Anabella - Rozdział XLVII (cz. 2) - De te fabula narratur

– Iza, poćwiczymy dzisiaj? – zapytał konspiracyjnie Tom, który czatował na Izę przy wyjściu z zaplecza.

– A chcesz? – mrugnęła do niego porozumiewawczo. – Pewnie, nie ma sprawy. Jest Daria?

– Nie, dzisiaj jej nie będzie – westchnął Tom, a przez jego twarz przebiegł lekki cień. – W ogóle to o coś bym cię potem zapytał…

– Okej, Tomciu – skinęła głową, przyjacielskim gestem kładąc mu dłoń na herkulesowym ramieniu ubranym w czarną sportową koszulkę. – Zostaniemy po zamknięciu lokalu i poćwiczymy pół godzinki. I wtedy sobie pogadamy. A teraz wracaj na stanowisko.

– Dzięki! – szepnął Tom, posłusznie zawracając w miejscu i kierując się na swoje strategiczne miejsce w okolicach wejścia na salę.

Iza podążyła za nim wzrokiem i na jego trajektorii napotkała wracającą z tacą z głębi sali blondwłosą Karolinę. Dziewczyna od dwóch miesięcy wyglądała blado i smutno, co Iza obserwowała z niepokojem i troską, bowiem w pewien sposób czuła się za nią odpowiedzialna jako za pierwszą osobę w zespole, którą pod dyktando Majka zatrudniła osobiście. Kilka razy próbowała nawet dopytać o źródło jej cierpienia, jednak Karolina nie chciała o tym rozmawiać, w związku z czym Iza przestała dociekać, uznając, że nie może narzucać jej swojego wsparcia. Ograniczała się zatem tylko do dyskretnej obserwacji dziewczyny, starając się wychwycić, czy jej chroniczny zły humor jest w jakiś sposób powiązany z Antkiem, do którego od pamiętnej sceny z kawą rozbitą na ścianie nie odzywała się ani słowem. Jednak trudno jej było wyciągnąć jakiekolwiek jednoznaczne wnioski, zwłaszcza że sam Antek nie wykazywał żadnych oznak duchowej rozterki.

– Karola, radzicie sobie? – zapytała kontrolnie.

– Aha – skinęła głową dziewczyna. – Ogarniamy bez problemu salę z Olą, Klaudią i Lidzią, tylko że podobno dziewczyny w kuchni mają problem… Pani Wiesia źle się czuje i chyba będzie musiała pojechać do domu.

– Co ty mówisz? – zaniepokoiła się Iza, natychmiast zawracając na zaplecze. – Jak to źle się czuje? Nic o tym nie słyszałam!

Z panią Wiesią, która od lat rządziła kuchnią w Anabelli i która była pierwszą, najwierniejszą pracownicą Majka, od samego początku bardzo się polubiły. Kucharka od dawna wyróżniała ją spośród innych kelnerek i nie było wykluczone, że decyzja szefa o powołaniu Izy na jego oficjalną zastępczynię wynikała częściowo z jej podszeptu. Dlatego wiadomość o tym, że ze starszą kucharką dzieje się coś złego, uderzyła dziewczynę prosto w serce.

Głęboko zaniepokojona wpadła do kuchni, gdzie rzeczywiście panowało lekkie zamieszanie, bowiem przygotowywaniem i wydawaniem zamówień zajmowała się tylko Dorota, zaś Eliza stała ze szklanką wody nad siedzącą pod wieszakiem z fartuchami panią Wiesią, która z trudem oddychała, trzymając się za głowę.

– Iza, mamy problem! – rzuciła do niej od progu Dorota, podając Karolinie przygotowane talerzyki z zamówieniami. – Pani Wiesi zrobiło się słabo.

Iza szybko podeszła do bladej, z trudem chwytającej ustami powietrze kobiety, przykucnęła przy niej i z troską ujęła ją za rękę.

– Pani Wiesiu, co się stało? – zapytała łagodnie. – Coś panią boli?

– Nie, pani Izuniu – pokręciła głową kucharka. – Tylko słabo mi… i ciężko oddychać…

Iza natychmiast podniosła się do pionu.

– Nie ma żartów, dzwonimy po pogotowie! – zarządziła stanowczo. – Liziu, nie podawaj jej na razie wody, żeby się nie zakrztusiła… Poczekaj tu z nią, ja idę dzwonić i przy okazji zawołam Chudego, bo może przyda się transport!

Jak zawsze w chwilach, gdy należało szybko działać, jej umysł działał z pełną jasnością i świadomością, że nie wolno tracić czasu. W pierwszej kolejności pobiegła do gabinetu szefa po służbowy aparat telefoniczny i wybrała alarmowy numer pogotowia. Dyspozytor odezwał się natychmiast i przyjął zgłoszenie, dopytując o szczegóły, których Iza udzieliła mu rzeczowo, ze wszystkich sił tłumiąc w sobie niepokój.

– Dobrze, wysyłam karetkę na Zamkową – powiedział mężczyzna. – Proszę o wyjście na zewnątrz osoby, która poprowadzi ratowników, żeby nie musieli szukać.

– Tak jest, oczywiście! – odparła szybko Iza. – Dziękuję.

(c.d.n.)