Anabella – Rozdział XLV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Macie tu herbatę, dziewczynki – powiedziała pani Kmiecikowa, wnosząc do pokoju Agnieszki tacę z herbatą. – Żadnych ciasteczek do tego nie mamy, wybacz, Izunia… jeśli dalej mogę tak na ciebie mówić – zreflektowała się, zerkając z niepokojem na eleganckie ubranie gościa. – Taka dama się z ciebie zrobiła, że ja już teraz sama nie wiem, czy nie powinnam mówić na pani…

– No gdzież! – roześmiała się Iza. – Co też pani opowiada! Przecież ja się wcale nie zmieniłam, ubranie nic nie znaczy!

– Piękna z ciebie dziewczyna wyrosła – stwierdziła z podziwem matka Agnieszki, przysiadłszy na brzegu tapczanu. – I taka dobra… i ty, i twoja siostra… obie takie dobre dziewczyny jesteście! Takie sprytne i zaradne, z głową do interesu… I nic się nie wywyższacie, nie chodzicie z nosem do góry, tylko jeszcze człowiekowi w nieszczęściu pomożecie… Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, to jest święta prawda. Ech! – westchnęła, spoglądając z zafrasowaniem na siedzącą cicho ze spuszczoną głową córkę. – Bo i kto by pomyślał, że na nas takie nieszczęście spadnie…

– Ależ co pani mówi – pokręciła głową Iza, przysiadając się bliżej do Agnieszki i obejmując ją ramieniem w ochronnym geście. – Jakie znowu nieszczęście? Że wnuka albo wnuczkę pani będzie miała, to nieszczęście?

– A co, może mam mówić, że to szczęście? – westchnęła pani Kmiecikowa. – Że mi jedyna córka z nie wiadomo czyim brzuchem do domu wróciła, studiów nie skończyła, życie zmarnowała… to ja mam się z tego cieszyć? No pomyśl, Iza… ty dobra dziewczyna jesteś, Agusi pomagasz, to przy tobie mogę mówić szczerze. Jak tu się cieszyć z takich rzeczy? Ja to ja… ale mój Andrzej to się tak załamał, że doktor leki musiał mu przepisać. Na serce i na głowę, że to niby depresja. Mój Boże… na co to nam przyszło na stare lata…

– Niech pani tak nie mówi – przerwała jej surowo Iza, czując, że Agnieszka cała drży i z trudem tłumi płacz. – Tak nie wolno. Zdarzyło się to, co się zdarzyło, mogło być lepiej, ale żeby zaraz robić z tego nieszczęście? I jakie to nieszczęście? Nieszczęście to przeżyła moja mama, jak tata zginął w wypadku. To był dopiero powód do rozpaczy! A że wnuk się państwu urodzi, nawet i nieślubny, to tylko trzeba się cieszyć, a nie wpadać w depresję, bo to przecież nowe życie i nowa nadzieja. Jeszcze pani zobaczy, jak wam wszystkim na starość pomoże. Po co pani tak Agę nastawia? Tak nie wolno mówić do kobiety w ciąży. Nie wolno!

– No tak… no tak… – wyszeptała zawstydzona pani Kmiecikowa, mnąc w palcach fałdę swojej spódnicy. – Ale żeby jeszcze ludzie tak nie gadali…

– I co z tego, że gadają? – wzruszyła ramionami Iza. – Niech sobie gadają, jak nic innego nie mają do roboty. Gadanie ludzkie zawsze było i będzie, nie trzeba się tym przejmować. To dzieciątko niczemu nie zawiniło i trzeba je przyjąć na świecie z miłością, a nie jak intruza – dodała, mocniej przytulając do siebie Agnieszkę i kładąc jej ostrożnie dłoń na brzuchu. – A studia Aga jeszcze skończy, spokojnie… Ja też na dwa lata musiałam zostać w domu, bo tak się ułożyło życie. I co z tego? Nic straconego. Byle było zdrowie, trochę grosza i spokój w domu. Zawsze jakoś będzie, dobrzy ludzie pomogą… Co się państwo jakimś głupim gadaniem przejmują?

– Oj, Izunia, gdybyś ty wiedziała! – pokręciła głową matka Agnieszki. – Jak raz do nas po mszy podeszły te dwie żmije… i jak zapytały się mnie, kto to córce bękarta zrobił i czy przypadkiem nie ktoś z Korytkowa, bo już zakłady chodzą po wsi na ten temat… to mój mąż tak się zdenerwował, że aż mu oddech zatkało! A ja to się tylko popłakałam…

– Głupi ludzie! – oburzyła się Iza. – Głupi i bez serca! Zakłady! Kto tak pani powiedział?

– A ta jędza Maliniakowa i ta druga… Krzemińska – odparła z westchnieniem pani Kmiecikowa. – Ta to jeszcze mi przygadywała, jak to córki nie umiałam wychować, a jej syn to taki wspaniały… i że jak to dobrze, że ją kiedyś rzucił, bo dopiero teraz widać, co jest warta.

Iza zbladła. Agnieszka podniosła głowę i spojrzała stanowczo na matkę.

– O tym nie mów, mamo – powiedziała drżącym głosem. – Na mnie możesz gadać, co chcesz, zasłużyłam sobie. Ale nie mieszaj w to Krzemińskich.

(c.d.n.)