Anabella – Rozdział XLIX (cz. 9) - De te fabula narratur

Widząc tak jaskrawą manifestację silnych emocji na obliczu swojej żony, mężczyzna wyprostował się w geście zaalarmowania, a jego twarz spoważniała i oblekła się wyrazem niepokoju. Natychmiast przerwał prowadzoną dwa metry dalej rozmowę z Wojtkiem, uścisnął mu dłoń na pożegnanie i podszedł do nich, przenosząc ukradkiem chmurny wzrok z Krawczyka na Lodzię i z powrotem.

– A, dobry wieczór, panie mecenasie – zagadnął z chłodną uprzejmością Krawczyk, wyciągając do niego rękę. – Miło mi pana widzieć.

Pablo ostentacyjnie udał, że nie zauważył tego gestu.

– Dobry wieczór – rzucił lodowato i skinąwszy mu równie uprzejmie głową, podał ramię Lodzi, która posłusznie wsunęła pod nie rękę, odwracając od niego oczy z niespokojną, wciąż pobladłą twarzą. – Majk, my już lecimy. Trzymaj się, stary.

Uścisnął rękę Majka, który z szerokim uśmiechem odwzajemnił mu uścisk.

– No cześć wam, kochani – rzucił wesoło, schylając się, by ucałować Lodzię w policzek. – Trzymaj się, gwiazdeczko, i wyściskaj Edka od chrzestnego! Wpadnę do was jakoś przed świętami, żeby zobaczyć łobuza i wrzucić coś dla niego pod choinkę. Zdzwonimy się, frajerze, okej? No, na razie, wszystkiego dobrego!

Pablo uśmiechnął się do niego przelotnie, a następnie skinął na pożegnanie głową Izie, która obserwowała scenę z niepokojem w duszy, choć na zewnątrz starała się go nie okazywać. Lodzia również zerknęła na nią i obie wymieniły spojrzenia, w których zawarły więcej treści, niż mogłyby to wyrazić słowa. Nie było już jednak czasu na dalszą wymianę wrażeń, gdyż do Majka podeszła rozbawiona grupa pozostałych przyjaciół, wymieniając z nim ostatnie pożegnania, po czym wszyscy, łącznie z Pablem i Lodzią, ruszyli do wyjścia. Majk, Iza i Krawczyk zostali sami obok opustoszałych stolików i przez chwilę odruchowo patrzyli za oddalającymi się gośćmi.

„Uff, nie było tak źle” – myślała z ulgą Iza, obserwując spod oka Krawczyka. – „Psychol gapił się na nią jak głodny pies na kość, ale na szczęście nie zdążył się odezwać…”

– Panie Sebastianie, skoro pan jest, to mam do pana dwa słowa – zagadnął Majk. – Zechce pan przejść ze mną do gabinetu czy woli pan zostać na sali?

On również z niejakim zdziwieniem przyglądał się zmienionemu od ostatniego spotkania wyglądowi Krawczyka, który pomimo eleganckiego, jak zawsze nienagannego stroju sprawiał dziś dość mizerne wrażenie. Pomijając to, że ogólnie zdawał się schudnąć o dobrych parę kilogramów, jego cera miała niezdrowy, ziemisty odcień, maskowany częściowo przez krótki zarost, jaki zapuścił sobie na zazwyczaj gładko ogolonych policzkach. Na słowa Majka ocknął się i lekceważąco machnął ręką.

– Wszystko mi jedno – odparł zgaszonym, jakby zrezygnowanym tonem. – Możemy usiąść gdzieś tutaj.

– Napije się pan czegoś? – zaproponował Majk.

– Nie, dziękuję – pokręcił głową. – Pani Iza już mi proponowała, ale… nie.

– Dobrze – odparł Majk, ruchem ręki dając Izie znak, że jest wolna. – Zapraszam, chciałbym zapytać pana o pewien drobiazg i przedstawić moje stanowisko.

Iza oddaliła się z ulgą w sercu i zabrawszy z blatu baru odłożoną tam tacę, ruszyła zbierać zamówienia na wciąż mocno przepełnionej sali.