Anabella - Rozdział XV (cz. 4) - De te fabula narratur

Studenci pochylili się nad przyniesioną przez nią kartą i zatonęli w negocjacjach. Tymczasem do czekającej cierpliwie Izy podbiegła Klaudia.

– Iza, chodź szybko, Basia cię woła! – rzuciła gorączkowo. – Rzuć wszystko i leć, ja dokończę za ciebie zamówienie.

– Okej, już biegnę, dzięki, Klaudia – skinęła głową Iza, po czym spojrzała na studentów, którzy zgodnie podnieśli głowy znad karty i patrzyli na nią zdezorientowani. – Przepraszam was, pilna sprawa… Koleżanka przyjmie od was zamówienie. Ja jeszcze potem do was zajrzę!

I nie zwlekając dłużej, pomna zasady, że pilne wezwanie przełożonych jest w Anabelli traktowane jako świętość, niemal biegiem udała się na zaplecze, gdzie natychmiast wpadła na czekającą na nią niecierpliwie Basię.

– Iza, bierz z kuchni zamówienie i kawę od Wiki – poleciła jej stanowczym tonem. – Zaraz będzie gotowe. Masz to zanieść Krawczykowi.

– Ja? Krawczykowi? – zdumiała się Iza. – Przecież…

– Co ci poradzę, to jego osobista prośba – rozłożyła bezradnie ręce Basia. – Zażyczył sobie, żeby obsłużyła go ta sama kelnerka, która oblała go kawą. Wiadomo, jak to jest z kaprysami milionerów… Szef kazał odwołać cię z sali, żebyś przyniosła mu to zamówienie… no wiesz, oczywiście jego słynne ciasteczko i macchiato – uśmiechnęła się porozumiewawczo.

– Oczywiście – mruknęła Iza, niemile zaskoczona tym niepokojącym życzeniem Krawczyka.

– Nalej też jakieś piwo dla szefa – dodała Basia, zwracając się do Wiktorii, która właśnie postawiła na blacie świeżo przygotowane cafè macciato. – Coś lekkiego, zero trzydzieści trzy, chce tylko łyknąć coś do towarzystwa.

– Jasne, robi się – skinęła głową Wiktoria, rzucając współczujące spojrzenie Izie. – Minuta.

Iza z westchnieniem udała się do kuchni, gdzie pani Wiesia wydała jej elegancko ukrojoną i ułożoną na talerzyku porcję tiramisu.

„Już nigdy nie będę mogła bez obrzydzenia spojrzeć na to cias-tecz-ko” – wyskandowała w myślach, przypominając sobie żartobliwą manierę, z jaką wymawiał to słowo szef. – „Do ust tego nie wezmę, nigdy, do końca życia…”

Starając się skupić w stu procentach na nienagannej realizacji swojego niewdzięcznego zadania, wzięła do rąk przygotowaną tacę z zamówieniem i podeszła z nią do stolika w wydzielonej części sali.

– Dobry wieczór – uśmiechnęła się uprzejmie do Krawczyka.

Milioner natychmiast podniósł głowę i odpowiedział jej uśmiechem.

– A, dobry wieczór szanownej pani. Miło mi panią znowu widzieć. To co? Kto dzisiaj zje moje ciasteczko? – zażartował. – Ja czy moja marynarka?

Iza rzuciła szybkie, badawcze spojrzenie na Majka, ów jednak nie patrzył na nią, lecz z nieprzeniknioną miną przyglądał się swojemu towarzyszowi.

– Postaram się, żeby dzisiaj to był pan – zapewniła go grzecznie, pewnym ruchem zestawiając na stolik filiżankę z kawą i talerzyk z tiramisu. – Proszę uprzejmie. Czy podać cukier do kawy?

– Dziękuję, nie trzeba – odparł nonszalancko Krawczyk, po czym przysunął sobie bliżej talerzyk z tiramisu i natychmiast zabrał się za konsumpcję. – Wystarczy, że ciasteczko jest słodkie… mmm, pyszne… jak zawsze, panie Michale.

Iza obeszła stolik dookoła, by postawić przed Majkiem jego kufel z piwem.

– Proszę, szefie.

Majk podniósł na nią oczy i na krótką chwilę spotkały się ich spojrzenia.

– Dzięki, Iza – powiedział ciepłym tonem, który zawierał w sobie nutę pochwały. – Dzisiaj jest znakomicie. Bez zarzutu.

– Tym razem tak – zgodził się Krawczyk, po czym ruchem ręki zatrzymał mającą już zamiar odejść od stolika dziewczynę. – Pani poczeka, pani… Izo, czy tak?

– Tak – skinęła głową.

– Pozwoli pani, że skorzystam z tej okazji i poproszę panią o wybaczenie za tamto moje… hmm… niewłaściwe zachowanie – powiedział, pośpiesznie przełykając włożony właśnie do ust kawałek tiramisu, a następnie podniósł się z krzesła i wyciągnął do niej rękę. – Poniosły mnie emocje, mam nadzieję, że to zrozumiałe… Niemniej nie powinienem był zareagować w taki nieuprzejmy sposób.

Zdziwiona Iza nie bez wahania podała mu rękę, którą on, schyliwszy się, szarmanckim gestem na chwilę podniósł do ust. Choć Krawczyk budził w niej dotychczas zdecydowanie negatywne uczucia, ów kurtuazyjny gest ze strony tak zabójczo przystojnego mężczyzny nie mógł nie zrobić na niej mimowolnego wrażenia.

– Ależ… to nic takiego – odparła zmieszana, wycofując dłoń. – To ja powinnam pana przepraszać za to, co nawyprawiałam…

– Przyjmuję pani przeprosiny – uśmiechnął się Krawczyk, po czym ukłoniwszy jej się lekkim ruchem głowy, z powrotem zajął swoje miejsce. – A pani niech przyjmie moje, zgoda?

– Oczywiście – odparła grzecznie, zerkając na Majka, który również uśmiechnął się i mrugnął do niej porozumiewawczo. – Czy coś jeszcze panom podać?

– Na razie dziękuję, ale proszę zajrzeć tu jeszcze za kwadrans – odparł Krawczyk. – Nie wykluczam dziś drugiej kawy.

– A ja drugiego piwka – dodał Majk, wychylając jednym haustem połowę swej niewielkiej szklanki. – Mówiłem Basi, że ma być małe i lekkie, ale nie sądziłem, że weźmie to aż tak na poważnie…

Obaj z Krawczykiem roześmiali się.

– Dobrze, szefie – skinęła głową rozbawiona Iza. – Ma być takie samo jak to?

– Zastanowię się jeszcze – odparł spokojnie. – Przyjdź tu do nas za kwadrans, tak jak prosi nasz gość, dobrze?

– Tak jest, szefie.

(c.d.n.)