Anabella - Rozdział XVI (cz. 9) - De te fabula narratur

– Dasz mi swój aktualny numer telefonu? – zagadnął od niechcenia, wyciągając z kieszeni najnowszy model smartfona. – Tak na szybko, zanim ten twój facet wróci… Ja mam już inny, zgubiłem tamten telefon, a z nim wszystkie kontakty, ten do ciebie też. Zresztą ty też już pewnie zmieniłaś numer, jak znam życie.

– Nie – pokręciła głową, odzyskując głos. – Nadal mam ten sam.

– To przypomnij mi go, co? – rzucił swobodnie Michał.

Iza posłusznie wyrecytowała swój numer, który on szybkimi ruchami palców wstukał w pamięć telefonu, po czym wygasił wyświetlacz i z satysfakcją na obliczu schował aparat do kieszeni.

– Super – skinął głową. – Zadzwonię do ciebie na dniach, to może spotkamy się któregoś wieczorku, co? Pogadalibyśmy trochę… Kiedy masz wolne?

– Jeszcze nie wiem – odparła, oszołomiona tą niespodziewaną, od dawna tak upragnioną propozycją. – Pracuję w klubie nocnym i teraz będę mieć trzy czwarte etatu, więc pewnie wypadną mi wszystkie wieczory… Ale może jeden będę mieć wolny, albo ewentualnie z kimś się zamienię. Zadzwoń za parę dni, w poniedziałek już będę wiedzieć, jaki mam grafik.

– Okej – Michał przyjrzał jej się z zainteresowaniem. – W którym klubie pracujesz?

– W Anabelli. Taka knajpa w podziemiach na Zamkowej…

– A tak, znam – machnął ręką. – Ogólnie fajny lokal, ale nie zaglądałem tam ostatnio… mam lekko na pieńku z właścicielem.

– Z moim szefem? – zdziwiła się Iza.

– No… skoro tam pracujesz, to ten kretyn Błaszczak to pewnie twój szef – zgodził się lekceważąco. – Ten cały Majk, jak go wszyscy nazywają.

– Tak – szepnęła.

– Nie lubię go – skrzywił się. – Ani tych jego bezmózgich goryli… No, ale mniejsza o to – znów machnął ręką i znajomym gestem odgarnął sobie w tył swoją złocistą czuprynę. – Zadzwonię niebawem, Izka. Myślę, że…

Urwał i odsunął się od niej, gdyż przez drzwi prowadzące na hol wrócił właśnie Daniel, niosąc butelkę z wodą i dwie szklanki. Spojrzał z zaskoczeniem na Michała, a potem na Izę.

– Przyniosłem wodę – oznajmił niepewnie.

– Dzięki – uśmiechnęła się Iza, w jego obecności nieco odzyskując równowagę. – Poznajcie się… To jest Michał, mój… – zawahała się – wieloletni przyjaciel z Korytkowa.

– Miło mi – Daniel wyciągnął rękę do Michała i obaj wymienili krótki uścisk dłoni.

– A to Daniel, studiuje u nas na polonistyce.

– Siema – mruknął pod nosem Michał.

– Czyli takie przypadkowe spotkanie? – zagadnął Daniel, stawiając szklanki na parapecie, nalewając do jednej z nich wody i podając Izie. – Proszę, Iza… niegazowana.

– Dziękuję – skinęła głową, biorąc szklankę z jego ręki. – Tak, zupełnie przypadkowe.

W tym momencie przez drzwi niepewnym krokiem weszła Małgosia i zawahała się na widok Michała, jakby nie do końca spodziewała się go tu zastać.

– Jesteś tu? – zapytała retorycznie, rzucając badawcze, nieprzyjazne spojrzenie na Izę.

– Jestem – odparł spokojnie Michał. – Rozmawiam. Co chciałaś, Gosiu? Wracamy na salę?

– Szukałam cię – odpowiedziała z wyrzutem. – Znikasz nie wiadomo gdzie, rozmawiasz z nie wiadomo kim…

– Rozmawiam z moją przyjaciółką z dzieciństwa – wyjaśnił jej stoicko Michał.

– Ach, z przyjaciółką z dzieciństwa! – dziewczyna wydęła wargi, rzucając Izie teraz już jawnie nienawistne spojrzenie. – Kto by pomyślał… Słaby bajer, wiesz?

Iza, w której duszy od kilku godzin szalała istna nawałnica emocji, otrzeźwiała gwałtownie na te słowa, a jej wrażliwe, przyzwyczajone już do wieloletnich upokorzeń serce, zamiast poczuć zazdrość, wezbrało wyrzutami sumienia.

„On przecież jest tu z nią” – przebiegło jej przez głowę. – „Z nią… nie ze mną…”

– Ale to jest prawda – zapewniła ją pojednawczym tonem.

– Oczywiście, że prawda – podjął lodowato Michał, mierząc Małgosię twardym, dyscyplinującym wzrokiem. – Bo co, musisz od razu zrobić scenę, tak? To jest Iza Wodnicka z Korytkowa, chodziliśmy do jednej klasy w podstawówce. Nie widzieliśmy się już parę lat, chciałem z nią zamienić dwa zdania i widzę, że nic z tego, bo nie mam nawet pięciu minut swobody. Ale okej, pogadamy na osobności. Przepraszam was – dodał uprzejmie do Izy i Daniela. – Może jeszcze uda się porozmawiać, ale na razie muszę was opuścić…

– Jasne – skinął głową Daniel, zerkając niepewnie na Izę.

Uśmiechnęła się do niego i podniosła do ust swoją szklankę z wodą. Dłoń drżała jej lekko, jednak na jej twarzy nie odbijały się już teraz żadne emocje. Michał i Małgosia odeszli w stronę wejścia na hol i zniknęli w nim, a po chwili zza drzwi dobiegły echa prowadzonej podniesionymi głosami dyskusji, która powoli oddaliła się i przygasła wśród dźwięków grającej wciąż na sali muzyki.

– Chyba było małe nieporozumienie? – zagadnął Daniel, nalewając wody również sobie.

– Nie wiem – odparła obojętnym tonem Iza. – Niech rozstrzygną to miedzy sobą. Słuchaj, Daniel… skoczyłabym na chwilę do łazienki. Poczekasz tu na mnie z tą wodą?

– Oczywiście – uśmiechnął się. – A potem może dasz się jeszcze poprosić do tańca? Obiecuję, że tym razem… – urwał, na nowo zmieszany.

– Pewnie, że tak! – podchwyciła szybko. – Odpoczniemy chwilę, wypijemy tę wodę, a potem wracamy na parkiet. Będziemy tańczyć dziś do upadłego! Poczekaj na mnie, wracam za pięć minut!