Anabella - Rozdział XV (cz. 7) - De te fabula narratur

– Przepraszam, gdzie mogę znaleźć Majka?

Ładna, mocno umalowana blondynka podeszła do stojących przy barze Izy, Gosi i Antka, którzy omawiali właśnie kwestię zmiany ustawienia kilku tarasujących przejście stolików.

– Szef wyszedł na chwilę z klientem – poinformował ją uprzejmie Antek. – Ma tylko odprowadzić go na parking, zaraz powinien być z powrotem.

– Okej, poczekam – skinęła głową dziewczyna.

Usiadła na jednym z wysokich krzeseł przy barze i pokręciwszy odmownie głową na jakieś pytanie Wiktorii, wyjęła z torebki lusterko i przejrzała się w nim, lekko wydymając umalowane na czerwono wargi.

– To chyba Zuzia – powiedział konspiracyjnie Antek do swoich towarzyszek. – Albo Madzia, jedna z dwóch, jeszcze nie do końca je kojarzę.

– Ty nie musisz, ważne, że szef kojarzy – zauważyła Gosia, dyskretnie zerkając na dziewczynę, ubraną w tak wyzywająco krótką sukienkę, że ta niemal w całości odsłaniała jej długie, zgrabne nogi. – Ale dobra, wróćmy do tych stolików… Może Tom pomógłby nam to szybko poprzenosić? Tylko trzeba by przeprosić na chwilę klientów…

– To nie problem, ja to załatwię – zaoferowała się Iza. – Zgodzą się na pewno, wręcz powinni być zadowoleni z przeprowadzki, bo teraz ciągle ktoś im włazi na plecy w tym przejściu.

– O, super, to pogadaj z nimi, Iza, a ja lecę załatwić z Tomem transport – zgodził się Antek. – Szkoda, że Chudego dzisiaj nie ma, ale ja mu pomogę i zaraz to ogarniemy.

– My w sumie też możemy pomóc, jakby co – zaznaczyła Gosia.

– No nie żartuj – uśmiechnął się Antek. – Szef by nam łby pourywał, gdyby zobaczył, że kobiety noszą za nas ciężary. Wy załatwcie tylko dyplomację, a my z Tomem zajmiemy się męską robotą. O, jest szef! – dodał na widok zmierzającego w ich kierunku Majka, którego w połowie sali jak zwykle zaczepili jacyś goście. – Już na dzisiaj skończył z Krawczykiem, ale coś czuję, że będzie miał inne pilne zajęcie! – zaśmiał się, wskazując dyskretnie oczami na oczekującą przy barze blondynkę.

– Bo co, Antoś, zazdrościsz mu? – zażartowała Gosia, trącając go lekko łokciem. – Bierz przykład z szefa, też byś się rozejrzał czasami za jakąś ładną dziewczyną!

– Nie interesuje mnie styl szefa – odparował jej dumnie Antek. – Mówiłem wam już kiedyś, żebyście dały mi spokój, ja się nie bawię w takie rzeczy.

– Wiem, czekasz na tę swoją jedną, jedyną – wyrecytowała z kpiącą emfazą Gosia. – Ale nie zaprzeczysz, że podobają ci się blondynki, a ta jest naprawdę do rzeczy…

– Z wyglądu owszem – przyznał Antek, mimochodem taksując wzrokiem zgrabną sylwetkę dziewczyny. – Ale wygląd to nie wszystko, Gosiu. To, że szef lubi takie tępe lale, nie znaczy, że i mnie to kręci. Nawet z najpiękniejszego kubeczka nie napijesz się, jeśli jest pusty.

Iza zerknęła na niego z uwagą, zdziwiona taką maksymą w jego ustach.

– Nie, no jasne, tak tylko żartowałam! – zaśmiała się Gosia, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu. – Nie gniewaj się, Antoś, to tylko takie wygłupy…

– Jak tam, kochani, wszystko w porządku? – rozległ się wesoły głos Majka, który dziarskim krokiem podszedł do nich z głębi sali.

– Wszystko okej, szefie – zapewnił go Antek. – Planujemy właśnie małe przemeblowanie, bo klienci zgłaszali, że tam na końcu stoliki są niewygodnie ustawione. Aha, i jeszcze jakaś… osoba czeka tam na szefa – ruchem głowy wskazał siedzącą obecnie plecami do nich dziewczynę.

Majk zerknął w jej stronę i uśmiechnął się.

– W porządku – skinął głową. – Dzięki, Antek. To co… ogarniecie tu wszystko do drugiej?

– Tak jest, szef zostawi to mnie – odparł Antek. – Wszystko będzie chodzić jak w zegarku albo i lepiej. Klucze wezmę ze sobą i rano otworzę sprzątaczkom.

– Świetnie, dzięki! – Majk klepnął go przyjacielsko po ramieniu, po czym spojrzał na Izę i puścił do niej porozumiewawcze oko. – Jest okej, Iza. Frajer Krawczyk tym razem zadowolony z obsługi, więc problem chyba mamy z głowy.

– Cieszę się, szefie – uśmiechnęła się nie bez satysfakcji Iza.

– Dobra, ja idę pogadać z tymi chłopakami – oznajmiła Gosia, wskazując na męskie towarzystwo siedzące przy jednym ze stolików wytypowanych do przesunięcia w inne miejsce. – A ty, Iza, zajmij się tamtymi, okej?

– Aha – zgodziła się Iza. – I pogadam od razu z tymi spod ściany, zostaw mi ich, Gosiu.

– No to w takim razie ja lecę po Toma – podchwycił Antek. – Szefie, jakby co, cały czas jestem pod telefonem!

Co rzekłszy, ruszył w stronę wyjścia, przy którym w półmroku majaczyła potężna sylwetka Toma.

(c.d.n.)