Anabella - Rozdział XLVIII (cz. 9) - De te fabula narratur

Iza patrzyła na niego zdruzgotana.

– Tyle spałam… – pokręciła głową, siadając na kozetce, by założyć buty. – A ty wszystko za mnie zrobiłeś i od godziny siedzisz tu ze mną, zamiast zbudzić mnie od razu…

– Niczym się nie przejmuj – odparł uspokajająco Majk. – Dla mnie to żaden problem, od lat działam w trybie nocnym. Nietoperz Majk zawsze do usług! – skłonił komicznym gestem głowę, na co Iza mimowolnie parsknęła śmiechem. – No, wreszcie uśmiech, to mi się podoba!… Teraz rozbudź się powoli, złap temperaturę i odwiozę cię do domu. Pozwoliłbym ci spać do rana, ale nie mam numeru telefonu do tego twojego pana Stasia, a Kacper przecież siedzi w pudle. Nie chcę, żeby ten starszy człowiek martwił się o ciebie, już ma wystarczająco dużo kłopotów z bratankiem… A teraz posłuchaj mnie, mała – dodał, patrząc jej w oczy. – Wykonałem mój ważny telefon. Ściślej, zadzwoniłem do Pabla. Frajer może i jest frajerem, ale na swoim fachu się zna, a krwawemu wojownikowi Kacprowi przyda się teraz najbardziej ktoś taki.

– Ach! – szepnęła w olśnieniu Iza. – Adwokat…

– Właśnie – skinął głową Majk. – Od razu, jak tylko mi o tym powiedziałaś, pomyślałem, że trzeba by zadzwonić do Pabla i zapytać go na gorąco o radę. Oczywiście wyśmiał mnie, bo nie potrafiłem podać mu żadnych bliższych szczegółów, a one są kluczowe. Czy młody bił się z tym poszkodowanym sam na sam czy w większej bandzie, kto kogo zaatakował, no i przede wszystkim jaki jest stopień obrażeń, lekkie czy ciężkie…

– Ten policjant użył słowa „ciężkie” – przypomniała sobie Iza.

– Otóż to – ciągnął Majk. – Pan mecenas rzucał mi w twarz jakimiś paragrafami, ale nie pamiętam już tych cyferek… W każdym razie w zależności od stopnia zadanych obrażeń delikwent odpowiada z danego paragrafu, a tam są spore różnice w wymiarze kary. Z tego, co zrozumiałem, można dostać nawet dziesięć lat bezwzględnej odsiadki.

– Dziesięć lat! – wyszeptała przerażona Iza.

– Nie bój się, to raczej skrajne przypadki – pokręcił głową Majk. – W każdym razie Pablo twierdzi, że bez bliższych informacji nie da się jednoznacznie ocenić, jak poważna jest sytuacja. Natomiast na moją prośbę jest gotowy zerknąć na sprawę, tylko musiałabyś dostarczyć mu wyczerpujące dane. A najlepiej byłoby wprost zapytać Kacpra, czy chce współpracować z adwokatem. Pablo wprawdzie sprawami karnymi zajmuje się ekstremalnie rzadko, a teraz w dodatku jest bardzo obciążony, ale kończy właśnie szkolić swojego aplikanta i byłby skłonny wpuścić go w to w celach edukacyjnych. Podobno zdolny chłopak, zaangażowany, więc w ramach zbierania doświadczeń mógłby to pociągnąć pod nadzorem Pabla.

Iza słuchała go z szeroko otwartymi oczami, w których z każdą sekundą narastała nadzieja. Od razu poczuła się spokojniejsza o los Kacpra, jakby gotowość Pabla do udzielenia mu wsparcia prawnego już sama w sobie była dobrą wróżbą.

– Powiedz jego stryjowi, żeby zorientował się, co i jak – ciągnął rzeczowym tonem Majk. – Niech pogada z nim jak najszybciej, bo czas też ma znaczenie, żeby Kacper nie robił nieświadomie jakichś głupich ruchów. Kosztami na razie niech się nie przejmują, dogadamy się potem. Spróbujemy podziałać i jakoś wyciągnąć tego frajera z szamba, w które sam się wpakował. Co na to powiesz, elfiku?

Iza, której serce z każdym jego słowem przepełniała coraz gorętsza wdzięczność za tę szybką i konkretną pomoc, w spontanicznym geście zarzuciła mu ręce na szyję i ucałowała go w policzek.

– Dziękuję ci! – szepnęła gorąco. – Jesteś kochany! Jak ja ci się odwdzięczę…

(c.d.n.)