Anabella - Rozdział XLVI (cz. 3) - De te fabula narratur

– To mnie najbardziej zdenerwowało – ciągnęła Lodzia już nieco spokojniejszym tonem, jakby stanowcza i pełna oburzenia reakcja Izy przyniosła jej względną ulgę. – Bo wiadomo, o co mu chodzi… myśli, drań, że coś ugra, jak poróżni mnie z mężem. Niedoczekanie… Boże, Iza, ty sobie nie wyobrażasz, jak ja od wczoraj nienawidzę tego typa! Brzydzę się nim!

– Mogę się domyślić – przyznała Iza, której tak dalece posunięta bezczelność Krawczyka nie mieściła się w głowie, choć niby znała jego możliwości. – I wcale ci się nie dziwię.

– Ale teraz już koniec! – oznajmiła stanowczo Lodzia. – W pierwszej chwili zatkało mnie, w uszach mi zaszumiało i aż ciemno mi się zrobiło przed oczami. Ale jak tylko się pozbierałam, powiedziałam mu jasno i wprost, co o tym myślę i czego może się spodziewać z mojej strony. Wyłącznie tego, że powiem o wszystkim Pablowi! I Majkowi też! Dałam draniowi ostatnią szansę, żeby się odczepił, i zapowiedziałam mu, że jeśli jeszcze raz zbliży się do mnie w jakikolwiek sposób albo przyśle mi cokolwiek, to… nie ręczę za siebie.

– Tak mu powiedziałaś? – Iza popatrzyła na nią z uznaniem.

– Aha… nawet jeszcze ostrzej, niż ci powtarzam – westchnęła Lodzia. – Przestałam nad sobą panować, bo Edzio wyczuł, że coś nie gra i rozpłakał się. A we mnie wtedy jakby furia wstąpiła! Nie wiem, co mi się stało, jeszcze nigdy nie byłam w takim stanie. Słowa same cisnęły mi się na usta, wygarnęłam łajdakowi tak, że dotąd jestem pod wrażeniem, jak na spontanie udało mi się zrobić to tak składnie.

– A co on na to? – zapytała Iza, przyglądając jej się ze szczerym podziwem.

– Nic – wzruszyła ramionami Lodzia, nalewając zaparzonej herbaty do filiżanek. – Stał jak cielę i gapił się na mnie, jakby mu mowę odjęło. A potem powiedział tylko, że będzie czekał cierpliwie… i że jeśli zmienię zdanie, to mam do niego zadzwonić na numer, który podał mi w liście. Jasne! – prychnęła z pogardą. – On sobie wyobraża, że ja zachowałam ten jego wstrętny list… Chyba śni! Chociaż powiem ci, że chwilami trochę żałuję, że nie schowałam tej szmaty na dowód rzeczowy… bo jak Pablo o wszystkim się dowie, to będzie jazda na całego i wtedy…

– Ale czekaj, Lodziu! – przerwała jej Iza. – Mów, co było dalej? Dał ci spokój po tym, jak mu wygarnęłaś?

– Na szczęście dał – skinęła głową Lodzia. – Na koniec tyrady kazałam mu się wynosić i nie pokazywać mi się więcej na oczy. No i sama się zdziwiłam, bo poszedł sobie bez protestu. Wsiadł w samochód i odjechał na moich oczach. Mam nadzieję, że już więcej go nie zobaczę, bo jeśli jeszcze raz wywinie jakiś numer, to nie będę dłużej nic ukrywać i zabawa skończy się bardzo niefajnie!

Iza pokiwała głową w zafrasowaniu, na wpół bezwiednie bawiąc się z Edziem swoim palcem wskazującym i jak zwykle udając, że chce mu go odebrać. Chłopiec zaśmiewał się z tego w głos, nie zważając na poważne miny obu swych opiekunek, a jego ciemne oczka lśniły taką beztroską, dziecięcą radością, że pomimo napiętej atmosfery nie sposób było nie uśmiechnąć się na ten widok.

– Wiesz, Lodziu, ja nie sądzę, żeby on tak łatwo odpuścił – podjęła ostrożnie Iza po kilku minutach milczenia. – Znam go trochę, to jest uparty cynik z mentalnością psychopaty. Nie wiadomo, co mu do łba strzeli. Ja już poprzednim razem zastanawiałam się, czy jednak nie lepiej by było, gdyby Pablo o tym wiedział, ale z kolei jak sobie pomyślę, jaka z tego może być afera…

(c.d.n.)