Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 4) - De te fabula narratur

– Może wyciszył telefon? – odpowiedziała grzecznie dziewczynie, która z nutą politowania przyglądała się jej blado-szarej twarzy i podkrążonym, zaczerwienionym z niewyspania oczom. – Tak już kiedyś było, że wyciszył, a potem zapomniał włączyć dźwięk…

– Nie, to nie to – pokręciła głową dziewczyna. – Próbuję dodzwonić się do niego już nie wiem który raz i za każdym zrywa połączenie po jednym sygnale. Może to z moim telefonem coś jest nie tak? Ale Majk nie zmieniał numeru? – upewniła się.

– Nic mi o tym nie wiadomo – rozłożyła ręce Iza. – Na pewno sam to wyjaśni, niedługo powinien być – zapewniła ją, zerkając na wiszący nad barem zegar, który wskazywał godzinę dziewiętnastą pięćdziesiąt. – Miał być na dwudziestą, za dziesięć minut zaczynamy dyskotekę… Wprawdzie nie wiedziałam, że jest umówiony z panią, ale skoro tak, to chyba najlepiej będzie, jak pani tu na niego poczeka.

Dziewczyna zmieszała się lekko.

– No… właśnie o to chodzi, że nie jesteśmy umówieni – powiedziała ciszej. – Ale muszę go zobaczyć i porozmawiać z nim. A pani to… kto? – dodała podejrzliwie, taksując całą sylwetkę Izy uważnym i nieco pogardliwym wzrokiem. – Bo pani koleżanka nazywa panią szefową, a z tego, co wiem, to Majk chyba… no, chodzi mi o to, że u niego chyba nic się nie zmieniło w kwestiach osobistych?

– Nie – uśmiechnęła się leciutko Iza, rozbawiona tym absurdalnym podejrzeniem. – Koleżanka niepotrzebnie używa tego słowa, ono wszystkich wprowadza w błąd. Pełnię tylko funkcję zastępczyni szefa pod jego nieobecność w lokalu.

– Aha – skinęła głową dziewczyna, a jej twarz oblókł wyraz zadowolenia. – No to dobrze.

Łaskawy i jednocześnie lekceważący ton jej głosu nieco dotknął Izę, jednak nie miała siły ani ochoty na to reagować. Zresztą… była przecież w pracy, a dziewczyna była jej potencjalną klientką, wobec której należało zachować bezwzględną grzeczność.

– Czy w czymś jeszcze mogę pani pomóc? – zapytała uprzejmie.

– Nie, dziękuję – machnęła ręką dziewczyna, chowając telefon do torebki. – Posiedzę tu i poczekam na Majka. Jeśli to potrwa dłużej, to może zamówię coś przy barze.

Iza skinęła głową i właśnie zamierzała sięgnąć po jedną z tac leżących na bocznym blacie baru, by udać się na salę, kiedy przed nimi, jak spod ziemi, zmaterializował się Majk we własnej osobie. Żadna z nich nie zwróciła uwagi, kiedy przeszedł przez salę, po drodze ściągając z głowy czapkę, spod której wysypała się jego niesforna czupryna, żadna nie widziała też wyrazu jego twarzy, która, u wejścia wesoła i uśmiechnięta, spoważniała i oblekła się chmurą natychmiast, kiedy dostrzegł Izę rozmawiającą z piękną brunetką.

– O, Majk! – zawołała zaskoczona dziewczyna. – Już jesteś!

Podeszła do niego i wspięła się na palce, by na powitanie podać mu usta, on jednak nie tylko nie zareagował na ten gest, ale nawet lekko się cofnął.

– Czym mogę ci służyć, Aniu? – zapytał skrajnie uprzejmym tonem, który jego pracownicy znali jako niewróżący niczego dobrego.

– Muszę z tobą pogadać, koteczku – odparła słodko dziewczyna. – Nie dzwoniłeś, nie dzwoniłeś, a teraz co? Nawet nie odbierasz telefonów?

– Nie obiecywałem, że zadzwonię – odparł spokojnie.

„Ania?” – pomyślała Iza, wycofując się dyskretnie z zamiarem pozostawienia ich samych i udania się wreszcie z tacą na salę. – „Znaczące imię… Może to tamta, która wtedy do niego dzwoniła? Ta, o której mówił, że ma ciało jak marzenie? Jak by na to nie spojrzeć, stuprocentowa prawda… dawno nie widziałam aż tak pięknej kobiety.”

– Iza, poczekaj – zatrzymał ją Majk, z zaniepokojeniem przyglądając się jej bledziutkiej, wyczerpanej twarzy, która przy jaśniejącym urodą obliczu Ani wyglądała jak wątła trawka przy rozbujałym, szlachetnym kwiecie róży. – Co się dzieje?

Ignorując swoją piękną rozmówczynię, postąpił krok w stronę Izy i zajrzał jej w oczy, dziś niezdrowo podkrążone i jakby przygaszone, po czym wykonał gest, jakby z trudem powstrzymał się od ogarnięcia jej ramionami. Iza uśmiechnęła się blado i pokręciła głową.

– Nic, szefie – odparła, starając się, by jej głos zabrzmiał beztrosko. – W firmie wszystko w porządku, to tylko ja jestem trochę niewyspana, miałam koszmarny dzień…

(c.d.n.)