Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 10)

Oczy Majka rozbłysły jasnym światłem, które opromieniło całą jego twarz. Ujął jej dłoń w obie swoje i uśmiechnął się przyjaźnie.

– Dla takiego podziękowania warto byłoby zrobić dużo więcej – odparł, z zafascynowaniem wpatrując się w jej wielkie brązowe oczy, lśniące w słabym świetle stojącej za biurkiem lampki. – Ale nie dziękuj mi, bo jeszcze nie wiemy, co z tego wyniknie. Zresztą jeśli uda się to jakoś ogarnąć i wyciągnąć frajera z tarapatów, to dziękować będziesz głównie Pablowi. A ja tylko spłacam mój dług.

– Jaki znowu dług? – spojrzała na niego z wyrzutem. – To przecież nie należy do naszej terapii, zresztą w tym względzie ja mam taki sam dług wobec ciebie jak ty wobec mnie. Kacper to zupełnie inna sprawa.

– Inna – przyznał Majk, puszczając jej dłonie i podnosząc się z krzesła. – Ale widzę, że naprawdę bardzo ci na nim zależy. Przywiązałaś się do niego, prawda? – zapytał ciszej, nie patrząc na nią.

– Bardzo – przyznała Iza. – Nawet nie podejrzewałam, że aż tak. Dotknęło mnie to dzisiaj tak mocno, jakby to był ktoś z mojej bliskiej rodziny.

Ona również podniosła się z kozetki. Wyprostowawszy się, przejechała dłonią po zmierzwionych, poplątanych włosach, a potem po pogniecionym ubraniu, aby choć trochę doprowadzić je do ładu. Majk przyglądał się temu spod oka.

– Jedźmy już, Michasiu – poprosiła Iza, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Tak mi głupio, że przeze mnie zarywasz noc… Ale odpracuję to podwójnie, obiecuję. Po dzisiejszej akcji mam takiego kaca moralnego, że nie spocznę, dopóki nie odrobię tej zaspanej dniówki. To niedopuszczalne, żebym…

– Przestań – przerwał jej stanowczo. – Ani słowa więcej. Nie masz czego odrabiać, wykonywałaś przecież tylko polecenie szefa.

– Tak – zgodziła się sceptycznie. – Tylko że ty sobie żartujesz, a ja to mówię na serio. Znam swoje obowiązki i dzisiaj nie jestem z siebie dumna… a wręcz jest mi wstyd.

– Co za niesubordynowany pracownik! – pokręcił głową Majk. – Szkolę ją i szkolę już od prawie roku, a ona dalej swoje! Ale okej – uśmiechnął się podstępnie. – Skoro tak, to za karę dostaniesz jeszcze jedno polecenie służbowe.

– Jakie? – zdziwiła się Iza.

– Takie – szepnął, pociągając ją ku sobie i przytulając do siebie. – Doładowanie szefa elfikową energią, za którą stary frajer dałby się poćwiartować. Jak ćpun za działkę koksu.

Iza parsknęła śmiechem i posłusznie wtuliła się w jego ramiona, wdychając znajomy, przyjemny zapach, który działał na nią właśnie tak, jak sam powiedział – jak porcja narkotyku na wygłodzonego narkomana. Przez kilkadziesiąt sekund w gabinecie panowała idealna cisza… Dopiero po upływie tego czasu oboje odsunęli się od siebie, spojrzeli sobie porozumiewawczo w oczy i zgasiwszy lampkę, wyszli na korytarz, by zamknąć opustoszały lokal i udać się do domu. Była już prawie czwarta nad ranem.