Anabella - Rozdział XV (cz. 3) - De te fabula narratur

– Gosiu, tę sobotę drugiego marca to weźmiesz tylko do północy czy zostaniesz już do drugiej? – zapytała Basia pochylona wraz z Gosią i Izą nad rozpostartym na stole wydrukiem grafiku pracy kelnerek.

– Zostanę do końca – machnęła ręką Gosia. – Akurat w następną sobotę nie mam nic do załatwienia, więc jeśli Iza zastąpi mnie pojutrze na całej zmianie, to będziemy kwita.

– Zastąpię cię bez problemu – zapewniła ją skwapliwie Iza. – Jakby co, to mam też wolny wieczór we wtorek i w czwartek, mogę odrobić, ile trzeba.

– Czyli umówione – skinęła głową Basia, zaznaczając długopisem zmianę w grafiku. – Iza, wpisuję cię na niedzielę za Gosię, od dwudziestej do drugiej.

– Tak jest – odparła Iza. – Będę bez pudła. Gosiu, naprawdę wielkie dzięki…

– Nie ma sprawy – uśmiechnęła się Gosia. – A co, przyznaj się, masz wtedy jakąś randkę?

– Randkę to nie – odwzajemniła jej uśmiech Iza. – Po prostu wyjście z kolegą na imprezę.

– Aha, jasne, tak to się zaczyna! – zaśmiała się Gosia, zerkając porozumiewawczo na Basię. – Pamiętasz, Basieńko? Ty też na początku niby tylko wychodziłaś z kolegą, a teraz co? W lipcu ślub się szykuje!

– Zgadza się! – roześmiała się Basia. – Na takich kolegów trzeba bardzo uważać, to fakt… No, ale dobrze, dziewczyny, koniec pogaduszek. Zmiana w grafiku załatwiona, a już po dwudziestej pierwszej, na sali gęsto… lecimy do roboty!

Wszystkie trzy w jak najlepszych humorach wróciły na salę, skąd akurat zmierzał w ich stronę Antek w towarzystwie barmanki Wiktorii.

– Basiu, daj klucze od składziku, muszę wziąć drugi przedłużacz – rzucił z daleka Antek, na co Basia natychmiast wyjęła z kieszeni i podała mu pęk kluczy. – Dzięki, zaraz ci odniosę. Aha, i niech któraś z was zajrzy szybko z kartą na stolik dla VIP-ów, szef przed chwilą przyjechał z Krawczykiem, pewnie będą chcieli czegoś się napić.

Przy ostatnich słowach oboje z Basią zerknęli instynktownie na Izę, która natychmiast spoważniała i odwróciła oczy.

– Okej, ja do nich pójdę – zadeklarowała dyplomatycznie Basia, sięgając po jedną z kart leżących na blacie baru. – A wy, dziewczyny, śmigajcie na salę, trzeba pomóc Klaudii.

Iza z ulgą ruszyła wraz z Gosią zbierać zamówienia od nowych klientów, którzy czekali przy kilku stolikach w głębi sali. Przechodząc nieopodal „stolika dla VIP-ów”, określonego tak żartobliwie przez Antka ze względu na to, że znajdował się w wyodrębnionej przestrzeni za drewnianym przepierzeniem ozdobionym bluszczem, zerknęła kontrolnie na dwóch siedzących tam i zajętych rozmową mężczyzn, nad którymi właśnie pochyliła się Basia. Jednym z nich był charakterystycznie rozczochrany Majk, drugim zaś Krawczyk, ubrany dziś w stylu casualowym, choć jak zwykle z wyszukaną elegancją i gustem.

„Co by nie powiedzieć, przystojniak jak z żurnala” – pomyślała mimochodem. – „Chyba jeszcze nigdy nie widziałam na żywo aż tak przystojnego faceta… Większość amantów filmowych może się przy nim schować, przynajmniej z wyglądu…”

– O, cześć, Iza! – usłyszała wesoły głos wzywający ją z jednego ze stolików przy przejściu.

Spojrzała szybko w tę stronę i uśmiechnęła się na widok znajomej twarzy rudowłosej Niny z polonistyki, siedzącej w towarzystwie Alicji, Bartka i jakiegoś chłopaka, którego widziała po raz pierwszy.

– Cześć, Nina – odparła, podchodząc do nich i odruchowo kładąc na stoliku kartę z menu. – Co za niespodzianka… Nikt was jeszcze nie obsłużył? Co wam podać?

– Widzicie, jakie mamy szczęście? – cieszyła się Nina, zrywając się od stolika i podając Izie rękę. – A nawet zastanawiałam się przez chwilę, czy trafimy dzisiaj na naszą znajomą kelnerkę! Jarek, ty jej jeszcze nie znasz… to jest Iza, koleżanka z pierwszego roku romanistyki.

– Miło mi – nieznajomy chłopak skinął z uśmiechem głową i uścisnął rękę Izy.

Bartek i Alicja podnieśli się na chwilę z krzeseł, by zrobić to samo.

– Trafiliście, bo ja zawsze w piątki pracuję do zamknięcia lokalu – odparła wesoło Iza. – Aż się dziwię, że dopiero pierwszy raz was tu widzę.

– Ja w sumie też – przyznał Bartek. – Bardzo często bywam tu w weekendy, może wcześniej po prostu nie zwracaliśmy na siebie uwagi? W każdym razie fajnie cię widzieć.

– A jak Lodzia się ucieszy! – zawołała Nina, siadając z powrotem na krześle.

– To Lodzia jest tu dzisiaj z wami? – zdziwiła się Iza, odruchowo rozglądając się po sali.

– Zaraz ma do nas dojść – wyjaśniła jej Nina. – Przywiozła Pablowi jakieś żarcie do pracy, bo on tam gnije na górze od rana… Wiesz chyba, że on pracuje tu, w tej kamienicy, w kancelarii adwokackiej na drugim piętrze?

– Nie wiedziałam – pokręciła głową zdziwiona Iza. – Jednak świat jest mały…

– No, w każdym razie całym zespołem szykują na poniedziałek jakąś ważną sprawę i mają dziś posiedzieć do północy nad papierami, żeby zluzować sobie weekend. A my akurat umówiliśmy się w Anabelli, więc Lodzia powiedziała, że jak zaniesie mu wałówkę, to wpadnie tu i posiedzi trochę z nami. Może nawet poczeka na niego aż do północy.

– Aha – uśmiechnęła się Iza. – Najlepsza żona na świecie… Super, że tak się złożyło, bardzo się cieszę, że was widzę. Coś wam przynieść? Akurat chodzę i zbieram zamówienia.

– Chwilka, musimy się zastanowić – powiedziała Alicja, spoglądając niepewnie po towarzyszach. – To co bierzemy do picia?

(c.d.n.)