Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 6) - De te fabula narratur

Do łazienki weszły dwie roześmiane dziewczyny i zamilkły na jej widok, jakby zdziwione jej marnym wyglądem. Iza uznała, że czas przestać robić z siebie przedstawienie i wracać do pracy. Kiedy wchodziła na salę, w drzwiach o mały włos nie zderzyła się z piękną Anią, która wyszła stamtąd pośpiesznym krokiem, z oczami ciskającymi iskry i miną wskazującą na głębokie wzburzenie. Rzuciwszy na Izę spojrzenie, w którym pogarda mieszała się nieomal z nienawiścią, wbiegła na schody, po drodze dopinając na sobie elegancki kożuszek. Izę zdziwiło to gwałtowne wyjście i burza emocji widoczna w całej postawie dziewczyny, jednak nie zrobiło to na niej wielkiego wrażenia, przeciwnie, ucieszyła się nawet, że Ania wychodzi sama, oznaczało to bowiem, że szef zostanie dziś jednak na miejscu i odciąży ją w obowiązkach, których akurat tego wieczoru mogła nie unieść.

Idąc w stronę baru, już z daleka zauważyła rozczochraną fryzurę Majka, który rozmawiał z Antkiem i Klaudią w okolicach wejścia na zaplecze, przy czym o ile tamci dwoje stali spokojnie w jednym miejscu, o tyle w zachowaniu szefa, który wielkimi krokami przemierzał w tę i z powrotem przestrzeń między barem a drzwiami, było widać podobne wzburzenie, jak przed chwilą u wychodzącej z lokalu Ani. Ponieważ muzyka dudniła głośno, a goście przemieszczali się licznie miedzy parkietem a stolikami, rozmawiający dostrzegli powracającą Izę dopiero w chwili, gdy podeszła do baru. Na jej widok irytacja widoczna na obliczu Majka natychmiast przemieniła się w wyraz ulgi; dał Antkowi i Klaudii znak ręką, by wrócili do swoich obowiązków, i podszedł do niej.

– Iza – zagadnął cicho, kładąc jej dłoń na ramieniu i z niepokojem przyglądając się jej pobladłej twarzy. – Co ci jest, elfiku?

– Już wszystko okej – zapewniła go, siląc się na uśmiech. – Trochę słabo mi się zrobiło, chyba baterie wyczerpały mi się do zera… Niewiele spałam w nocy, potem cały dzień nerwów i przez to wszystko zapomniałam, że nic nie zjadłam. Ale zaraz wezmę sobie coś z kuchni i postawię się na nogi…

– Chodźmy – powiedział stanowczo Majk, wskazując jej wejście na zaplecze.

Przeszli do kuchni, gdzie od tygodnia pracowały tylko Eliza i Dorota, gdyż pani Wiesia nadal pozostawała na zwolnieniu lekarskim. Tam Majk zażądał dla Izy porcji ciepłej jajecznicy z chlebem oraz gorącej herbaty, które osobiście zaniósł do gabinetu i postawił na biurku przed usadzoną w fotelu dziewczyną.

– Jedz, elfiku – powiedział łagodnie, przysuwając sobie krzesło i siadając obok niej. – A potem opowiesz mi dokładnie, co takiego się stało, że wyglądasz dzisiaj jak siedem nieszczęść. Mam nadzieję, że nikt w firmie nie zrobił ci przykrości?

– Nie – pokręciła głową i zabrała się za jedzenie, mimo że nadal nie czuła się głodna. – Nic z tych rzeczy. Dziękuję ci, Majk.

Jajecznica przyniosła oczekiwany skutek, przywracając jej siły na tyle, że obecnie od strony fizycznej czuła się już całkiem dobrze. Pozostało tylko cierpienie psychiczne.

– No to gadaj – zażądał Majk, z satysfakcją spoglądając na pusty talerz. – Skoro nie chodzi o Miśka, to o co albo o kogo?

– O Kacpra – westchnęła Iza.

– O Kacpra? – powtórzył zdziwiony, a przez jego twarz przebiegł nowy cień niepokoju. – Co on ci zrobił?

– Mnie nic – odparła smutno Iza. – Ale za to sobie narobił wielkich kłopotów.

Popijając herbatę, w możliwie największym skrócie opowiedziała mu wydarzenia dzisiejszego poranka. Majk słuchał w skupieniu, nie spuszczając oczu z jej twarzy, która nadal wykazywała oznaki skrajnego przemęczenia.

– Grozi mu areszt tymczasowy? – pokiwał głową, kiedy skończyła mówić. – Hmm… niedobrze. To chyba znaczy, że naprawdę nabroił, bo gdyby to było coś lekkiego, zwolniliby go po dwudziestu czterech godzinach.

– No właśnie! – westchnęła Iza, odstawiając filiżankę na biurko i kryjąc twarz w dłoniach. – To jest takie ciężkie, Majk! Ja się boję, że on wkopał się w coś, co zniszczy mu całe życie… że zrobił temu człowiekowi jakąś nieodwracalną krzywdę… i jak sobie pomyślę, że pójdzie do więzienia i będzie tam gnił przez nie wiem ile lat…

Majk przyglądał jej się z poważną miną, po czym przechylił się ku niej i wyciągnął rękę, żeby pogładzić ją po włosach

– Biedny elfiku – powiedział cicho. – A ty przez to od wczoraj spałaś tylko dwie i pół godziny? Ech… szczęśliwy Kacper, skoro taka dobra duszyczka do tego stopnia martwi się o niego, że nie może jeść i spać… Posłuchaj mnie, Izula – dodał perswazyjnym tonem. – Nie ma chyba jeszcze powodu do paniki, na razie wiecie tylko tyle, że skuł ryja jakiemuś frajerowi. Ważne, że go nie zabił. Teraz trzeba dowiedzieć się, co dokładnie wykonał i co mu za to grozi, a dopiero potem ewentualnie rozpaczać. A może wcale nie będzie tak źle? Może wypuszczą go jutro i skończy się tylko na jakiejś lekkiej karze?

(c.d.n.)