Anabella - Rozdział XVI (cz. 3) - De te fabula narratur

„Całkiem nieźle” – oceniła z satysfakcją Iza, przeglądając się w wąskim łazienkowym lustrze pana Stanisława. – „Nie pamiętam już, kiedy robiłam sobie makijaż… ostatni raz chyba ze trzy lata temu, kiedy jeszcze byłam z Misiem… – westchnęła smutno. – A włosów nie upinałam w ten sposób jeszcze nigdy. W sumie taki kok jest nawet praktyczny, mogłabym czesać się tak od czasu do czasu. Szkoda, że to lustro jest takie małe i mogę zobaczyć się w nim tylko do połowy, ale co tam… Ważne, że udało mi się znaleźć sensowną sukienkę i to w tym kolorze, który tak podoba się Melci…”

Trwało późne sobotnie popołudnie. Powoli zbliżała się godzina wyjścia z Danielem na urodziny jego kolegi zorganizowane w podmiejskiej restauracji, do której mieli dojechać samochodem z parą znajomych chłopaka. W pełni już ubrana w obcisłą pomarańczowo-rudą sukienkę do kolan i uczesana w wysoki kok Iza kończyła zatem ostatnie przygotowania w postaci makijażu, którego głównym atutem były dyskretnie użyte cienie do powiek, idealnie dobrane do koloru sukienki. Uzupełnieniem kreacji miały być eleganckie czarne szpilki, które nabyła wraz z sukienką i kosmetykami za niemal połowę premii z Anabelli, dotąd leżącej bezczynnie na koncie. Jednak ponieważ początek marca był jeszcze chłodny i nocą temperatury spadały poniżej zera, na drogę planowała wziąć swoje zwykłe zimowe buty, a w szpilki przebrać się dopiero na miejscu.

Zważywszy, że od bardzo dawna nie ubierała się elegancko, a tak dobrze dobranej do jej cery i figury sukienki nie miała właściwie nigdy, z jednej strony w swej wieczorowej kreacji czuła się odrobinę obco, jednak z drugiej to przepoczwarzenie się na jeden wieczór ze skromnej dziewczyny z odległej wioski w wykwintną młodą damę sprawiło jej szczerą przyjemność. W toku przygotowań do tego wieczoru każdego dnia coraz bardziej cieszyła się z tego, że przyjęła propozycję Daniela, a radość ta obecnie osiągnęła apogeum, jako że dołączyło do niej naturalne przedimprezowe podekscytowanie.

Kiedy w pełni już gotowa dziewczyna wyszła wreszcie z łazienki, wchodzący akurat do swojego pokoju z wielką pajdą chleba i butelką wody mineralnej w rękach Kacper zatrzymał się jak wryty i aż zagwizdał na jej widok.

– Ja pierniczę, młoda – pokręcił z uznaniem głową, odkładając swoje wiktuały na szafkę na buty i podchodząc do niej z ognikiem zainteresowania w oczach. – Ale z ciebie laga! Ta kiecka mega ci pasuje, dekolcik cacko… Pokaż no się z drugiej strony – objął ją lekko w talii i okręcił wokół własnej osi, taksując roziskrzonym spojrzeniem jej zgrabną figurę w dopasowanej sukience. – Pierwsza klasa, nie mam więcej pytań… Trochę chuda jesteś, to fakt, ale nawet z takim mini ciałkiem wyrywasz ze skarpetek… i nie tylko ze skarpetek, hehehe! – zarechotał znacząco.

Iza prychnęła śmiechem i żartobliwie popukała się po głowie.

– Dzięki za komplement, Kacperku – powiedziała wesoło, schylając się, by założyć kozaki.

– Bez kitu, wyglądasz wystrzałowo – zapewnił ją Kacper. – A oczy masz takie, że aż się, kurde, miękko robi w kolanach… Normalnie żałuję, że to nie ze mną idziesz na imprezę. Ja co prawda też wychodzę, umówiłem się dzisiaj z Julitką…

– Dzisiaj przy obiedzie mówiłeś, że z Judytką – przypomniała mu nieco kpiąco Iza.

Kacper spojrzał na nią skonfundowany.

– Cholera, a toś mi teraz namieszała! – podrapał się z zakłopotaniem po głowie. – Może i Judytka… głowy za to nie dam. Muszę ją jakoś podpytać, żeby się nie zorientowała, bo przecież wstyd będzie… Poczekaj, Iza, pomogę ci włożyć ten płaszcz. Nie, no naprawdę super wyglądasz, a do tego jak pachniesz! Mmm… – przygarnął ją na chwilę do siebie, wciągając z błogą miną w nozdrza zapach jej perfum. – Zapach pięknej kobiety… jak ja to uwielbiam!

– Kacper, puszczaj, bo zepsujesz mi fryzurę! – zaśmiała się Iza, uwalniając się z jego objęć. – Wyściskasz sobie dzisiaj Julitkę, a ja muszę już iść.

– Julitkę – pokiwał w zadumie głową Kacper. – Chyba tak… a może to jednak była Judytka? A niech to diabli, i co to człowiek ma z tymi kobietami… Baw się dobrze, Iza!