Anabella – Rozdział XLVII (cz. 4)

Na szczęście stan starszej kucharki nie pogorszył się, a zamieszanie w kuchni wynikało z tego, że na miejsce dotarli już ratownicy medyczni sprawnie wprowadzeni przez Chudego tylnym wejściem. Wkrótce za nimi po schodach prowadzących na podwórze zbiegł również Majk, który dopiero teraz wrócił z miasta, gdzie miał do załatwienia całą listę pilnych spraw, i zastawszy pod swoim lokalem migającą niebieskimi światłami karetkę pogotowia, zaniepokoił się nie na żarty. Na widok jego rozczochranej czupryny, która wysypała się spod zdjętej w locie czarnej czapki, Iza odczuła głęboką ulgę, do tej pory miała bowiem świadomość, że w tej trudnej sytuacji wszystkie strategiczne decyzje podejmowane w Anabelli spoczywały na jej głowie. W jej odczuciu, powrót szefa przywracał zatem odwieczny ład nie tylko w firmie, ale niemalże w całym wszechświecie…

Majk pochylił się nad panią Wiesią, której, po rozeznaniu sytuacji, jeden z ratowników zrobił zastrzyk w ramię, zapytał o coś drugiego z nich, jakby upewniając się, że sytuacja jest pod kontrolą, po czym odwrócił się do Chudego. Na widok Izy, która w tym momencie stanęła obok ochroniarza, jego zafrasowana twarz rozjaśniła się na chwilę jak dotknięta promieniem słońca, jednak już po chwili znów spoważniała i przybrała wyraz skupienia.

– Pojadę z nią do szpitala – powiedział do Izy i Chudego, przeciągając dłonią po opadających mu na czoło włosach. – Zabierają ją na obserwację. Iza, przynieś mi mój notes z adresami z szuflady, okej? Trzeba powiadomić rodzinę. Ktoś z bliskich powinien pojechać tam do niej i ogarnąć sytuację, a do tego czasu ja z nią pobędę. Nie zostawię jej samej.

Iza posłusznie zawróciła na pięcie i pobiegła do gabinetu po gruby notes, w którym Majk od lat notował ważne adresy i telefony. Przyniosła mu go w mgnieniu oka do kuchni, skąd ratownicy wynosili właśnie na rozkładanym krześle bladą jak płótno panią Wiesię.

– Zajmę się wszystkim, szefie – zapewniła Majka, uprzedzając widoczną w jego oczach niewypowiedzianą jeszcze prośbę. – W lokalu jak na razie wszystko pod kontrolą.

– Świetnie – uśmiechnął się lekko, znów przesuwając dłonią po włosach i czole. W jego gestach i na twarzy widać było głębokie znużenie. – Okej, dzięki, Chudy – zwrócił się do stojącego przy nim ochroniarza. – Obaj z Antkiem pomóżcie teraz Izie ogarnąć wszystko aż do zamknięcia, ja nie wiem, kiedy wrócę… Iza, z Banasikiem dzisiaj nie dałem rady się spotkać, załatwię to jutro. Reszta papierów jest tutaj – podał jej dzierżoną pod pachą sfatygowaną teczkę z dokumentami. – Te od Rogalskiego odłóż na razie na bok, musimy o tym pogadać, jest mały problem. Ale to już jutro…

– Tak jest – skinęła głową Iza, przejmując od niego papiery.

– To ja lecę na salę, szefie – oznajmił Chudy. – Zobaczę, czy Tom dał sobie radę z tymi gówniarzami… Iza, jakby co, jestem do dyspozycji.

Majk klepnął go z aprobatą po ramieniu, uśmiechnął się do uwijających się przy blacie Elizy i Doroty, które teraz we dwie musiały zająć się całą obsługą zamówień, a następnie popatrzył za ratownikami, którzy ostrożnie taszczyli panią Wiesię po schodkach prowadzących w górę na podwórze. Miał już ruszyć za nimi, ale jeszcze na moment odwrócił się do Izy, dyskretnie ujął jej dłoń i ścisnął ją w swojej.

– Dzięki, Izulka – powiedział, zniżając głos. – Jadę z panią Wiesią, a po drodze zadzwonię do jej rodziny. Oby to nie było nic poważnego! Trzymaj tu dzielnie ster, a mnie daj na drogę trochę elfikowej energii… Muszę wyssać ją z ciebie jak wampir, żeby jakoś dotrwać do końca tej dniówki – uśmiechnął się, jeszcze mocniej ściskając jej dłoń. – Jutro oddam ci podwójną dawkę, ale dzisiaj już padam na pysk. Poczekaj… jeszcze tylko kilka sekund.

Iza z uśmiechem odwzajemniła mu uścisk dłoni. Korzystając z tego, że pochłonięte przygotowywaniem zamówień kucharki nie patrzyły w ich stronę, a żadnej kelnerki chwilowo nie było w kuchni, odłożyła teczkę z dokumentami na zmywarkę i uwolniwszy w ten sposób drugą dłoń, na chwilę wsunęła mu ją we włosy na skroni.

– Trzymaj się, szefie – szepnęła konspiracyjnie. – Daję ci na drogę całą energię, jaką tylko mam. Ale obiecaj mi, że jak wrócisz do domu, odpoczniesz wreszcie jak człowiek i jutro porządnie się wyśpisz!

– Obiecuję – skinął głową, przymykając błogo oczy pod dotykiem jej dłoni we włosach. – O tak… tego mi było trzeba… Pół minuty i czuję się doładowany pod sam korek!

Klaudia, która właśnie weszła z tacą do kuchni, by zabrać na salę jedno z przygotowanych zamówień, zerknęła na parę stojącą w głębi pomieszczenia przy drzwiach tylnego wyjścia z lokalu i z wymownym półuśmieszkiem wskazała ją Elizie. Obie przerwały pracę i z dyskretnym zaciekawieniem przyglądały się, jak Iza delikatnie przejeżdża dłonią po policzku szefa i troskliwym gestem poprawia mu pod szyją zapięcie zamka jego skórzanej kurtki, on zaś z rozanieloną miną ściska ją za drugą rękę, a następnie odwraca się i wybiega po schodach na górę, energicznie przeskakując po kilka stopni naraz, aby dogonić ratowników. Kelnerka i kucharka wymieniły znaczące spojrzenia, po czym, tłumiąc uśmiech, wróciły do swoich obowiązków. Tymczasem Iza zgarnęła z blatu zmywarki swoją teczkę z dokumentami i z westchnieniem udała się do gabinetu szefa, aby je uporządkować.