Anabella – Rozdział XLV (cz. 12) - De te fabula narratur

W tej samej sekundzie jej telefon rozświetlił się i nocną ciszę przerwał głośny dźwięk przychodzącego smsa. Zerknęła – pisał oczywiście Szef 2. Gorączkowo otworzyła wiadomość. Mogę zadzwonić? To chyba znaczyło, że był sam. Po raz drugi jej serce ogarnęła ulga i ciepło, a myśl o tym, że Majk jeszcze nie spał (na co wskazywała tak szybka reakcja) i w dodatku chciał z nią rozmawiać bezpośrednio, zadziałała jak kropla leczniczego balsamu na jej cierpiącą duszę. W przebłysku świadomości pomyślała tylko, że musi wyciszyć telefon, by dźwięk przychodzącego połączenia nie zbudził Amelii i Roberta. Co prawda ich sypialnia, czyli dawny pokój Amelii, znajdowała się w przeciwnej części domu, jednak w tak głębokiej ciszy każdy głośniejszy dźwięk mógł niepotrzebnie wybudzić ich z zasłużonego snu.

Wyciszywszy zatem w aparacie dźwięk do zera, odpisała jednym słowem: Tak. Wyświetlacz zgasł, lecz po chwili znów rozbłysnął światłem. Szef 2.

– Halo? – wyszeptała, znów opadając na poduszkę i przyciskając telefon do ucha.

– Co się dzieje, Izulka? – zabrzmiał po drugiej stronie linii łagodny głos Majka. – Tak późno, a ty jeszcze nie śpisz?

– Przepraszam – odpowiedziała zmieszana. – Wiem, że nie powinnam o tej porze… Pewnie budzę cię albo przeszkadzam w czymś ważnym…

– Nie – odparł ciepłym, uspokajającym tonem. – Ty nigdy mi nie przeszkadzasz. Nie zdążyłem jeszcze zasnąć, dopiero co zdążyłem zgasić światło i wskoczyć do wyra… a tu nagle sms od mojego biednego elfika. Co się stało?

Pełne troski słowa, jakimi ją obsypał, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, w ułamku sekundy ukoiły jej wyrzuty sumienia i sprawiły, że uścisk, jaki czuła w sercu, odrobinę ustąpił.

– Na pewno w niczym ci nie przeszkadzam? – upewniła się na wszelki wypadek. – Dopiero przed chwilą pomyślałam, że może nie jesteś sam…

– Jestem sam – zapewnił ją spokojnie. – A ty jesteś przecież u siostry… i skoro potrzebujesz terapii, to zgaduję, że chodzi o jakieś nowości w sprawie twojego Miśka frajera. Zgadłem?

– Tak – wyszeptała, czując, jak ból, który na chwilę ustąpił, wraca do niej jak bumerang.

– Co znowu nawywijał? – w głosie Majka zabrzmiała nutka niepokoju. – Nadal chodzi o te jego planowane zaręczyny z tamtą lalą?

– Tak… ale nie tylko – odparła drżącym półgłosem.

– A o co jeszcze? – zapytał łagodnie. – Mów, skarbie, opowiedz mi wszystko, wywal to z siebie. Widziałaś się z nim?

– Nie – pokręciła głową. – Tylko posłuchałam paru osób, dowiedziałam się różnych rzeczy. I ja już mogę… nie mogę tak dłużej – głos załamał jej się, a łzy znów popłynęły z oczu. – Nie mogę… Ja tak bardzo chciałam nad tym zapanować… starałam się, trzymałam się jakoś… chciałam być silna… Ale dzisiaj znowu mam takiego doła… i z nikim nie mogę nawet otwarcie porozmawiać… To tak boli…

Urwała, gdyż słowa zdusił jej niemożliwy do pohamowania szloch, który wbrew woli wyrwał jej się z piersi. Wolną dłonią przycisnęła sobie usta, żeby stłumić go i nie robić scen, jednak nie potrafiła już zapanować nad pełnym żalu łkaniem, które znów wstrząsnęło całym jej ciałem.

– Iza, Izulka, elfiku maleńki… – szeptał zaniepokojony tak silną manifestacją emocji Majk. – Biedactwo kochane… aż tak cię poturbowało… No dobrze, popłacz sobie trochę, żeby się uspokoić, a potem wszystko mi opowiesz. No, nie hamuj się, ja przecież wiem, jak to boli… wiem, maleńka. Powalczymy z tym, mamy czas do rana… Ech, do diabła, dlaczego mnie tam nie ma! – dodał z niezadowoleniem. – Poradzilibyśmy sobie z tym o wiele szybciej, przez telefon to bez sensu… Ale dobrze, że dałaś mi znać. Dobrze, że mogę chociaż zadzwonić… Przewalczymy to, zobaczysz… mój mały elfiku…

(c.d.n.)