Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 3) - De te fabula narratur

Antek skinął głową z uśmiechem i wrócił do testowania głośników, natomiast Iza udała się na zaplecze, gdzie musiała wykonać telefon do rzeczonego Tomczyka, który był jednym ze stałych dostawców Anabelli. Po załatwieniu tej sprawy i uporaniu się ze stertą faktur leżących na stole, podniosła się od biurka, by skontrolować stan sali. Gwałtowna zmiana pozycji sprawiła, że zakręciło jej się w głowie, a przed oczami pociemniało. Na szczęście w ciągu kilkunastu sekund udało jej się opanować, mimo to zachwiała się na nogach i musiała przytrzymać się biurka. Niewyspanie i wyjątkowo niestabilny dziś poziom adrenaliny coraz bardziej dawały o sobie znać.

„Jakoś wytrzymam” – pomyślała, przesuwając dłonią po bladym czole, na które wraz z chwilową falą osłabienia wystąpiły jej kropelki zimnego potu. – „Ale jak wrócę do domu, naprawdę muszę się wyspać, inaczej jutro nie dam rady… Zresztą może rano dostanę wezwanie na policję w sprawie Kacpra? Muszę być w formie…”

Odzyskawszy względną równowagę, przewiązała się w pasie swoim kelnerskim fartuszkiem, wyszła z gabinetu i nadrabiając miną, ruszyła na salę, gdzie o tej porze należało wesprzeć dziewczyny w obsłudze coraz bardziej zapełniających się stolików. Kiedy tylko wyszła z zaplecza, przy barze zatrzymała ją Wiktoria.

– O, tu jest właśnie nasza szefowa – rzuciła do elegancko ubranej, prześlicznej brunetki, która czekała na jednym z wysokich stołków barowych.

Dziewczyna, której wyróżniająca się uroda aż zaparła dech w piersiach Izy, spojrzała na nią jakby zdziwiona, ale wdzięcznym ruchem zeskoczyła ze stołka i podeszła do niej, zarzucając na ramię brązową skórzaną torebkę z napisem Prada.

– Dobry wieczór – uśmiechnęła się służbowo Iza. – Czym mogę służyć?

– Szukam Majka – odparła dziewczyna, wyciągając z torebki telefon i obracając go w wypielęgnowanej dłoni z długimi, pomalowanymi lśniącym lakierem paznokciami. – Nie mogę się do niego dodzwonić. Może zmienił numer?

Iza drgnęła, czując w sercu nieprzyjemne ukłucie… W lot zrozumiała, że musiała to być jakaś kolejna dziewczyna do towarzystwa Majka i w duchu musiała przyznać, że żadna Kinia czy Monia, choć ładne i atrakcyjne, pod względem urody nie dorastały jej do pięt. Myśl o tym, choć niby neutralna, sprawiła jej dziwną przykrość.

„Jasne” – przebiegło jej przez głowę. – „Szef wróci do firmy i za chwilę znowu sobie pójdzie… z nią. Pojedzie na randkę na cały wieczór i zostawi mi ster aż do zamknięcia. I to akurat dzisiaj, kiedy ledwo żyję!”

Ten niefortunny zbieg okoliczności jeszcze bardziej ją przygnębił, bowiem przez cały czas miała nadzieję, że po swoim powrocie Majk jak zwykle przejmie sterowanie w firmie, ona zaś na kilka godzin będzie mogła wrócić do spokojnej roli szeregowego pracownika. A teraz okazywało się, że nawet na to nie będzie mogła liczyć… A może to nie chodziło tylko o to? Może uderzył ją sam fakt, że Majk znowu umówił się na takie spotkanie? Może… Jak przez mgłę przypomniała jej się niedawna rozmowa Gosi i Antka, którzy dyskutowali przy barze o dziewczynach szefa, dziwiąc się, że od dwóch miesięcy nie widzieli tu ani jednej. Rzeczywiście, o ile wcześniej rozmaite Kinie czy Monie pojawiały się w Anabelli regularnie, a szef wychodził z nimi i do końca wieczoru już nie wracał, o tyle ostatnio od dłuższego czasu nie było tu żadnej z nich.

Nie było żadnej… lecz ta, która przyszła dziś, była tak nokautująco piękna, że być może Majk postawił tylko na nią i dlatego przestał spotykać się z tamtymi. Nie byłoby w tym nic dziwnego… Iza pomyślała, że przy tej dziewczynie nawet piękna Sylwia, z którą wkrótce miał zaręczyć się Michał, wyglądałaby jak słaby odblask słońca na matowej szybie… A co dopiero ona sama, która nawet teraz, stojąc przy niej, czuła się jak Kopciuszek…

„Ech… o czym ja myślę?” – skarciła samą siebie. – „To przecież nie ma nic do rzeczy!”

(c.d.n.)