Anabella – Rozdział XLVII (cz. 11)

Nie było wątpliwości, o co mogło chodzić. Gospodarz skinął głową na znak, że przyjął do wiadomości, z kim ma do czynienia, na co wysoki policjant spokojnie schował swoją legitymację do kieszeni.

– Pan Kacper Woźniak – powiedział powoli, patrząc prosto w oczy skamieniałego z wrażenia pana Stanisława. – Mieszka tutaj, prawda?

– Tak – szepnął gospodarz. – To mój bratanek.

– Gdzie jest teraz? – zapytał policjant.

Pan Stanisław zawahał się, jednak uznawszy, że ukrywanie Kacpra i tak nic nie da, a tylko pogłębi jego problemy, odwrócił się i wskazał wzrokiem w głąb mieszkania.

– W domu – odparł z rezygnacją. – Śpi w swoim pokoju.

Policjant pokiwał głową z satysfakcją, zerknął z uwagą na milczącą, bladą jak ściana Izę, po czym odwrócił głowę i wymienił porozumiewawcze spojrzenia z kolegami.

– Pozwoli pan, że wejdziemy – zwrócił się do pana Stanisława, który cofnął się posłusznie, umożliwiając im wejście.

Czterej policjanci stłoczyli się w niewielkim przedpokoju i zamknęli za sobą drzwi. Wysoki dowódca akcji popatrzył znowu na Izę stojącą skromnie przy wejściu do swojego pokoju.

– A pani? – zapytał uprzejmie. – Żona?

– Nie – Iza pokręciła głową przecząco, a widząc, że policjant nadal patrzy na nią pytająco, dodała ciszej: – Kacper to mój… przyjaciel.

– Aha – uśmiechnął się lekko policjant. – Rozumiem. Dobrze, jeśli nie żona, to w takim razie będziemy rozmawiać z panem – zwrócił się znów do pana Stanisława. – Jako z osobą spokrewnioną. Proszę mi powiedzieć, kiedy pan Kacper wrócił do domu?

– Niedawno – westchnął gospodarz. – Jakieś półtorej godziny temu.

Policjanci znów wymienili spojrzenia i wszyscy naraz pokiwali głowami.

– Mamy nakaz zatrzymania – oznajmił spokojnie dowódca.

Iza i pan Stanisław aż podskoczyli, patrząc po sobie ze zgrozą.

– O Boże! – szepnęła zdruzgotana Iza.

– Zatrzymania? – powtórzył niedowierzająco gospodarz. – Ale za co, panie władzo… za co?

– Zarzuty wstępne przedstawimy bezpośrednio zatrzymanemu – odparł uprzejmie policjant. – Natomiast pana… i panią – tu spojrzał na Izę – poproszę od razu o jakiś dokument potwierdzający tożsamość. Będą państwo świadkami w sprawie.

Zszokowana Iza skinęła głową i weszła do swojego pokoju, gdzie drżącymi dłońmi wyjęła z plecaka etui na dokumenty, a z niego kartę dowodu osobistego.

„No to teraz wszyscy mamy przez niego kłopoty” – pomyślała ze zgrozą. – „I co on narobił tym razem, że aż policja go zwija?… Teraz to już nie są żarty! Boże…”

Kiedy wróciła do przedpokoju, trzej policjanci wchodzili właśnie do pokoju Kacpra, a jeden notował na szafce dane pana Stanisława, spisując je z podanego mu dowodu osobistego. Iza podała mu również swój dowód, po raz kolejny wymieniając z gospodarzem pełne zgrozy spojrzenia.

– Wodnicka – mruknął policjant, notując jej nazwisko na jakimś opieczętowanym druku. – Izabella… Pani pracuje, studiuje?

– I to, i to – odparła Iza. – Podać panu dane na ten temat?

– Na razie nie trzeba – pokręcił głową, oddając jej dokument. – I tak będzie pani wezwana na przesłuchanie w charakterze świadka, wtedy wszystko sobie uzupełnimy. Dziękuję.

Po czym on również udał się do pokoju Kacpra, zaś Iza i pan Stanisław ostrożnie wsunęli się tam za nim. Wysoki policjant pochylał się właśnie nad łóżkiem, usiłując obudzić śpiącego chłopaka, ten jednak zamamrotał coś tylko i odwrócił się do ściany, nakrywając sobie głowę kocem.

– Pan Kacper Woźniak – powiedział stanowczym tonem policjant, zrywając z niego koc. – Proszę się obudzić.

– Wal się, fieju – mruknął Kacper, na oślep sięgając ręką po swój koc.

– Pan Kacper Woźniak – powtórzył spokojnie mężczyzna. – Policja.

– Ta, policja – burknął lekceważąco Kacper, po czym nagle jego ręka szukająca koca znieruchomiała, a on sam poderwał się jak oparzony i usiadł na łóżku, mrugając zaspanymi oczami, z których jedno było tak podbite, że prawie nie było go widać. – Co? Policja? – wybełkotał, marszcząc czoło, jakby pomimo trwającego wciąż stanu upojenia alkoholowego usiłował zebrać resztki myśli. – Ale jak to… policja? Czego chcecie?

– Pójdzie pan z nami – odparł policjant. – Mamy nakaz zatrzymania pana pod zarzutem udziału w bójce i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a być może nawet usiłowania zabójstwa. O szczegółach zostanie pan poinformowany w trakcie przesłuchania w obecności prokuratora. A teraz proszę wstać i ubrać się.

(c.d.n.)