Anabella - Rozdział XV (cz. 13) - De te fabula narratur

Zaaferowana sprawą pana Szczepana Iza dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że choć nie zapytał jej o adres, jechał oto prostą drogą pod jej stancję. Zamilkła zdziwiona, a zdziwienie to wzmogło się jeszcze bardziej, gdy Majk zwolnił i zatrzymał samochód naprzeciw jej bramy, wjechawszy prawymi kołami na chodnik.

– W każdym razie musimy umówić się w tym tygodniu i pójść do niego we dwoje – oznajmił jej stanowczo, ustawiając jałowy bieg i zaciągając hamulec ręczny. – Może złamie się przy takim skomasowanym szturmie? Właściwie już nie widzę innej możliwości. Kiedy wybierasz się do niego?

– Miałam zamiar pójść we wtorek – odparła z roztargnieniem Iza. – Ale chyba wpadnę wcześniej, bo muszę rzeczywiście zacząć sprawdzać mu te leki…

– We wtorek byłoby rozsądnie – podchwycił. – O której?

– Planowałam rano, jak zwykle. Do osiemnastej jestem na uczelni, więc…

– Czyli rano – skinął głową. – Nie ma sprawy. Dziewiąta?

– Dziewiąta byłaby w sam raz.

– W porządku, jesteśmy umówieni u dziadka we wtorek o dziewiątej – podsumował z zadowoleniem. – Spróbujemy wspólnymi siłami wybić mu ze łba ten upór, chociaż ja i tak jestem w tej sprawie sceptyczny. Niemniej on bardzo liczy się z twoim zdaniem. O wiele bardziej niż z moim.

– A jednak pod tym względem ja też jestem bezradna – westchnęła Iza. – Ale spróbujemy, może się uda… Szefie?

– Majk.

– No tak, Majk – poprawiła się zmieszana. – Mogę cię o coś zapytać?

– Wal jak w dym, elfiku.

– Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? Podjechałeś mi pod samą bramę, a przecież nie podawałam ci adresu…

– Podawałaś – sprostował spokojnie, opierając się ramieniem o kierownicę i przyglądając jej się ze swą standardową, cwaniacką miną. – Mam przecież wszystkie twoje dane w dokumentach pracowniczych.

– Ale jak to… pamiętasz wszystkie adresy swoich pracowników? – zdumiała się. – A do tego tak świetnie obczajasz je w terenie?

Majk patrzył na nią przez dłuższą chwilę jakby w zastanowieniu, po czym powoli pokręcił głową.

– Nie, Iza – odparł łagodnie. – Nie mam w zwyczaju stalkowania moich pracowników. Zapamiętuję tylko to, co naprawdę mnie interesuje.

– Ach… – popatrzyła na niego jeszcze bardziej zdumiona. – Czyli to znaczy, że… interesował cię mój adres?

– Poniekąd – uśmiechnął się lekko. – Już wcześniej wiedziałem, w której kamienicy mieszkasz, a dokładny adres, który wpisałaś w aplikacji, tylko mi to potwierdził. Interesuje mnie wszystko, co cię dotyczy… Izabello Anno – dodał, patrząc jej prosto w oczy.

Iza zadrżała, mimowolnie przypominając sobie deszczowy listopadowy wieczór, pana Szczepana z nogą uwięzioną w kanale, jego zdumione spojrzenie i drżący głos… Hania?… Skojarzenie to narzuciło jej się w tak spontaniczny sposób, że aż się zdziwiła, bowiem na zdrowy rozum między tymi dwiema sytuacjami nie było żadnego powiązania. Odsunęła zatem od siebie tę myśl i skupiła się na tym, co powiedział Majk.

– Wiedziałeś wcześniej? – powtórzyła niedowierzająco. – Nic nie rozumiem… skąd?

– A pamiętasz dzień, kiedy o mały włos nie wpadłaś pod samochód? Tu, dwadzieścia metrów dalej – wskazał nonszalanckim gestem ręki w dół ulicy.

Iza oniemiała. Przed oczami stanęła jej sceneria niezapomnianego grudniowego popołudnia, kiedy wstrząśnięta i niemal nieprzytomna z oburzenia wracała ze swej ostatniej rozmowy z Marciniakową. Pisk opon, szarpnięcie za ramię i ostry głos przechodnia, który w ostatniej chwili zdołał wyciągnąć ją wprost spod maski nadjeżdżającego auta. Co ty wyprawiasz, dziewczyno! Chcesz życie stracić?!… Czyż tamten głos nie wydał jej się wtedy dziwnie znajomy?

(c.d.n.)