Anabella – Rozdział XLVII (cz. 12)

Kacper nadal mrugał oczami, jakby nie rozumiejąc, co się do niego mówi. Popatrzył na policjanta, potem na słuchających go z przerażeniem stryja i Izę, znów na policjanta, po czym z jękiem chwycił się za głowę i bezsilnie opadł na poduszkę. Policjant spojrzał na Izę.

– Pani pomoże mu się ubrać – polecił jej. – Trzeba mu dać jakieś ubrania. Gdzie są te, w których wrócił do domu?

– W łazience – odparła rzeczowo Iza, posłusznie podchodząc do szafy w rogu pokoju, by poszukać świeżych ubrań dla Kacpra.

– Jacek, idź, zabezpiecz to – dowódca zwrócił się do jednego z kolegów, który skinął głową i wyszedł z pokoju. – Pana kurtka wraz z dokumentami jest u nas – dodał, znów spoglądając na Kacpra leżącego na poduszce jak trup. – Proszę wstać i ubrać się.

– On pił alkohol – odezwał się nieśmiało pan Stanisław. – Źle się czuje, wymiotował…

– Na posterunku obejrzy go lekarz – zapewnił go spokojnie policjant. – Mamy nakaz przewieźć go tam niezwłocznie. Proszę wstawać, panie Kacprze – dodał stanowczo. – Jedziemy na komendę. Ma pan prawo do opieki medycznej, powiadomienia rodziny i ewentualnie własnego adwokata, ale bez względu na stan pana zdrowia nie możemy odstąpić od zatrzymania pana i doprowadzenia na miejsce przesłuchania. Musimy wykonywać rozkazy przełożonych. Słyszy pan? Wstajemy.

Iza, która spośród skłębionych w szafie ubrań Kacpra szybko wygrzebała czyste dżinsy i koszulę z długim rękawem, podeszła z nimi do łóżka, pochyliła się nad chłopakiem i ostrożnie pogładziła go dłonią po policzku.

– Kacperku – powiedziała łagodnie. – Musisz wstać i iść z panami… Rób, co ci każą, bo jeszcze dołożysz sobie kłopotów. No już, wstań. Proszę cię. Musisz się ubrać.

Dźwięk jej głosu wywołał pożądany skutek, bowiem Kacper uchylił powiekę niepodbitego oka i z trudem podniósł się na łokciu. Choć nadal bił od niego silny, nieprzyjemny zapach alkoholu, powaga na obliczach Izy i stryja oraz obecność czterech obcych mężczyzn w jego pokoju sprawiły, że znaczenie słów policjanta powoli zaczęło przenikać do jego otępiałego mózgu… Wraz z powracającą świadomością na jego twarzy coraz wyraźniej rysowało się przerażenie.

– Ale jak to? – wydukał, siadając na łóżku i posłusznie naciągając podane mu przez Izę spodnie. – Ja nic nie zrobiłem, Iza… Ten bydlak zaczepiał Anetkę… czy tam Anitkę… no to trochę zarobił po ryju, bo ja… człowiek honoru jestem…

Jego głos był jednak urywany i niepewny. Ubrał się, postękując i od czasu do czasu łapiąc się za głowę, jednak widać było, że z każdą minutą coraz bardziej odzyskuje przytomność umysłu i zaczyna zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji. Iza, która podała mu ubrania i pomogła zapiąć guziki koszuli, mimochodem doceniła powściągliwe i spokojne zachowanie policjantów, którzy nie stosowali wobec Kacpra żadnej przemocy i cierpliwie czekali, aż sam się pozbiera.

Kiedy chłopak ubrał się i chwiejąc się na nogach, podniósł się z łóżka, wysoki policjant skinął z satysfakcją głową i spojrzał na swoich kolegów.

– W porządku – powiedział. – Pomóżcie mu, chłopaki, będziecie go ubezpieczać, żeby nie spadł ze schodów. A pani da mu jeszcze jakąś kurtkę i czapkę – zwrócił się do Izy, która znów posłusznie zanurkowała w zabałaganionej szafie Kacpra, by wyszukać w niej zapasowe okrycie wierzchnie. – I jedziemy, nie ma czasu.

Kacper bez protestu założył podany mu przez Izę gruby sweter i jesienną kurtkę, jedyną, jaką znalazła w jego szafie. Dwaj postawni policjanci ujęli go pod ramiona, gdyż nadal chwiał się na nogach, i wyprowadzili go do przedpokoju. Iza i pan Stanisław asystowali im w milczeniu.

– Ja nie chciałem zrobić nic złego – zapewnił ich Kacper, przenosząc wystraszony wzrok z jednego na drugie. – Nie chciałem, stryju… słowo honoru. A ja człowiek honoru jestem i…

– Idziemy – przerwał mu wysoki policjant. – Zeznania złoży pan na komendzie.

Kiedy za Kacprem i policjantami zamknęły się drzwi, Iza i pan Stanisław długo patrzyli na siebie w milczeniu, zanim którekolwiek zdołało wyksztusić z siebie choć jedno słowo.

– Przepraszam, pani Izo – szepnął w końcu gospodarz, wycofując się w stronę swojego pokoju. – Muszę natychmiast zadzwonić… powiadomić brata i bratową… Boże kochany, i co ten gówniarz sobie narobił! – pokręcił głową zdruzgotany. – Co on sobie narobił…