia – wyjaśniła mu wesoło. – I obiecał, że jeśli kiedykolwiek złamie słowo, urządza w tej knajpie zbiorową imprezę i przez cały wieczór stawia nam wszystkim piwo, wino, wszelkie inne napitki, przekąski i co kto tylko chce.

– Odważnie! – prychnął Wojtek. – Ja bym na jego miejscu tak się nie deklarował, już widzieliśmy jednego cwaniaka w takiej akcji.

Wskazał wzrokiem na rozmawiającego z Izą Pabla, który, wyczuwając na sobie jego spojrzenie, podniósł głowę i popatrzył na niego pytająco.

– Spoko, stary, nic takiego – uśmiechnął się Wojtek. – Mówię tylko o nędznych szansach Majka na wygranie zakładu z kobietami i ku przestrodze stawiam ciebie jako przykład.

– Okej! – zaśmiał się Pablo, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z Lodzią. – Fakt, że mnie to kosztowało samochód… ale i tak kupiłbym go żonie, więc żadna strata. A o co założył się Majk? – dodał z zaciekawieniem.

– O dożywotnie solo – wyjaśnił mu sceptycznie Maciek. – Odradzałem mu to, ale wyśmiał nawet mnie, i to z taką pewnością siebie, że aż mu się dziwię.

Pablo spoważniał nieco na te słowa i znów spojrzał na Lodzię, która odruchowo zrobiła to samo. Iza zauważyła, że oboje wymienili dziwnie smutne spojrzenia.

„Oni wiedzą, w czym rzecz” – pomyślała, również ogarnięta nagłym smutkiem. – „Lodzia zresztą powiedziała ostatnio coś takiego… że jak patrzy na Majka, który nosi Edzia na rękach i przytula go jak własnego syna, to aż jej się serce kraje. Nie dokończyła myśli, ale ja przecież doskonale wiem, co chciała powiedzieć. I ona, i Pablo rozumieją, że to nie są z jego strony cyniczne wygłupy, ale głębszy problem. A reszta żartuje sobie z niego i nie ma pojęcia, że on i tak wygra ten zakład. Niestety…”

– My też mu się dziwimy – zapewniła Maćka Anita. – To są rzeczy, nad którymi nie ma się kontroli, dlatego obstawiamy, że tak czy inaczej przegra. To tylko kwestia czasu.

– No, ale czekajcie… a co będzie, jak wygra? – zapytał Wojtek. – Ustaliliście to? Bo zakład powinien być sprawiedliwy, ze zobowiązaniami po obydwu stronach.

– Właśnie – pokiwał głową Kajtek. – Fundamentalna zasada sprawiedliwości.

– No fakt… tutaj nie mamy za bardzo pomysłu – przyznała nieco zmieszana Justyna. – Majk też nam to wytknął. Bo skoro deklaracja brzmi „do końca życia”, to on to może wygrać dopiero po śmierci… a wtedy co mu po takiej wygranej?

Wojtek, Maciek i Kajtek spojrzeli po sobie i jak na komendę parsknęli śmiechem.

– Oj tam, Justysiu, coś się wymyśli! – machnęła ręką Dominika. – Nie musi przecież zakładać się o dożywocie. Możemy obniżyć mu poprzeczkę… na przykład do osiemdziesiątki!

– Ja bym proponował do sześćdziesiątki – ujął się za Majkiem Maciek. – To i tak bardzo duży bufor, jesteście na uprzywilejowanej pozycji.

– Ja bym się zgodziła i na pięćdziesiątkę! – zaśmiała się Justyna. – A mogę zaryzykować nawet czterdziestkę! Miałby na to sześć i pół roku, co o tym myślicie, dziewczyny? I tak przegra, to oczywiste, ale żeby nie było, że jesteśmy niesprawiedliwe!

– Ja jestem za – zgodziła się Asia. – Jeśli wytrzyma do czterdziestki, fundujemy mu jakiegoś fanta, może być w równowartości kosztów tej darmowej imprezy. Co wy na to? Tak będzie sprawiedliwie. W razie czego Majk przeliczy nam to po cenach bieżących, chociaż ja też obstawiam, że nie będzie takiej konieczności, bo rok, dwa… no, góra trzy… i przegra aż miło!

(c.d.n.)