Anabella – Rozdział XLIX (cz. 8) - De te fabula narratur

– Dziękuję, pani Izo – powiedział Krawczyk, przejmując od Izy dokument i w zamian przekazując jej elegancką białą teczkę z papierami, które przywiózł dla Majka. – Miło mi panią spotkać… Dawno już się nie widzieliśmy, czyż nie?

Iza przyglądała się spod oka jego dziwnie zmienionej, wychudłej i poszarzałej twarzy.

– Owszem – odparła chłodno. – Dziękuję panu. Rozliczenie jest z datą wczorajszą, mam nadzieję, że to panu odpowiada?

– Oczywiście – skinął głową Krawczyk, kłaniając jej się z wyszukaną uprzejmością.

Uśmiechnął się przy tym lekko, zerkając ukradkiem tam, gdzie Iza bardzo nie chciała, żeby zerkał, mianowicie w stronę dwóch zsuniętych stolików, przy których kończyło się właśnie spotkanie Majka i jego przyjaciół. Wszyscy podnieśli się już i zbierali się do wyjścia, wymieniając ostatnie uwagi i żarty wśród głośnych wybuchów śmiechu. Stojąca nieco poza roześmianą grupą Lodzia założyła już płaszcz, który szarmancko podał jej mąż, i właśnie wyciągała sobie warkocz spod owijającego jej szyję szalika. Nie widziała na razie stojących w półmrocznej części sali Izy i Krawczyka, jednak wiadomo było, że za chwilę będą tędy przechodzić, zatem należało jak najszybciej podjąć środki przeciwdziałające niepożądanemu spotkaniu.

– Pozwoli pan do stolika – rzuciła szybko Iza, wskazując mu umieszczony na uboczu sektor dla VIP-ów. – Szef wspominał, że chciałby z panem zamienić dwa słowa, więc pójdę i uprzedzę go, że już pan przyszedł, a w tym czasie koleżanka poda panu kawę czy co tam pan sobie zażyczy… I zechce pan chwilę poczekać, dobrze?

Krawczyk, przez którego twarz na widok Lodzi przebiegła istna feeria świateł i cieni, pokręcił głową przecząco i z trudem oderwawszy oczy od miejsca, gdzie towarzystwo Majka nadal szykowało się do wyjścia, popatrzył na Izę z tym samym co wcześniej leciutkim uśmiechem.

– Ależ proszę się nie fatygować – odparł owym nakazująco-skandującym tonem, którego nienawidziła do żywego. – Nie mam dzisiaj ochoty na kawę, to byłby niepotrzebny kłopot… A co do pana Michała, to widzę, że jest tam – ruchem podbródka wskazał na Majka. – Więc pozwoli pani, że pójdziemy do niego razem… potowarzyszę pani z wielką przyjemnością. Proszę bardzo, pani Izo.

Uprzejmym gestem wskazał jej, by poszła przed nim.

„A niech to szlag!” – pomyślała z irytacją Iza. – „Wyszło jeszcze gorzej!”

Nie mogła jednak zrobić nic innego, niż zgodzić się na jego propozycję. Skinęła zatem głową i z grobową miną poszła przed nim w stronę stolików, gdzie Majk ściskał właśnie po kolei na pożegnanie dłonie swoich przyjaciół. Ci, ubrani już w okrycia wierzchnie i szaliki, szykowali się do opuszczenia lokalu, zatem zamieszanie i kotłowanina, jakie panowały w tym miejscu, sprawiły, że Majk zauważył Izę i Krawczyka dopiero w chwili, gdy do niego podeszli. Spięta i poważna mina Izy natychmiast zwróciła jego uwagę, jednak przemilczał to i z uśmiechem zwrócił się do klienta. Obaj uścisnęli sobie ręce, wymieniając powitalne grzeczności.

– Czekajcie, ja jeszcze z Majkiem się nie pożegnałam! – zawołała wesoło Lodzia, podbiegając do Majka ku rozpaczy bezradnej w tej sytuacji Izy. – Majk, gdzie ty się…

Urwała na widok Krawczyka i stanęła jak rażona gromem, a jej twarz w mgnieniu oka oblekł wyraz zaskoczenia i przestrachu. Krawczyk w milczeniu skłonił głowę, patrząc jej znacząco w oczy, na co ona na moment oblała się krwistym rumieńcem zdenerwowania, a następnie pobladła jak ściana. Scena ta, krótka i łatwa do przeoczenia dla niewtajemniczonych, umknęła nawet Majkowi, który bardziej skupiał się na dyskretnym obserwowaniu miny Izy niż na samym Krawczyku, jednak oprócz Izy zwróciła na nią uwagę jeszcze jedna osoba, a mianowicie zawsze czujny w takich przypadkach Pablo.

(c.d.n.)