Anabella – Rozdział XLVII (cz. 7)

Roztańczona w nietypowy sposób para nie zauważyła, że przy tonącym w mroku barze pojawiła się rozczochrana czupryna szefa Anabelli, który, wracając do domu, zajechał jeszcze na chwilę do lokalu na rutynową kontrolę. Wszedłszy tylnym wejściem na zaplecze, ze zdumieniem dosłyszał dobiegającą z sali muzykę i śmiech, co było o tyle podejrzane, że od zamknięcia klubu minęła już prawie godzina. Kiedy ostrożnie wyjrzał zza framugi drzwi, przed jego oczami roztoczył się widok, który wrył go w podłogę – w słabym oświetleniu jedynej lampy zapalonej nad konsolą Antka, na częściowo odsłoniętym parkiecie tańczyli Iza i Tom, przy czym olbrzymi ochroniarz unosił w powietrzu trzymaną oburącz w talii dziewczynę, podrygując zabawnie i stawiając nieporadne lecz odważne kroki w rytm płynącego cicho z głośników walca.

Majk przyglądał im się przez długą chwilę jak oniemiały, lecz szybko w jego oczach pojawił się wyraz rozbawienia, a jego zmęczoną twarz stopniowo rozjaśnił uśmiech łączący w sobie uznanie z nutką zaintrygowania. Ostrożnie, by nie zostać zauważonym i nie przerwać swoim podwładnym zabawy, wysunął się z zaplecza i stanął w pogrążonym w głębokim mroku kącie przy barze, skąd mógł bez przeszkód obserwować tańczącą parę. Jednak już po chwili roześmiana Iza zarządziła koniec próby i z satysfakcją poklepując Toma po ramieniu, przez dwie minuty udzielała mu najwyraźniej jakiejś lekcji, ten bowiem słuchał jej uważnie i kiwał głową niczym grzeczny uczeń.

Następnie Tom na polecenie Izy wyłączył muzykę i światło przy konsoli, zapalając tylko małą lampkę przy wyjściu z lokalu, przy którym oboje ubrali się w swoje okrycia zimowe. Kiedy dziewczyna zakładała płaszcz, na podłogę sfrunęła jej woalowa apaszka, którą wcześniej odłożyła na oparcie krzesła, a o której teraz całkiem zapomniała. Ubrawszy się i założywszy czapki, oboje poszli ku wyjściu, śmiejąc się i rozmawiając z ożywieniem, po czym zgasili światło i wyszli na zewnątrz. Dobiegający aż do baru chrobot klucza w zamku zaświadczył o tym, że lokal został definitywnie opuszczony i zamknięty.

Majk odczekał jeszcze nieruchomo kilkadziesiąt sekund, po czym wyszedł ze swojego kąta i zapalił światło przy barze. Jego twarz wyrażała wielkie rozbawienie i z trudem powstrzymywany śmiech. Powoli przeszedł przez salę i zatrzymał się na pustym, tonącym teraz w półmroku parkiecie, jakby chciał z bliska popatrzeć na miejsce, w którym rozegrała się owa niecodzienna, przypadkowo zaobserwowana scena. Nagle jego wzrok przykuł leżący na podłodze skrawek połyskującego materiału… Postąpił w jego stronę, pochylił się i podniósł woalową apaszkę, którą minionego wieczoru widział na szyi Izy.

Panująca w lokalu cisza była tak głęboka, że mężczyzna wyraźnie słyszał własny oddech. Odwrócił się do padającej od baru wątłej strużki światła i przez chwilę obracał w palcach jednej dłoni delikatną tkaninę, wpatrując się w mieniące się na niej pastelowe kolory. Powolnym ruchem, jakby w zamyśleniu, drugą dłonią przesunął po opadających mu na czoło włosach, a na jego twarzy pojawił się łagodny uśmiech, zupełnie inny niż ten, który gościł na niej wcześniej. Następnie podniósł wyżej apaszkę, przymknął oczy i na kilkanaście sekund zanurzył twarz w zwiewnym materiale, wdychając jego zapach… A potem, drgnąwszy nagle, jakby zaniepokojony własnym zachowaniem, zdecydowanym gestem odłożył apaszkę na poręcz najbliższego krzesła, po czym sprężystym, stanowczym krokiem opuścił salę i zniknął na zapleczu, wygaszając po drodze światło.