Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 2) - De te fabula narratur

„On wtedy pomógł mi w takiej trudnej chwili” – myślała z zafrasowaniem. – „A teraz sam potrzebuje pomocy… Tylko co ja, zwykła studentka, mogę dla niego zrobić? Kacperku kochany… ależ się urządziłeś!”

Przed oczy wciąż wracała jej jego poobijana, ale poważna i szczerze wystraszona twarz, jaką zaprezentował tuż przed wyprowadzeniem przez policję. Nie mogła zapomnieć też jego słów. Ja nie chciałem zrobić nic złego… Oczywiście, że nie chciał! Rzucił się pewnie na tamtego pod wpływem impulsu, jak kiedyś na jednego z gości w Anabelli… Tyle że tym razem, w tej podrzędnej knajpce na Kalinowszczyźnie, gdzie bywał niemal codziennie, by podrywać dziewczyny, najwidoczniej nie znalazł się nikt rozsądny, kto by w porę rozdzielił go z przeciwnikiem. A przecież ktoś powinien był mu przeszkodzić, zainterweniować tak jak wtedy Majk! Ale widocznie nie znalazł się nikt taki. A teraz już było za późno…

Tuż przed jej wyjściem do pracy pan Stanisław odebrał telefon z posterunku policji z informacją, że zatrzymanie Kacpra zostało decyzją sądu przedłużone do czterdziestu ośmiu godzin, a nazajutrz miała zapaść kolejna decyzja, tym razem dotycząca jego tymczasowego aresztowania, które mogło potrwać nawet kilka miesięcy. Gospodarz z posępną miną zrelacjonował to Izie, informując ją przy okazji, że zdruzgotani rodzice Kacpra wybierają się niezwłocznie do Lublina, by jako najbliższa rodzina zająć się sprawami syna i rozeznać się w sytuacji. Wiadomości te jeszcze bardziej przygnębiły dziewczynę, która, wychodząc z domu, miała wrażenie, że ledwo oddycha przez ściśnięte ze stresu gardło.

Na zewnątrz było mroźnie i prószył lekki śnieg, pokrywając kolejną warstwą i tak już białe chodniki. Iza weszła do bramy kamienicy przy Zamkowej sześć, zdjęła z głowy ośnieżony kaptur i z westchnieniem zbiegła po schodach. Po ciężkich przeżyciach, z którymi połączył się poważny deficyt snu, już teraz czuła się skrajnie wyczerpana, a jej zmiana w pracy wszak dopiero się zaczynała. Wiedziała przy tym, że szef miał przyjechać do firmy dopiero koło dwudziestej, a zatem przez co najmniej dwie godziny wszystko będzie na jej głowie.

Weszła na salę, po drodze pozdrawiając Lidię obsługującą klientów w sektorze obok drzwi, a następnie Klaudię i Olę, na które również wpadła, nim zdążyła dotrzeć na zaplecze. Spod ściany na jej widok natychmiast oderwał się Antek, który zajmował się tam sprawdzaniem głośników i oświetlenia parkietu.

– Iza, dzwonił Tomczyk – oznajmił, zatrzymując ją w okolicy baru. – Powiedziałem mu, że oddzwonisz… ty albo szef, kto pierwszy z was przyjdzie. Jakaś pilna sprawa. Zostawiłem telefon na biurku w gabinecie.

– Okej – skinęła głową Iza. – Zaraz się tym zajmę.

– A co ty taka blada jesteś? – zdziwił się Antek. – Źle się czujesz?

– Nie wyspałam się – uśmiechnęła się z trudem Iza. – Rano miałam w domu trochę nerwówki. Dzięki za troskę, Antoś, lecę załatwiać Tomczyka… A poza tym wszystko w porządku? – zapytała kontrolnie.

– Wszystko gra – zapewnił ją Antek, przyglądając się z uwagą jej znużonej twarzy. – Jakby co, to zawsze mogę coś pomóc…

– Jak będzie trzeba, to dam znać – odparła Iza, kładąc mu na chwilę dłoń na przedramieniu. – Ale póki co poradzę sobie, a ty skup się na przygotowaniu disco. O dwudziestej startujemy, a już widać, że dzisiaj będą tłumy.

(c.d.n.)