Anabella - Rozdział XV (cz. 9) - De te fabula narratur

„Właściwie to fajnie będzie pójść na tę imprezę” – myślała Iza, krojąc ogórki na sałatkę w kuchni pana Stanisława. – „Daniel tak się ucieszył, że się zgodziłam i że udało mi się zorganizować na sobotę… A i ja coraz bardziej się na to nastawiam. Trzeba będzie pomyśleć o jakimś sensownym stroju, bo w sumie nic takiego nie mam… no i o makijażu. Nie malowałam się od czasów dyskotek z Misiem w Małowoli… Może czas już odrobinę to odczarować? Skoro trafia się okazja…”

Rozważania przerwało jej potężne trzaśnięcie drzwiami w przedpokoju i rumor wkopywanych do kąta butów, a po chwili do kuchni wparował Kacper, w locie ściągając z siebie grubą, bawełnianą bluzę.

– Siemka, młoda! Masz coś do żarcia? – zakrzyknął wesoło od progu. – Takie tu, kurde, zapachy, że aż mi ślinka cieknie… Co dzisiaj pichcisz?

– Risotto z duszonymi warzywami – oznajmiła mu rzeczowo Iza. – A do tego będzie sałatka z ogórków, właśnie kończę kroić. Bardzo jesteś głodny?

– Jak stado wilków! – zapewnił ją Kacper, rzucając bluzę na oparcie krzesła i zajmując miejsce przy stole. – Zeżarłbym bizona na surowo… To co, rzucisz mi porcyjkę tego ryżotta?

– Ej, nie ma tak! Najpierw śmigasz umyć ręce! – zestrofowała go Iza. – Nie będziesz jadł z brudnymi łapami, tyle razy ci to mówiłam!

– Okej – westchnął Kacper, niechętnie podnosząc się z krzesła. – Co za tyranki z tych bab… A bo to raz w życiu jadłem brudnymi łapami i żyję?

– Nieważne – odparła stanowczo Iza. – Leć do łazienki i szoruj łapska, a przy okazji zawołaj też pana Stasia na obiad. Tylko nie wrzeszcz, bo nie wiem, czy się nie zdrzemnął…

Kacper posłusznie wyszedł z kuchni i po chwili z łazienki dobiegł dźwięk puszczanej wody. Iza wymieszała sałatkę, doprawiła ją i postawiła na środku stołu, po czym zabrała się za nakładanie porcji risotto na przygotowane talerze.

„Nawet miałabym ochotę ubrać się w coś eleganckiego” – kontynuowała w myśli przerwany wątek. – „Na przykład w taką sukienkę, jaką Lodzia miała na prywatce… Byłaby idealna, tylko kolor trzeba by dobrać inny, bo ja w niebieskim nie wyglądam najlepiej. Melcia mówi, że najbardziej pasuje mi ten rudo-pomarańczowy, w którym mam szalik i czapkę… Może kupiłabym sobie właśnie coś takiego? I do tego parę kosmetyków do makijażu. Kasa z premii leży przecież jeszcze nieruszona…”

– Stryjuuuu! – z głębi mieszkania dobiegł donośny ryk Kacpra. – Stryj rusza zad i leci piorunem myć łapy! Słyszysz, stary capie?! Iza woła na obiad!

– I co tak drzesz ryja, szczylu?! – odpowiedział mu niezadowolony głos pana Stanisława. – Ja kiedyś zawału dostanę przez te twoje ryki! Powiedz jej, że już idę…

Po chwili obaj panowie zgodnie wkroczyli do kuchni i zajęli miejsca przy stole. Kacper rzucił się na swoje jedzenie jak jastrząb na upatrzoną z góry zdobycz i po kilku minutach jego porcja stała się już tylko wspomnieniem.

– Kacperku, dołożyć ci? – zagadnęła Iza, wymieniając rozbawione spojrzenia z gospodarzem.

– Pewnie, jak jeszcze masz, to ja chętnie – zgodził się natychmiast Kacper. – Pycha po prostu to twoje ryżotto… Kobieta, która umie tak gotować to normalnie… no skarb!

– Miło mi i cieszę się, że ci smakowało – uśmiechnęła się, podnosząc się na chwilę, by dołożyć mu risotto z dymiącego jeszcze garnka. – Ale wiesz, co ci powiem? Skoro jedzenie to dla ciebie taka… hmm… pasja… to powinieneś pomyśleć o tym, żeby ożenić się z jakąś dobrą kucharką.

Tu mrugnęła znacząco do pana Stanisława, który pokręcił tylko sceptycznie głową.

– Ożenić się? – skrzywił się Kacper, napychając sobie usta kolejną porcją potrawy. – Że niby ja? No co ty, Iza, zwariowałaś? – spojrzał na nią z pobłażaniem. – Aż taki głupi nie jestem! Wolność to dla mnie podstawa, trzeba korzystać z życia, a nie wiązać sobie kulę u nogi. Tyle człowiek ma z tego lajfu, że czasem się trochę zabawi, a i tak trzeba harować jak wół, żeby mieć jakąś kasę w kieszeni. Jeszcze mi tylko jakiejś, tfu!… żony na łbie brakowało!

Iza machnęła ręką i spokojnie wróciła do swojego jedzenia.

– Gówniarz jeszcze jesteś, Kacper, i nic o życiu nie wiesz – odezwał się mentorskim tonem pan Stanisław. – Gdybyś nie trwonił tak pieniędzy na te twoje… dyrdymały, to byś sobie odłożył na przyszłość i przynajmniej coś byś z tego miał. Rodzina to święta rzecz, może kiedyś się tego nauczysz, bo na razie gadać z tobą, to jak grochem o ścianę…

– A co mnie tu stryj będzie pouczał?! – podniósł z poirytowaniem głos Kacper. – Wzór do naśladowania się znalazł! Sam to się dopiero ze stryjenką Ziutą popisał! Stara zdzi… – zreflektował się i urwał pod gromiącym spojrzeniem Izy. – No dobra, nic nie mówiłem… Ale niech się stryj nie czepia, co? Moje życie, moja sprawa! Robię, co chcę, bo tak chcę i koniec! I niech to wreszcie będzie jasne, do stu tysięcy diabłów!!!

(c.d.n.)