Anabella – Rozdział XLVII (cz. 6)

– Naprawdę pomożesz mi? – szepnął Tom, rozluźniając pięść i opuszczając ją.

– Oczywiście – zapewniła go poważnym tonem Iza. – Nauczę cię paru romantycznych trików, poddam ci parę pomysłów, a ty je wykonasz. I zobaczysz, że Daria będzie zachwycona! Ale na początek musimy poćwiczyć u ciebie jedną ważną rzecz, bez której nie da się być prawdziwie romantycznym. Już o tym mówiłam… musisz się rozluźnić! Słyszysz? Nie możesz zachowywać się jak słoń, i to w dodatku jak słoń z wielką kulą u każdej nogi!

– To co mam zrobić? – rozłożył bezradnie ręce Tom.

– Masz nauczyć się spontaniczności – oznajmiła mu stanowczo Iza. – Na początek zrobimy takie małe ćwiczenie. Wsłuchaj się w tego naszego walca – ruchem głowy wskazała mu konsolę Antka, skąd ciągle dobiegała muzyka. – I wyobraź sobie, że nie jesteś tu ze mną, tylko z Darią. Ona chce potańczyć, a ty nie czujesz się pewnie w tańcu, a w szczególności boisz się, że podepczesz ją po nogach…

– No bo ja się naprawdę tego boję – przyznał Tom, z zafrasowaniem spoglądając na swoje ogromne stopy ubrane w wojskowe glany, niewiele mniejsze od przysłowiowego rozmiaru kajaka. – Ciebie dzisiaj też o mało co nie podeptałem…

– Prawda – zgodziła się Iza, również z rozbawieniem zerkając na jego wielkie stopy. – Więc wracamy do tej sytuacji, którą masz sobie wyobrazić. Daria chce zatańczyć walca, a ty wiesz, że to może ci się nie udać, bo jeszcze nie nabrałeś wprawy, no i jeszcze mógłbyś, nie daj Boże, ją nadepnąć. Co robisz w tej sytuacji?

– Nooo… – czoło Toma zmarszczyło się na znak, że w jego mózgu przebiega intensywny proces myślenia. – Chyba nic.

– Błąd! – pokręciła głową Iza, podnosząc w górę palec. – No co ty, Tomciu? Chcesz poddać się zaraz na starcie? Daria byłaby zawiedziona! Nie możesz odpuścić, tylko pomyśleć, jak wykorzystać swoje atuty, żeby ukryć swoje braki.

Tom patrzył na nią w osłupieniu.

– Znaczy… że jak? – zapytał niepewnie. – Atuty?

– Dokładnie tak – skinęła głową Iza. – Pomyśl, co jest twoim największym atutem?

– No… nie wiem – pokręcił głową zdezorientowany Tom.

– Siła! – uśmiechnęła się Iza, poklepując go wymownym gestem po ramieniu, gdzie pod czarną ochroniarską koszulą rysowały się imponujących rozmiarów muskuły. – Jak mogłeś na to nie wpaść? Przecież to z tego jesteś najbardziej znany, ty i Chudy to postrach wszelkiej maści awanturników w Anabelli! Więc ten właśnie atut musisz wykorzystać?

– Ale… jak? – zdumiał się Tom.

– Ech, Tomciu! – pokręciła głową Iza. – Jaki ty jesteś niedomyślny. Posłuchaj mnie teraz. Daria prosi cię o taniec, muzyka gra… a ty, zamiast stresować się krokami walca, podnosisz ją do góry i tańczysz z nią tak, żeby nie dotykała nogami do podłogi! Rozumiesz? Nosisz ją na rękach w rytm muzyki! Nie musisz wtedy zważać na kroki, nie ma obawy, że ją nadepniesz… rozumiesz?

– Rozumiem – szepnął olśniony Tom.

– A do tego wiesz, jakie to jest romantyczne? – dodała z powagą Iza. – Współczynnik romantyczności na najwyższym poziomie. Daria byłaby w siódmym niebie!

Tom patrzył na nią jak natchniony, po czym nagle schylił się, objął jej talię swoimi wielkimi dłońmi i uniósł w górę jak piórko. Iza roześmiała się, dla równowagi przytrzymując się jego ramion.

– No, a teraz tańcz! – zawołała wesoło. – Tańcz tak, jak potrafisz, teraz to nie ma znaczenia!

Podekscytowany zadaniem Tom przybrał skupioną minę i unosząc trzymaną wpół dziewczynę, zaczął obracać się z nią powoli w rytm muzyki, niezdarnie przestępując z nogi na nogę. Iza zaśmiewała się z tego do łez, jednocześnie dopingując go do jeszcze swobodniejszego tańca, on zaś, jakby nagle uwierzywszy w siebie, coraz dłuższymi krokami sunął wzdłuż parkietu, wymachując nią w powietrzu jak kukiełką.

(c.d.n.)