Anabella – Rozdział XLVI (cz. 11)

Urwała myśl, gdyż w kieszeni rozdzwonił się jej telefon. Wyjęła go i zerknęła na wyświetlacz. Dzwonił Victor. Odebrała, w jednej chwili zapominając o Marcie i Radku, by skupić się na rozmowie w języku obcym.

– Nie przeszkadzam ci, Isabelle? – zadał swoje standardowe pytanie Victor.

– Ależ nie – zapewniła go, wychodząc z budynku uczelni. – Wracam po zajęciach do domu, zjem z moimi chłopakami obiad i na wieczór biegnę do pracy. Ale teraz akurat mam kwadrans na dojście, więc możemy porozmawiać. Co u ciebie?

– Nic nowego – odparł wesoło. – Nie dzwonię, żeby opowiadać ci o tym, co u mnie, ale po to, żeby zadać ci pytanie, od którego zależy moje życie.

– Ach! – roześmiała się Iza. – Czy powinnam zacząć się bać?

– Nie, Isabelle – zaprzeczył poważniejszym tonem. – Ale ja wcale nie żartuję. Rozmawiałem wczoraj z Anne na temat twojego pobytu w Bressoux, a ściślej sylwestrowej nocy. Mówiła ci o balu w centrum Liège, na którym ma być połowa naszego zespołu tanecznego?

– Mówiła – pokiwała głową Iza. – Dosłownie kilka dni temu rozmawiałyśmy o tym przez telefon. Zaprosiła mnie na ten wieczór bez możliwości odmowy i kazała mi wziąć jakąś sukienkę wieczorową, bo to podobno ma być bardzo wykwintny bal. Powiem szczerze, że trochę się stresuję, jeszcze nigdy nie byłam na takiej hucznej imprezie…

– Kiedyś musi być ten pierwszy raz – zauważył Victor. – I lepiej późno niż wcale, prawda? Właśnie tego balu dotyczy moje pytanie. Odkąd dowiedziałem się, że na nim będziesz, mam tylko jedno marzenie… być na nim z tobą. Napomknąłem o tym Anne, ale ona kazała mi zapytać cię o to osobiście, powiedziała, że nie ma zamiaru pośredniczyć w takich sprawach. Dlatego dzwonię, żeby zadać ci moje pytanie, Isabelle. Czy zgodzisz się, żebym był tam twoim oficjalnym towarzyszem?

– Ależ oczywiście, Victor – odparła najnaturalniejszym w świecie tonem Iza. – To przecież samo się narzuca. Anne też mi o tym wspomniała, a ja odpowiedziałam jej, że bardzo chętnie pójdę z tobą i że nawet nie wyobrażam sobie inaczej. Tak dobrze już się znamy… Źle bym się czuła, gdybym miała tam być zostawiona samej sobie, więc po cichu wręcz liczyłam na to, że będziesz mi towarzyszył. Chciałabym miło spędzić tego Sylwestra, nie myśleć o niczym, oderwać się od… szarej rzeczywistości – w jej głosie zabrzmiała ledwie uchwytna nuta smutku. – A przede wszystkim chciałabym potańczyć dłużej z dobrym partnerem.

– Jeśli ten komplement jest skierowany do mnie, to zawsze jestem do twoich usług, Isabelle – zapewnił ją Victor, w którego głosie zabrzmiała nieskrywana radość. – Powiedz mi, nadal ćwiczysz taniec? Znajdujesz na to czas?

– No właśnie nie za bardzo – zmieszała się Iza. – Ostatnio tylko czasami tańczę trochę z jednym z naszych ochroniarzy, którego uczę kroków walca, bo on chce to zrobić dla swojej dziewczyny. Ale bardzo ciężko nam to idzie! – zaśmiała się na wspomnienie niezdarnego Toma, z którym od października odbyła już trzy nocne lekcje tańca. – Marzy mi się taniec z kimś takim jak ty… z profesjonalistą. Pewnie będę się stresować, bo wy tam wszyscy tańczycie jak mistrzowie, a ja nadal początkuję… Ale co tam! Najwyżej wypiję sobie lampkę wina i wtedy na pewno przestanie mnie to męczyć!

Roześmiali się oboje.

– Dziękuję ci, Isabelle – podjął po chwili Victor. – Uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Teraz będę czekał na twój przyjazd z jeszcze większą niecierpliwością. Jak to dobrze, że został już tylko miesiąc! Obiecuję ci, że tym razem potańczymy do upadłego. Wreszcie będziemy mieli na to dużo czasu… całą noc! On dansera toute la nuit, mon Isabelle*…

* On dansera toute la nuit, mon Isabelle (fr.) – Przetańczymy całą noc, moja Isabelle.