Anabella - Rozdział XV (cz. 2) - De te fabula narratur

Smuga słonecznego światła padającego przez otwarte drzwi dużego pokoju pana Szczepana kładła się na podłodze przedpokoju, w którym Iza zostawiła swój płaszcz i buty.

– To ja, panie Szczepciu! – rzuciła wesoło od progu. – Znów nie zamknął pan sobie drzwi na noc… Jak pan się dzisiaj czuje?

– A, nie najgorzej, Haniu – uśmiechnął się pan Szczepan siedzący na swoim fotelu z nogami przykrytymi kocem, jak to ostatnio miewał w zwyczaju.

Na dosuniętym do fotela niewielkim stoliku, który zazwyczaj stał przy drzwiach i służył za blat pod jakieś stare książki, leżał plik fotografii ze znanym już Izie ślubnym portretem pana Szczepana i Hani na samym wierzchu. Od razu zwróciła też uwagę, że niezaścielone obecnie łóżko od czasu jej ostatniej wizyty zmieniło swoje miejsce i teraz stało bliżej drzwi, zaś w zwolnionym kącie stał nowy stolik ze sporych rozmiarów telewizorem, do którego pilot leżał przy staruszku obok zdjęć.

– Widzę, że jakaś rewolucja była tu u pana – zauważyła zdziwiona. – Przemeblowanie w pokoju, a do tego nowy telewizor. Przecież nie miał pan telewizora… Skąd to się tu wzięło?

– Michaś mi załatwił – wyjaśnił jej pan Szczepan, wyciągając do niej rękę, którą jak zawsze uścisnęła serdecznie na powitanie. – Wspomniałem mu raz, że nudzę się wieczorami i chętnie bym chociaż pooglądał jakieś wiadomości, co to się dzieje na świecie, a radio już mi się zacina i skrzypi, że nic nie słychać. A on nic na to nie powiedział, tylko na drugi dzień kurier przyniósł paczki. Był tu u mnie wczoraj… znaczy Michaś… ustawił mi wszystko, podpiął do prądu, pokazał, jak się włącza… Wczoraj nawet na wieczór sam sobie wiadomości puściłem – dodał, wskazując z dumą na leżącego przy nim pilota. – Kiedy to ja telewizję oglądałem… sam już nie pamiętam.

– Więc on… odwiedza tu pana od tamtego czasu? – zapytała jeszcze bardziej zdumiona Iza. – Nic mi o tym nie powiedział…

– A odwiedza, Hanusiu, pewnie, że odwiedza – pokiwał głową pan Szczepan. – Trzy razy u mnie był od tamtej pory i zawsze tak miło sobie porozmawiamy, jedzenia mi też różnego naprzynosił… Dobry z niego chłopak, chociaż strasznie zabiegany, chwili wytchnienia nie ma przez tę swoją pracę. Ale ja już tak za tobą tęskniłem… – dodał, znów wyciągając do niej rękę. – Tak czekałem, kiedy wrócisz…

Wzruszona tymi słowami Iza przyklękła przy jego fotelu i ujęła jego drżącą, pomarszczoną dłoń w obie swoje.

– Ja też, panie Szczepciu – zapewniła go z uśmiechem. – Ja też nie mogłam się doczekać, kiedy do pana zajrzę. I tak się cieszę, że on… Michaś… o panu nie zapomniał, kiedy byłam w Korytkowie. Dużo o panu myślałam, nawet ostatnio, jak jechałam z Robciem do Małowoli…

– Do Małowoli? – powtórzył czujnie pan Szczepan.

Podniosła na niego oczy.

– Tak, to taka trochę większa miejscowość niedaleko Korytkowa – wyjaśniła, widząc w jego oczach zdziwienie i jakby zastanowienie. – Cztery kilometry dalej. Robert tam mieszkał, zanim przeniósł się do nas. Nigdy panu tego nie mówiłam?

– Nie mówiłaś – pokręcił głową pan Szczepan. – Na pewno nie mówiłaś, zwróciłbym uwagę… Bo ja znam jedną Małowolę, chociaż nie wiem, czy to jest ta sama…

– Ta nasza jest na Podlasiu – sprecyzowała Iza, przyglądając mu się w napięciu. – Dwadzieścia parę kilometrów za Radzyniem Podlaskim…

– Tak, to chyba to – przyznał zaskoczony pan Szczepan. – Kuzyn Hani tam mieszkał. Nawet na jednym zdjęciu mam jego małego synka, czekaj… – sięgnął po swoje fotografie i przez chwilę przeglądał je w milczeniu, po czym drżącą dłonią wybrał jedną z nich. – Widzisz? To ten – pokazał jej zdjęcie uśmiechniętej Hani z kilkuletnim, umorusanym chłopcem na kolanach. – Tu ma tylko trzy latka i nie mam z nim innych zdjęć, bo odkąd Hania odeszła, już nigdy tam nie zaglądałem. Człowiek latami od ludzi stronił jak jakieś chore zwierzę – westchnął. – Ale ten mały pewnie jeszcze tam sobie żyje, w tej twojej Małowoli. Dzisiaj to już ma ponad pięćdziesiąt lat i za nic bym go nie poznał. Już nie pamiętam nawet, jak miał na imię, a przecież wtedy wiedziałem…

Iza patrzyła na niego oszołomiona.

– Ależ pan mi zagwozdkę zrobił, panie Szczepciu – pokręciła głową. – Teraz będę się bez przerwy zastanawiać, czy go znam, bo Korytkowo to przecież mała miejscowość i wszystkich sąsiadów jakoś tam się kojarzy, a w Małowoli też znam mnóstwo ludzi… Naprawdę nie przypomni pan sobie, jak on się nazywał?

– Nie wiem nawet, czy kiedykolwiek to wiedziałem – zastanowił się staruszek. – O nazwisko chyba nigdy nie pytałem, byliśmy tam u nich w odwiedzinach z Hanią dwa… no, może trzy razy. I tylko to jedno jej zdjęcie mi z tego zostało, z tym małym na kolanach… Pamiętam tamten dzień, dzieciak strasznie ją polubił i ciągle pchał się jej na ręce, chciał, żeby się z nim bawiła – uśmiechnął się czule do swoich wspomnień. – Tak wspaniale się nim zajmowała, tak sobie razem piosenki nucili… mój Boże…

Jego głos załamał się nagle, a z oczu jedna po drugiej, wypłynęło kilka łez, które pociekły mu szybko po policzkach. Iza poderwała się i sięgnęła na półkę po chusteczki higieniczne, po czym pochyliła się nad staruszkiem, ocierając mu troskliwie twarz.

– Już dobrze, panie Szczepciu, już wszystko dobrze – powiedziała uspokajająco. – Tak to jest z tymi wspomnieniami. Nie musimy już o tym mówić, chociaż z tą Małowolą to mnie pan naprawdę zaskoczył… Jak jeszcze coś się panu przypomni, to możemy do tego wrócić, ale na razie zostawmy to i zajmijmy się pana śniadaniem, bo założę się, że jeszcze nic pan nie jadł. Zgadłam, prawda?… No właśnie. Zrobię panu herbatki, jakieś kanapki… Brał pan już leki? Nie? To zaraz podamy. W tym kieliszku z Anabelli, bo widzę, że już pan go sobie przygotował… A może pokaże mi pan, jak działa pana nowy telewizor? Możemy razem coś sobie pooglądać…