Anabella – Rozdział XLV (cz. 8) - De te fabula narratur

Iza pokręciła głową ze smutkiem, nadal delikatnie gładząc dłonią jej brzuch.

– Aga, nie mów tak – powiedziała cicho. – Przecież ono nic niewinne… A jakbyś znała płeć, mogłabyś przygotować sobie powoli wyprawkę, imię mogłabyś obmyślić…

– Obmyślam – zapewniła ją z zaciętą miną Agnieszka. – Szukam dla każdej płci najokropniejszego, jakie tylko może być. Mam już kilka typów.

– Aga, przestań! – zniecierpliwiła się Iza. – Ja już nie mogę tego słuchać! Zabraniam ci tak mówisz, słyszysz?

– Okej – szepnęła Agnieszka, spuszczając pokornie głowę. – Przepraszam, Iza… już nie będę. Chociaż to i tak nic nie zmieni. Nic na to nie poradzę, uwierz… nie umiem.

– No dobrze – westchnęła Iza. – A powiedz mi, rusza się już? Czujesz, jak kopie?

– Czuję – skinęła głową Agnieszka. – Zwłaszcza w nocy.

– I to nie robi na tobie żadnego wrażenia? – nie mogła uwierzyć Iza, przypominając sobie pełne blasku szczęścia oczy Lodzi, kiedy czuła, jak w jej brzuchu rusza się maleńki Edzio.

– Żadnego – szepnęła Agnieszka.

Iza zamilkła na dłuższą chwilę, przyglądając jej się z mieszaniną niedowierzania i współczucia. Choć nie mieściło jej się w głowie, jak można do tego stopnia emocjonalnie odrzucić własne dziecko, w postawie Agnieszki widziała przede wszystkim żal i rezygnację, które od sierpnia, kiedy to widziały się ostatnio, nie ustąpiły ani o jotę. Z relacji Amelii wynikało, że Agnieszka była bardzo dobrym pracownikiem, oddanym i ofiarnym, jednak nie widać było w niej ani krzty owej radości z życia, która kiedyś aż w niej buzowała. Iza pomyślała jednak, że to nic dziwnego, skoro nawet we własnym domu dziewczyna nie miała bezwarunkowego wsparcia, bo rodzice bardziej martwili się o to, co ludzie powiedzą, niż o dobro córki i przyszłego wnuka.

– Biedactwo! – westchnęła, przytulając ją do siebie. – Biedni jesteście oboje, i ty, i to małe… Gdybyś je pokochała i cieszyła się z niego, byłoby ci dużo lżej. Ale rozumiem cię, Aga… na ile mogę, to rozumiem. I nie zostawię cię z tym samej, obiecuję.

– Dziękuję, Iza – odparła cichutko Agnieszka. – Ja sobie jakoś już powoli radzę, przecież wiesz. Dzięki wam przynajmniej z kasą już nie mam takich problemów jak wcześniej. Ale dziękuję ci za wsparcie moralne, bo tego nie mam prawie wcale. Gdyby nie ty i Amelia, to ja bym chyba… rzuciła się pod jakiś pociąg – wyszeptała. – Jeszcze teraz zastanawiam się czasami, czy tego nie zrobić…

– Aga, co ty wygadujesz! – pokręciła głową Iza. – Nie wiesz, co mówisz, pojęcia nie masz! Niech ci takie myśli nawet nie przychodzą do głowy! Życie jest piękne, nawet jak jest ciężko i wydaje się, że nie ma już nadziei. Zawsze warto żyć, zawsze! Zapamiętaj sobie te słowa, bo zobaczysz, że jeszcze kiedyś sama z siebie przyznasz mi rację.

Agnieszka pokręciła tylko głową przecząco.

– Ja wiem, co mówię, Aga – podjęła z naciskiem Iza. – Życie bywa koszmarne, ale i tak jest wartością, zwłaszcza gdy ma się dla kogo żyć… Najgorsza jest samotność, a ty dzięki temu maluchowi nigdy nie będziesz samotna. Rozumiesz to? Pewnie jeszcze nie… Teraz nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakie to jest szczęście! Posłuchaj… opowiem ci coś. Opowiem ci o moim przyjacielu, który ma już osiemdziesiąt trzy lata i od pół wieku jest samotny. To jest taki mój przyjaciel z Lublina, poznaliśmy się rok temu. Ma na imię Szczepan…

– Szczepan! – prychnęła mimowolnym śmiechem Agnieszka. – Jakie paskudne imię!

– Dlaczego? – zdziwiła się Iza. – Ja tak wcale nie uważam. Imię jak każde inne, a do tego ma całkiem fajne zdrobnienia. Ja nazywam go Szczepcio, a jego żona mówiła na niego Pepuś.

– Pepuś! – roześmiała się Agnieszka. – Ale głupio!

– Wcale nie głupio – obruszyła się lekko Iza. – No, ale mniejsza o to… Opowiem ci jego historię, żebyś zobaczyła, jakie nieszczęścia mogą spaść na człowieka, a ten człowiek jednak jakoś dalej żyje i nie myśli o rzucaniu się pod pociąg. No, czekaj… dolejemy sobie herbaty, trzeba wypić, bo już prawie zimna… i posłuchaj tej historii, bo naprawdę warto.