Anabella - Rozdział XVII (cz. 1) - De te fabula narratur

Kolejne dni mijały Izie powoli, jak we śnie, naznaczone męczącym oczekiwaniem na obiecany telefon od Michała. Na szczęście w pracy radziła sobie coraz lepiej, nabrała już sporej wprawy jako kelnerka, to zaś sprawiało, że stres, który towarzyszył jej w początkowych tygodniach pracy, obecnie prawie całkowicie ustąpił. Na uczelni również panował względny spokój związany z leniwym początkiem drugiego semestru, a choć ulice nadal były lekko ośnieżone i w powietrzu wisiał zimowy chłód, coraz wyżej świecące słońce wskazywało na rychły początek wiosny, co siłą rzeczy także poprawiało jej humor. Nie umiała jednak myśleć o niczym innym poza tym, co wydarzyło się na sobotniej imprezie urodzinowej, i o nikim innym jak o Michale.

Wydarzenia tamtego wieczoru docierały do niej powoli na przestrzeni czasu… Dopiero teraz przypominała sobie w szczegółach każde jego spojrzenie, każdy najmniejszy gest, każde słowo i każdy tembr głosu… Wszystko to miała wyryte w pamięci jak na cyfrowym nośniku, z którego w dowolnej chwili mogła odtworzyć w głowie najpiękniejszy film, w jakim w ostatnich kilku latach dane jej było zagrać. Tym bardziej, że wszystko wskazywało na to, iż grała w nim jedną z głównych ról! Czyż pełne blasku spojrzenia Michała i słowa, jakimi się do niej zwracał, nie mówiły same za siebie? A fakt, że wziął od niej numer telefonu? Zbyt dobrze go znała, by nie mieć pewności, iż był to z jego strony jawny sygnał zainteresowania… A więc znów zaistniała w jego myślach! Po niemal czterech latach wróciła do gry! Po tak długim czasie znów dostała swoją szansę na szczęście!

Jednak nadzieja, jaka przepełniała ją przez resztę weekendu i początek nowego tygodnia, w poniedziałek nieco zbladła, a we wtorkowy wieczór niemal zupełnie zgasła, przywracając smutne wspomnienia z koszmarnych czasów wyjazdu Michała do Siedlec. Wtedy również tak bardzo czekała na jego telefon, a on nie dzwonił… i nie dzwonił… Nie dzwonił całymi dniami, potem tygodniami, a cisza ta była złym znakiem, przepowiadała koniec jej szczęścia i jasnych planów na przyszłość. Dziś jeszcze za wcześnie było o czymkolwiek przesądzać, bowiem od ich spotkania minęło dopiero kilka dni, jednak atmosfera tamtych ciężkich chwil wróciła do niej jak czarna chmura i na nowo osnuła smutkiem jej serce. Wszak powiedziała mu, że w poniedziałek będzie już znała swój nowy grafik… Gdyby mu zależało, zadzwoniłby od razu…

Po powrocie z pracy, skąd Basia zwolniła ją zaledwie kilkanaście minut przed północą, mimo że jej zmiana była ustalona tylko do dwudziestej trzeciej, Iza raz jeszcze sprawdziła skrzynkę smsową i rejestr połączeń, jednak nie znalazła ani śladu jakiejkolwiek próby kontaktu ze strony kogokolwiek. Ani ze strony znajomych, ani z nieznanego numeru telefonu, który mógłby być numerem Michała… nic.

„Muszę wreszcie nauczyć się, że nie ma sensu na wyrost rozdmuchiwać nadziei” – myślała z wyrzutem pod adresem samej siebie, czesząc przed spaniem włosy przed lustrem. – „Przecież i tak co ma być, to będzie, a zawsze lepiej nie spodziewać się za dużo. Najgorsze jest takie głupie nastawienie się na coś, co być może nigdy się nie wydarzy… Tyle razy już to przeżyłam i ciągle nie umiem wyciągnąć z tego nauczki! Tylko osioł nie uczy się na błędach… ergo, jestem osłem. A raczej oślicą… Misiu… mój Misiu… dlaczego ty nie dzwonisz?” – westchnęła, odkładając szczotkę na łazienkową półeczkę przy lustrze. – „Dlaczego znowu tak okrutnie milczysz? A może ta Małgosia to była naprawdę ta dziewczyna z Grójca? Może wtedy na imprezie wyjaśniliście coś sobie i uznałeś, że jednak zostaniesz przy niej? Tak mogło być… a ja oczywiście znowu skończę z rozwalonym sercem… No i powiedz, Iza, kiedy ty wreszcie zmądrzejesz?”

Pokręciła z dezaprobatą głową, przyglądając się swemu przygaszonemu dziś odbiciu w lustrze, po czym z kolejnym westchnieniem opuściła łazienkę i zgasiwszy światło, udała się do swojego pokoju, starając się nie budzić śpiącego gospodarza.