Anabella - Rozdział XVI (cz. 8) - De te fabula narratur

Wyrzuty sumienia szarpnęły jej wrażliwą duszą. Spojrzała na Daniela, on spojrzał na nią i oboje odczytali w swoich oczach tę samą myśl. Nie zamieniając ani słowa, w pełnym porozumieniu przerwali taniec i wyszli z sali. Minąwszy rozległy hol, odeszli w głąb lokalu, w stronę drugiej, nieczynnej dziś części restauracji. Muzyka nieco przycichła w oddali… Zatrzymali się przy jednym z okien i przez kilka długich chwil trwali w męczącym, ciężkim milczeniu.

– Daniel, ja… – zaczęła szeptem Iza i urwała, nie wiedząc, jak ubrać w słowa to, co chciała mu przekazać.

– Nic nie mów, Iza – podjął szybko, jak gdyby tylko czekał na jej sygnał, by zacząć mówić. – Nic nie mów… Przepraszam cię. Wyskoczyłem jak ostatni dureń… Wybacz mi.

– Nic się nie stało – szepnęła.

– Wybacz – powtórzył Daniel, wpatrując się w jej oświetlony słabym światłem profil. – Chyba straciłem głowę… Obiecuję, że to się więcej nie powtórzy.

– Okej – zaszemrała cichutko, potakując przy tym ruchem głowy.

Znów na kilka długich minut zapadło milczenie.

– Napiłabyś się czegoś? – zagadnął w końcu Daniel neutralnym tonem.

– Chętnie – uśmiechnęła się, podnosząc na niego uspokojone już oczy. – Po tym szalonym tańcu już mi rzeczywiście w gardle zaschło. I aż mi w uszach dudni od muzyki…

– Poczekaj tu, przyniosę ci coś do picia – zaoferował się skwapliwie. – Tu jest trochę ciszej, wypijemy sobie coś spokojnie. Co przynieść? Wodę? Sok?

– Wystarczy woda – odparła cicho. – Wolałabym niegazowaną. Dziękuję ci…

– Nie ma sprawy – skinął głową z uśmiechem. – Zaraz melduję się z powrotem.

Szybkim krokiem, niemal biegiem, odszedł w stronę przejścia prowadzącego na hol, po drugiej stronie którego znajdowała się ich sala z poczęstunkiem. W drzwiach zderzył się z kimś, przeprosił i pobiegł dalej, nieświadomy tego, że pod Izą właśnie ugięły się nogi… Albowiem osobą, na którą wpadł, był Michał.

Świat zawirował jej przed oczami, w uszach jej zaszumiało. Przytrzymała się kurczowo dłonią parapetu, starając się za wszelką cenę okiełznać emocje. Michał tymczasem, rzuciwszy za Danielem nieco zdziwione spojrzenie, zwrócił wzrok w stronę stojącej przy oknie dziewczyny i zdecydowanym krokiem ruszył w jej stronę.

– Cześć, Iza – jego ściszony głos rozdzwonił się w jej uszach rozkosznym echem. – Możemy zamienić dwa słowa?

– Jasne – odparła cicho. – Cześć, Misiu…

Zatrzymał się tuż przy niej, tak blisko, że do jej nozdrzy doleciała fala znajomego zapachu mocnych, korzennych perfum… tych samych, których używał cztery lata temu!

– Bałem się, że już wyszliście z tym twoim chłopakiem – ciągnął Michał, pochylając się do niej jeszcze nieco mocniej. – I szukałem was, bo chciałem z tobą pogadać… Super, że trafia nam się chwila sam na sam. On tu pewnie zaraz wróci, nie?

– Tak – skinęła głową, nie patrząc na niego. – Poszedł tylko po coś do picia.

– No to streszczamy się – podjął pośpiesznie Michał. – Zresztą Gośka też zaraz będzie mnie szukać i pewnie zacznie robić głupie sceny – skrzywił się z niesmakiem. – A ja nie cierpię scen… no, nieważne. Słuchaj… długo się nie widzieliśmy, co? Do niedawna nawet nie miałem pojęcia, że studiujesz w Lublinie.

– Dopiero od tego roku – wyjaśniła mu niemal szeptem.

– Kapuję – skinął głową. – Na co w końcu poszłaś?

– Na romanistykę.

– Czyli dalej francuski? – uśmiechnął się nieco lekceważąco.

– Tak.

– Fajnie. Ja jestem na zarządzaniu.

– Wiem… – jej szept był tak cichutki, że prawie niedosłyszalny.

– Kończę w tym roku i zastanawiam się, czy iść na magisterkę, czy wracać od razu do Korytkowa prowadzić interes – mówił dalej Michał, przyglądając się z zaciekawieniem jej oświetlonej rozproszonym światłem twarzy. – Ale mniejsza o to… Powiem ci, że super wyglądasz, Iza – zniżył głos. – Bardzo się wyrobiłaś od… tamtego czasu.

Iza milczała, niezdolna do tego, by zebrać myśli, które tłoczyły jej się w głowie jak stado rozkrzyczanych ptaków. Nie była jeszcze w stanie analizować jego słów, zbierała je tylko i zapisywała w głowie, czując instynktownie, że mówił właśnie to, co tak bardzo chciała usłyszeć… i prawie nie wierzyła, że to się dzieje naprawdę.

– Zaginasz dzisiaj wszystkie laski na imprezie – ciągnął miękkim tonem Michał, zbliżając jeszcze bardziej twarz do jej twarzy. – Cholera, nie spodziewałem się… Musimy trochę odświeżyć kontakt, co ty na to?

Iza oddychała z trudem, odurzona jego bliskością jak narkotykiem.

(c.d.n.)