Anabella - Rozdział XLVII (cz. 1) - De te fabula narratur

– Dziękuję, panie Piotrze – skinęła głową Iza, podając rękę swojemu rozmówcy po odprowadzeniu go na środek sali. – Upewnię się jeszcze… we wtorek i w czwartek możemy liczyć na dostawę, a tylko w sobotę mamy wysłać do państwa własny transport?

– Tak jest – skinął głową mężczyzna w wytartej puchowej kurtce, chowając do wewnętrznej kieszeni plik dokumentów. – W czwartek ktoś od nas będzie przed dziewiątą, najdalej o dziesiątej. Tylko prosiłbym o jakąś pomoc w rozładunku, kierowca będzie sam, a to jednak sporo towaru…

– Oczywiście, przekażę kolegom – zapewniła go Iza. – Załatwimy to. Co do faktur, proszę, aby kierowca przywiózł je od razu ze sobą, wolałabym mieć trochę więcej czasu na rozliczenie i uporządkowanie całości. Rok już się kończy, nie chciałabym do ostatniej chwili czekać na papiery do bilansu. Te zaległe też niech pan nam podrzuci, najlepiej przed świętami, dobrze?

– Postaram się, pani Izo – pokiwał głową dostawca. – Z tamtą jedną listopadową mieliśmy problem… pamięta pani? Może dopiero po świętach będziemy mieć wszystkie dane, bo to trochę nie od nas zależy.

– Dobrze, zaznaczę to sobie – odparła Iza. – Mnie po świętach nie będzie, ale uprzedzę szefa, załatwi pan to z nim.

– Tak jest. Dziękuję i do widzenia.

– Do widzenia.

Po odejściu dostawcy Iza szybko zawróciła w stronę zaplecza, gdzie miała jeszcze sporo pracy papierkowej. Chciała uporać się z nią jak najszybciej, gdyż w godzinie największego szczytu planowała pomóc dziewczynom w obsłudze zamówień na sali. Dochodząc do baru, zwolniła jednak kroku, zauważywszy rozmawiającą z Wiktorią kobietę, której sylwetka, widoczna od tyłu, wydała jej się jakby znajoma. Podeszła bliżej, spoglądając na nią z zaciekawieniem i już miała ją wyminąć, kiedy Wiktoria dostrzegła ją i wskazała swojej rozmówczyni, ta zaś natychmiast odwróciła się ku niej twarzą.

„Ach, Ewelina!” – błysnęło w głowie Izy.

Była to w istocie asystentka Krawczyka, której w pierwszej chwili nie rozpoznała z racji tego, że kobieta dopiero co przyszła z zewnątrz i nie zdjęła czapki, a poza tym miała na sobie długi futrzany płaszcz z szynszyli, w którym Iza jeszcze nigdy jej nie widziała. Zważywszy, że jej postać automatycznie kojarzyła jej się z Krawczykiem, widok ten nie sprawił jej przyjemności, jednak nie zdziwił jej ani trochę, zważywszy że nazajutrz w Anabelli miał się odbyć kolejny raut wydawany przez milionera, ona zaś niewątpliwie przybyła tu z jakimś poleceniem w tej sprawie.

– O, dzień dobry! – ucieszyła się Ewelina. – Jak dobrze, że panią widzę!

– Dzień dobry – odpowiedziała grzecznie Iza, przywdziewając na twarz służbowy uśmiech i dając Wiktorii znak, że zajmie się dalszą rozmową. – Czym mogę pani służyć? Szefa jeszcze nie ma, pojechał załatwiać sprawy na mieście, ale jeśli to nic szczególnie strategicznego, to może będę mogła pomóc?

– A tak, tak… właśnie dobrze, że mogę z panią porozmawiać – odparła słodko Ewelina, odciągając ją od baru na dystans kilku kroków. – Mam taką jedną delikatną sprawę… a właściwie prośbę.

Iza spojrzała na nią nieufnie, zastanawiając się, czy przypadkiem nie jest to jakiś kolejny podstęp Krawczyka. Pogratulowała sobie przy tym w duchu, że nazajutrz nie będzie musiała go oglądać, gdyż poproszony o zwolnienie jej z obsługi rautu Majk zgodził się, by odpracowała to pasmo w innym terminie, podczas gdy on miał zająć się nadzorem imprezy osobiście. Choć nie lubiła migać się w ten sposób od pracy, w tym przypadku wolała nie ryzykować i uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z tym człowiekiem. Czegóż jednak mogła chcieć dziś od niej jego asystentka?

– Słucham? – zapytała uprzejmie.

– Chodzi mi o taki jeden mały drobiazg – uśmiechnęła się uroczo Ewelina, otwierając swą elegancką torebkę i wyciągając z niego zaklejoną kopertę w kolorze lila róż, na której czarnym atramentem były odręcznie wypisane inicjały P.L. – Za około pół godziny ma tu przyjść na spotkanie służbowe z klientem pan mecenas Lewicki… Wiem, że rezerwował u państwa stolik.

– Tak, rzeczywiście, przed godziną dzwonił do nas z góry w tej sprawie – przyznała Iza, która osobiście zarezerwowała dla Pabla stolik, gdyż w istocie, jak to się czasami zdarzało, miał dziś zjeść w Anabelli służbowy obiad z klientem swojej kancelarii.

– Jak pani wie, współpracujemy z panem mecenasem na planie służbowym – ciągnęła Ewelina. – Ale dziś nie zdołam porozmawiać z nim osobiście, dlatego chciałabym prosić… gdyby pani była tak łaskawa… o przekazanie mu tej wiadomości.

Tu wyciągnęła do Izy wypielęgnowaną dłoń z długimi, pociągniętymi czerwonym lakierem paznokciami, w której trzymała liliową kopertę. Iza odruchowo wzięła ją z jej ręki, zadowolona, że jednak nie jest to żadne polecenie od Krawczyka.

– Oczywiście – skinęła uprzejmie głową. – Przekażę mu, jak tylko przyjdzie.

– Bardzo pani dziękuję! – zawołała wylewnie Ewelina, naciągając na dłonie eleganckie skórzane rękawiczki. – Jestem naprawdę zobowiązana… do widzenia!

Po czym posławszy dziewczynie czarujący uśmiech, odwróciła się energicznie i odeszła w stronę wyjścia. Iza mechanicznym gestem schowała kopertę do kieszeni swojego kelnerskiego fartuszka i z westchnieniem udała się na zaplecze.