Anabella - Rozdział XVII (cz. 10) - De te fabula narratur

– Brał pan już leki? – zmieniła temat, wiedząc, że nie dysponuje dziś za dużą ilością czasu.

– Brałem – potwierdził pan Szczepan. – Te nowe leki, co mi doktor zapisał, dobrze działają, sam to czuję. Serce już tak w nocy nie kołacze i w ogóle jakiś silniejszy jestem…

– Właśnie widzę – przyznała z radością Iza. – Taki pan dziś dziarski i wesoły, że aż się zdziwiłam. I oczu takich bardzo podkrążonych pan nie ma, pięknie pan wygląda. Co najwyżej na siedemdziesiątkę!

Roześmiali się oboje.

– I chyba nawet na zakupach pan był, prawda? – dodała, przyglądając mu się spod oka. – A mówiłam, żeby pan nie nosił ciężkich rzeczy po schodach… Zdrowszy pan, to widać, ale jednak przemęczać się nie wolno. Słyszał pan, co doktor powiedział.

– A toż nic nie dźwigałem, Haniu – pokręcił głową pan Szczepan. –To on mi różnych rzeczy naprzynosił… prosiłem, żeby nie, ale tak samo uparty jak ty. Albo i bardziej.

– On? – uśmiechnęła się Iza, wiedząc już dobrze, o kogo chodzi.

– Ano on, Michaś – wyjaśnił pan Szczepan. – I jeszcze porządki mi zrobił, łóżko prześcielił… Nie chciałem, mówiłem, żeby zostawił, ale jak tu z nim gadać? Szybko, sprytnie wszystko zrobił, tak jak ty… Mówi, że ma doświadczenie, bo od wielu lat pomaga tak swojej babci… a kobiecina ma już osiemdziesiąt lat, jak ja, i czasem ledwo na nogach ustoi, kiedy ją lumbago skręci. Ech, co to ludziska z tym zdrowiem mają… – westchnął.

„A tego to mi nie mówił” – przemknęło przez myśl Izie. – „Ani słówkiem o babci… No, ale niby po co?” – skarciła się. – „Co mnie mogą obchodzić jego prywatne sprawy?”

– I tak posiedział u mnie, porozmawialiśmy sobie, zdjęcia pooglądaliśmy – ciągnął pan Szczepan. – Zaraz i tobie pokażę, bo jeszcze kilka innych znalazłem… Michaś sam zauważył, że na jednym naszym ślubnym to Hania wygląda całkiem jak ty. A wczoraj zabrał mnie do miasta jedną rzecz załatwić, co to mi już od dawna leżało kamieniem na żołądku.

– Jaką rzecz? – zdziwiła się Iza.

W głębi duszy była głęboko wdzięczna Majkowi za to, że kiedy ona miała mniej czasu, tak spontanicznie zajął się staruszkiem. W pracy niewiele ze sobą rozmawiali, ale na początku tygodnia zaczepił ją przy wyjściu z zaplecza i zapytał o pana Szczepana, a kiedy powiedziała mu zgodnie z prawdą, że ostatnio nie miała jak do niego zajrzeć, zadeklarował, że sam wpadnie na dniach na Bernardyńską, by sprawdzić, czy czegoś mu nie trzeba. Był to króciutki epizod, który w związku z nawałem emocjonalnych myśli na temat Michała niemal natychmiast ulotnił jej się z pamięci, teraz jednak przypomniała sobie o tej wymianie zdań i ogarnął ją lekki wstyd. Bo czyż jej sprawy sercowe, które od początku marca pochłaniały całą jej uwagę, mogły być wymówką do takiego zaniedbania odwiedzin u pana Szczepana? Owszem, oprócz tego miała teraz ciężki czas sprawdzianów i kolokwiów na uczelni, musiała przygotować i przedstawić referat z literatury, do tego praca i gotowanie w domu… lecz czy był to powód, żeby tak długo odwlekać choć krótką wizytę u swojego leciwego, samotnego przyjaciela? Jakie szczęście i ulga, że przynajmniej Majk stanął na wysokości zadania i zastąpił ją w czasie, gdy straciła głowę…

– Aaa… takie tam papierkowe sprawy – machnął ręką pan Szczepan. – Już dawno się z tym nosiłem, spać mi to po nocach nie dawało, że bałagan mam w dokumentach i że z tym bałaganem śmierć mnie zastanie…

– Bałagan w dokumentach? – powtórzyła zdezorientowana Iza.

– A tak – skinął głową pan Szczepan, zerkając na nią jakby z satysfakcją. – Wcześniej nawet o tym nie myślałem… co mi tam… nie obchodziło mnie to. Ale teraz już obchodzi i Michaś pomaga mi porządki zrobić. Zapytałem go, czy zna jakiego dobrego notariusza… bo miałem w dokumentach różne zapisy nie tak jak trzeba… No i okazało się, że zna i że to nawet jakiś jego dobry znajomy. Tak mi się szczęśliwie trafiło, widzisz, Haniu…

– Na pewno – uśmiechnęła się Iza. – Ale to chyba nic takiego niezwykłego, panie Szczepciu. Jak ktoś prowadzi firmę, to takie znajomości wśród prawników są potrzebne. W każdym razie bardzo się cieszę, że pan to sobie pozałatwiał, bo teraz nie będzie to pana męczyć i w nocy pan pośpi spokojniej.

– Co prawda, to prawda – przyznał staruszek, sięgając na stojącą obok niego komodę po dużą białą kopertę. – Chociaż jeszcze tak do końca nie pozałatwialiśmy… kilka razy trzeba będzie tam pojechać, żeby wszystko uporządkować… ale już i tak mi dużo lżej na sercu. Ten notariusz, bardzo miły człowiek… obiecał, że wszystkim się zajmie i w dodatku zrobi to szybko na osobistą prośbę Michasia. No, ale o to już mniejsza… – uśmiechnął się, a w jego oczach znów błysnęło światełko satysfakcji. – Chodź tu teraz do mnie, dziecinko, weź sobie krzesło i siadaj, pokażę ci te zdjęcia.

(c.d.n.)