Anabella – Rozdział XLVI (cz. 10)

Daniel spojrzał zdziwiony na nią, a następnie, idąc za jej wzrokiem, na Radka. Zrozumiawszy w lot, jak niefortunne jest to spotkanie, drgnął i spoważniał podobnie jak Iza, tym bardziej że w tym samym momencie Marta dostrzegła swojego byłego chłopaka i również zatrzymała się jak rażona gromem. Iza i Daniel z przykrością patrzyli, jak jej rozjaśniona, uśmiechnięta twarz gaśnie w jednej chwili jak zdmuchnięta świeca, ramiona opadają, a ręka wymachująca reklamówką zwisa smętnie jak podcięte skrzydło. Co gorsza, zaskoczony, ale i zafascynowany jej niezwykłą kreacją Radek, zamiast pójść dalej, zwrócił się do niej i zaczął do niej coś mówić, zaś Marta słuchała go z pełną bólu miną, która tak mocno kontrastowała z radością odbijającą się zaledwie kilka sekund temu na jej twarzy, że Iza w bezsilnej złości aż zacisnęła dłonie w pięści.

– Daj jej spokój, ty draniu! – wyszeptała z pasją pod adresem Radka, ruszając w ich stronę, by jak najszybciej przerwać to niepożądane spotkanie.

Daniel natychmiast podążył za nią z kaskami w rękach i twarzą, która przybrała niespotykany u niego wyraz zaciętości przemieszanej z irytacją. Oboje doskonale czuli, jak dalece to spotkanie Marty z Radkiem mieszało im szyki i psuło przygotowaną dla niej niespodziankę. Kiedy zbliżyli się do rozmawiającej pary, Radek podniósł głowę, obrzucił na nowo zaskoczonym wzrokiem postać Daniela w motocyklowym kombinezonie, po czym dostrzegłszy i rozpoznawszy Izę, zmieszał się na jej widok i cofnął się o krok.

– Cześć – mruknął pod nosem.

– Cześć – odpowiedziała zimno Iza, wyjmując z ręki Marty reklamówkę. – Daj, Martuś, zaniosę ci to szybko do szatni.

– Trzymaj, Marta – dodał stanowczo Daniel, wręczając jej jeden z niesionych w rękach kasków. – I zbieramy się, bo szkoda czasu!

– Będziecie jeździć na motorze w taki mróz? – zdziwił się Radek, zerkając na Martę, której oczy na widok kasku znów nabrały nieco światła. – Na głowy poupadaliście?

– To już nasz problem – odparł chłodno Daniel, obejmując Martę ramieniem, by odprowadzić ją w stronę szatni, dokąd właśnie pobiegła z jej reklamówką Iza. – Kolega wybaczy, śpieszymy się.

Pociągnął ze sobą dziewczynę, zostawiając na środku holu Radka, który patrzył za nimi jak zahipnotyzowany… jakby widok Marty w motocyklowym kombinezonie nadal nie mógł pomieścić mu się w głowie. Tymczasem Iza i Daniel działali teraz w bezsłownym porozumieniu, by ratować sytuację – ona podała Marcie numerek do szatni, w której zostawiła jej reklamówkę z plecakiem, on zaś instynktownie zasłaniał jej własnym ciałem widok na hol, aby nie mogła odwrócić głowy i popatrzeć za odchodzącym na górę Radkiem. Dopiero kiedy ten zniknął za załomem schodów, oboje odetchnęli z ulgą i zajęli się beztroskim zagadywaniem dziewczyny, starając się znowu skierować całą jej uwagę na przygotowania do czekającej ją przyjemności.

– Przymierz kask – poradził jej wesoło Daniel. – No już, zobaczymy, czy nie jest za luźny!

Marta, choć jej twarz oblekał smutny cień, uśmiechnęła się lekko i posłusznie założyła sobie kask na głowę, na co Daniel również przywdział swój, objął ją ramieniem i dał znak przygotowanej już z telefonem w ręku Izie, by zrobiła im zdjęcie. Marta roześmiała się mimo woli na widok fotki, którą Iza pokazała jej na wyświetlaczu i na której oboje z Danielem wyglądali jak para antyterrorystów w pełnym umundurowaniu.

– Wyślę wam to potem mmsem! – obiecała Iza, z zadowoleniem zerkając na jej znów nieco rozjaśnioną twarz, która obecnie była tylko częściowo widoczna zza podniesionej przyłbicy kasku. – A teraz biegnijcie, bo naprawdę dzień jest krótki, żebyście chociaż pół rundki zdążyli zrobić przed zmrokiem!

– Lecimy! – skinął energicznie głową Daniel. – Chodź, Marta!

Iza śledziła wzrokiem oddalającą się ku wyjściu z budynku parę, której niezwykły strój przyciągał uwagę mijanych studentów. Jej przyklejony do twarzy uśmiech powoli bladł na wspomnienie rozegranej przed chwilą sceny, a w szczególności postaci Radka, która jej również nie kojarzyła się najlepiej, zawsze bowiem przypominała jej o Michale.

„Nie miał kiedy się napatoczyć!” – pomyślała z irytacją, odbierając z szatni swój brązowy wełniany płaszcz i zakładając go wraz z czapką i szalikiem. – „Tyle starań, żeby zapomniała o nim choć na dwie godziny, a ten akurat centralnie na nią wpada i jeszcze zagaduje! Jakiego trzeba mieć pecha, żeby akurat dziś…”

(c.d.n.)