Anabella - Rozdział XVI (cz. 1) - De te fabula narratur

– Najważniejsze, że udało nam się znaleźć wspólny termin – stwierdziła Lodzia, zamykając na klucz drzwi swojego mieszkania. – Przed południem byłoby idealnie, ale skoro plany nam się nakładają, to nie ma innego wyjścia. Zresztą dla mnie ten czwartek po zajęciach jest okej.

– Dla mnie też – zapewniła ją Iza. – W ogóle przed piętnastą to dla mnie nie problem, oczywiście poza zajęciami. Ale, Lodziu, naprawdę… może jednak wrócę sobie sama?

– Nie ma mowy – odparła stanowczo Lodzia. – Odwiozę cię do domu, to dla mnie żaden kłopot, i tak wyświadczasz mi przysługę. Jedna lekcja, a już tak mi się w głowie rozjaśniło… Super wymawiasz po francusku i świetnie wszystko tłumaczysz, a ja obiecuję pilnie odrobić pracę domową na następny tydzień! Czekaj, pamiętam ten ostatni zwrot… Je suis enchantée de faire votre connaissance*! Dobrze?

– Idealnie! – pochwaliła ją Iza. – Bardzo szybko łapiesz wymowę, widać, że już miałaś kontakt z tym językiem.

– Muszę tylko dobrze poćwiczyć to głupie „er” – zaznaczyła skromnie Lodzia. – To jest coś strasznego, już mnie dzisiaj od tego gardło boli!

Roześmiały się obydwie, dziarsko zbiegając po schodach. Właśnie zakończyła się pierwsza z lekcji francuskiego, jakie Iza zgodziła się udzielać Lodzi aż do odwołania w trybie cotygodniowym. Po długich negocjacjach i konfrontacji planów zajęć na uczelni udało im się wygospodarować na ten cel wspólne pasmo czasowe w czwartek po zajęciach, które obie w tym semestrze kończyły po dwunastej. Ustaliły, że co tydzień będą razem jeździć do Lodzi do domu, gdzie – zważywszy, że Pablo o tej porze był w pracy – będą miały idealny spokój i ciszę, tak potrzebne przy nauce języka obcego.

Lodzia, która okazała się niezwykle pilną i pojętną uczennicą, po zakończeniu lekcji zadeklarowała odwiezienie swej przejętej rolą nauczycielki samochodem do domu, w związku z czym, powtarzając jeszcze po drodze francuskie zwroty, nad którymi dziś pracowały, wyszły na osiedlowy parking skąpany w promieniach marcowego słońca.

– Patrz, jak ciepło się robi – zauważyła Lodzia, wyciągając kluczyki i otwierając nowiutkiego volkswagena lupo w kolorze lazurowego błękitu, który dominował również w wystroju jej mieszkania i znakomicie współgrał ze świetlistą barwą jej oczu. – Kto by pomyślał, że ta zima tak szybko zleci! No, wsiadamy i powiesz mi, gdzie dokładnie jedziemy.

– Na Narutowicza – odparła Iza, posłusznie zajmując miejsce pasażera. – Mieszkam na stancji w kamienicy, pokażę ci, w której. Ale powiem ci, że super masz ten samochodzik… Sądząc po kolorze, to pewnie też prezent od Pabla? – mrugnęła do niej wesoło.

– Właśnie tak – skinęła głową Lodzia. – Dostałam od niego w grudniu na imieniny. Pod koniec października zrobiłam prawo jazdy, więc uznał, że powinnam dużo ćwiczyć, żeby utrwalać umiejętności. Tyle że on też często potrzebuje samochodu i zabiera go do pracy, dlatego kupił mi drugi. To jest zresztą wyrównanie rachunków za zakład, który ze mną przegrał! – zaśmiała się. – Drogo go to kosztowało, ale cóż… uprzedzałam go lojalnie, że zarozumialcy zawsze tak kończą!

Uruchomiła silnik i ruszyła, wprawnie manewrując po wąskich uliczkach parkingu i osiedla.

– Jaki zakład? – zaciekawiła się Iza.

– Pablo ma przetrwały z dzieciństwa zwyczaj bujania się na krześle – wyjaśniła jej Lodzia. – Założył się ze mną, że nigdy nie złapię go na tym, by stracił kontrolę i wywalił się z tym krzesłem, co przepowiadałam mu od samego początku. Stawką było życzenie w formie carte blanche…

– Ach! – roześmiała się Iza. – To już domyślam się, co było dalej! I co, bardzo się potłukł?

– E tam! – zawtórowała jej śmiechem Lodzia. – Nic mu nie było, mocno ucierpiała tylko jego duma, bo zaliczył tę wpadkę na naszym weselu, w obecności blisko dwustu świadków! Oboje z Majkiem dosłownie płakaliśmy ze śmiechu. A właśnie, tak a propos… jak ci się pracuje u Majka?

– Znakomicie – zapewniła ją Iza. – Czasami jest nawał pracy, jak ostatnio, ale ja to lubię, nawet zamierzam do czerwca popracować na próbę w wymiarze trzech czwartych etatu. Ogólnie jestem bardzo zadowolona. Super ekipa, warunki, atmosfera… no i super szef – uśmiechnęła się. – Praca w takim zespole to sama przyjemność.

– Racja – Lodzia zerknęła na nią znad kierownicy. – Anabella od dawna wyróżnia się tym, że ma fajną ekipę. Majk ma wrodzonego czuja do ludzi, co zresztą widać i na twoim przykładzie. A on sam to fajny, równy facet… i uczciwy, a w biznesie różnie z tym bywa. Słyszałam, że macie jakiegoś wspólnego znajomego po osiemdziesiątce? – zagadnęła, znów zerkając na nią spod oka.

– Owszem – skinęła głową Iza. – Pana Szczepana. Widzę, że opowiadał wam już o nim?

– Trochę opowiadał. Pablo ma wśród swoich byłych klientów fajnego lekarza z prywatnej kliniki i Majk chciał do niego kontakt w razie czego… właśnie dla tego pana. Chodzi chyba o jakieś badania na serce?

– Dokładnie tak – westchnęła Iza. – Ale wątpię, żeby coś z tego wyszło. To cała odyseja… Opowiem ci od początku.

(c.d.n.)

* Je suis enchantée de faire votre connaissance (fr.) – Miło mi pana / panią poznać.