Anabella – Rozdział XLVI (cz. 7) - De te fabula narratur

– Właśnie – pokiwała głową, wpatrując się w rozległe pola coraz bardziej okrywające się zasłoną zapadającego zmierzchu. – Wiesz, Majk? Fajny jest ten twój koniec świata. Tak tu cicho i spokojnie, nawet pomimo tego wiatru… można usłyszeć własne myśli… Musisz mi obiecać, że jeszcze kiedyś mnie tu zabierzesz – dodała, odchylając głowę, by podnieść na niego oczy. – Najlepiej w lecie, jak będzie ciepło i zielono. Obiecasz mi to?

– Oczywiście – uśmiechnął się. – Chętnie przywiozę cię tu na wiosnę czy w lecie. A raczej ty przywieziesz mnie.

– Ja? – zdziwiła się. – Niby jak? Nie prowadzę samochodu, a tu chyba nie da się dojechać inaczej.

– Nie da się – przyznał Majk. – I to jest właśnie coś, o czym koniecznie muszę z tobą porozmawiać. Teraz, korzystając z okazji, bo potem, jak wpadniemy do naszego codziennego kotła w firmie, znowu nie będzie czasu. Ad rem. Chciałbym, żebyś po Nowym Roku zapisała się na kurs na prawo jazdy. Oczywiście na koszt firmy, w ramach rozwoju kadry.

– Ja? Na prawo jazdy? – zaniepokoiła się Iza.

– Wprawdzie nie chcę narzucać ci tego odgórnie, bo wiem, że masz milion obowiązków – ciągnął spokojnie. – Ale może uda się jakoś wpleść to w twój napięty grafik, co, elfiku? Zależy mi na tym, żeby wszyscy stali pracownicy na najodpowiedzialniejszych stanowiskach w firmie mieli prawko. Chłopaki mają, niektóre kelnerki też, ale na twoim zależy mi szczególnie. Jesteś moją zastępczynią i plenipotentką, a nigdy nie wiadomo, co się zdarzy i gdzie nagle trzeba będzie podjechać. Zawsze w takich sytuacjach podwozi cię Chudy, ale sama rozumiesz…

– Jasne, szefie – przerwała mu z powagą Iza. – Rozumiem. Polecenie służbowe to polecenie służbowe, z tym nie ma dyskusji. Wykonam wszystko, co każesz.

– Kochane stworzonko – uśmiechnął się Majk, odwracając ją twarzą ku sobie i ogarniając ją obydwoma ramionami. – Dobra dusza i niezawodny człowiek. Chodź do mnie, elfiku.

Iza posłusznie wtuliła się w niego, objąwszy go jak zawsze wpół, i zatopiła zaróżowiony od zimnego wiatru policzek w fałdach jego zimowej kurtki. Były chłodne, ale sama faktura znajomej czarnej skóry sprawiła jej przyjemność. Wokół zapadał coraz gęstszy zmrok późnego listopadowego popołudnia i wiatr zdawał się wiać coraz mocniej.

– Nie zimno ci? – zapytał z troską Majk.

– Nie – pokręciła głową. – Kazałeś mi ubrać się ciepło, więc mam moją najgrubszą zimową kurtkę, a pod spodem jeszcze sweter. Do tego czapka i rękawiczki… i jest mi cieplutko. A tobie? – zaniepokoiła się.

– Mnie jest super – zapewnił ją łagodnie. – Jeszcze nigdy na tym końcu świata nie było mi tak dobrze jak dzisiaj. Wiedziałem, że muszę cię tu przywieźć. Odczarowałaś mi już tyle złych skojarzeń, Iza… A wiesz, że znowu śniła mi się ta cyganka spod Leroy Merlin? – dodał innym, jeszcze bardziej poufnym tonem. – Chyba zaczyna mnie już prześladować. Zwłaszcza że mam wrażenie, że wtedy wyglądała inaczej, a przecież wiem, że to ta sama… Miała takie niesamowite, czarne oczy.

Iza aż zdrętwiała z wrażenia.

– Co mówiła tym razem? – zapytała w napięciu.

– Tym razem nic – odparł w zamyśleniu. – Patrzyła tylko na mnie, uśmiechała się i kiwała głową, jakby chciała mi powiedzieć, że wszystko jest okej. Dziwne to trochę… Wiesz? Ostatnio próbowałem skupić się i przypomnieć sobie, co ona mi wtedy nawygadywała… wtedy, co to niby wróżyła mi z ręki. Niektóre rzeczy sobie przypomniałem, innych nie, ale i tak niewiele z tego rozumiem. Mówiła o szczęściu… Pewnie głupi jestem jak but, że w ogóle zaprzątam sobie tym głowę, ale to dlatego, że przyśniła mi się już drugi raz, i to po takim czasie… Dziwne to wszystko, naprawdę.

– Dziwne – przyznała szeptem Iza.

Całe jej ciało ogarnęło teraz mimowolne drżenie na wspomnienie zarówno tamtej sytuacji sprzed pół roku, jak i jej innych spotkań z panią Ziutą – spotkań, które w lipcu, po rozmowie na peronie pod Radzyniem, urwały się jak nożem uciął i już więcej nie wróciły. Jednak dlaczego teraz doświadczał tego Majk? Przecież on nie miał z panią Ziutą nic wspólnego… Może to działało jak jakiś zaraźliwy wirus, a on został nim dotknięty tylko przez to, że wtedy przypadkowo towarzyszył jej pod Leroy Merlin? Pierwotnie miała przecież jechać tam z Chudym… Czy gdyby tak się stało, dziś pani Ziuta śniłaby się nie Majkowi, a Chudemu?

(c.d.n.)