Anabella – Rozdział XLVI (cz. 5) - De te fabula narratur

Samochód mknął wąską, pustą drogą wśród oszronionych, nagich już drzew i rozległych pól, gdzie nie widać było żywej duszy ani nawet żadnych zabudowań. Iza z zaciekawieniem obserwowała przez szybę owo pustkowie, które zadziwiało ją nie tyle samo w sobie, co ze względu na dość niewielką odległość od miasta, które zaledwie kilkanaście kilometrów dalej tętniło i buzowało życiem.

– Więc to jest ta twoja pustelnia? – zagadnęła do Majka, kiedy skręcili w węższą z odnóg polnej drogi rozwidlającej się na skrzyżowaniu.

Wiodła ona w stronę nieodległego wzgórza porośniętego kępą drzew, jedynych w promieniu kilku kilometrów, gdzie aż po horyzont rozpościerały się puste, zaorane o tej porze roku pola. Majk skinął twierdząco głową, zerkając na nią z uśmiechem.

– Parkuję tutaj i dalej idę na piechotę – wyjaśnił jej, kiedy zatrzymali się u stóp wzgórza, gdzie coraz bardziej zwężająca się droga kończyła się i zanikała w niewielkich zaroślach obecnie pozbawionych liści. – No dobra, mała… zakładamy teraz czapki i rękawiczki, bo tu potrafi naprawdę nieźle wiać.

Trwało sobotnie popołudnie, kiedy to po wczesnym obiedzie zjedzonym wspólnie z panem Szczepanem oboje znaleźli wreszcie czas, by udać się do miejsca, które Majk obiecał pokazać Izie, kiedy rozmawiali nocą przez telefon. Dojazd z miasta zajął im niewiele ponad kwadrans, jednak zmiana scenerii była tak drastyczna, że Iza miała wrażenie, jakby wylądowali w zupełnie innej rzeczywistości.

Wysiedli z samochodu i smagani szalejącym na pustkowiu listopadowym wiatrem weszli na wzgórze, gdzie wśród kilku nagich, drobniejszych drzew królował wielki dąb o imponująco grubym pniu i gęstych brązowych liściach, które wciąż trzymały się gałęzi. Tylko w jednym miejscu, właśnie za tym pniem, można było stanąć po zawietrznej, co też Majk i Iza instynktownie uczynili. Tylko tam wiatr nie bił po twarzy i nie zatykał oddechu, tylko tam było ciszej i cieplej, jak w spokojnej oazie pośród szalejących sztormowych mórz.

– Jesteśmy na końcu świata? – uśmiechnęła się Iza, szczelniej otulając się kapturem grubej puchowej kurtki, którą na polecenie Majka wzięła dziś zamiast dużo lżejszego wełnianego płaszcza.

– Na samym skraju kuli ziemskiej – zapewnił ją, oparłszy się ramieniem o pień dębu, by jeszcze bardziej zasłonić ją od wiatru. – Dalej już jest chyba tylko piekło.

– Albo niebo – dodała, wpatrując się z fascynacją w rozległy, surowy krajobraz widoczny aż po horyzont ze wzniesienia, na którym się znajdowali. – Dzisiaj jest zimno i ponuro, ale w lecie musi tu być bardzo pięknie.

– Może i tak – zgodził się bez przekonania Majk. – Zawsze, kiedy tu przyjeżdżam, jestem w takim podłym nastroju, że nie zwracam uwagi na jakieś tam piękno przyrody. Właściwie to… dzisiaj jest pierwszy raz, kiedy przyjechałem tu w dobrym humorze.

– Czyli to jest taka twoja ściana płaczu? – domyśliła się Iza, podnosząc na niego wzrok.

Napotkała poważne spojrzenie jego stalowoszarych oczu, których barwa doskonale zgrywała się z szaro-brunatnym jesiennym krajobrazem.

– Raczej planeta ryku i wrzasku – sprostował ze smutnym uśmiechem. – W najgorszych momentach rozpaczy przyjeżdżałem tu, żeby wywalić z siebie emocje. Inaczej bym oszalał.

– Ach! – szepnęła ze współczuciem. – Rozumiem.

Rozglądała się teraz w skupionym i pełnym szacunku milczeniu, jakby wśród tych rozległych pól, które dotąd wydawały jej się zwyczajnym pustkowiem, próbowała uchwycić szóstym zmysłem echo dawnego krzyku rozpaczy Majka. Miała wrażenie, że w owym dziwnym miejscu, jak nigdzie indziej, może czytać jak w książce w duszy swego towarzysza… w duszy tego coraz droższego jej sercu przyjaciela, który przyprowadził ją dziś tutaj niczym do świątyni. Rozumiała doskonale, jak intymne musiało być dla niego to wyznanie i jak ogromny ciężar gatunkowy miało odkrycie przed nią tajemnicy, o którą zapewne nikt by go nie podejrzewał. Poczuła się przy tym kimś wyjątkowym, wybranym spośród miliardów innych ludzi i myśl ta sprawiła jej nagle cichą radość, która zdawała się sięgać najgłębszych sfer jej duszy.

Nagle przyszło jej do głowy, że taka pusta, szaro-bura równina, gdzie człowiek może być sam ze sobą, byłaby doskonałym miejscem na modlitwę… i że Bóg na pewno by jej wysłuchał… lecz czy Majk umiał się tu modlić? Wątpiła w to szczerze. Jeśli już, to chyba do diabła…

(c.d.n.)