Anabella - Rozdział XVII (cz. 4) - De te fabula narratur

W następnej sekundzie wparował do kuchni, niosąc naręcze czerwonych tulipanów opakowanych każdy osobno w ozdobną, przeźroczystą folię. Położył kwiaty na wolnym brzegu stołu i wybrawszy jeden, wyciągnął go w stronę Izy z szerokim uśmiechem na obliczu.

– Masz, młoda, to dla ciebie! Prezent dla pięknej kobiety na Dzień Kobiet!

– Ach… dziękuję! – odparła zaskoczona Iza, biorąc z jego ręki tulipana. – Jej, Kacper, jak miło z twojej strony… nie spodziewałam się, że pomyślisz o mnie!

– A co, kobieta jesteś czy nie? – zawołał Kacper, bez żenady obejmując ją ramionami i z głośnym cmoknięciem całując ją w policzek. – No, dawaj buziaka… Masz dzisiaj święto, a faceci dla pięknych kobiet kupują dzisiaj kwiatki. Gdzież ja bym o tobie zapomniał!

– No i niech pan tylko spojrzy, panie Stasiu – powiedziała wesoło Iza, zwracając się do przyglądającego się im z uśmiechem gospodarza. – Jaki szarmancki ten pana bratanek!

– Taaa… szarmancki – pokiwał sceptycznie głową pan Stanisław, po czym ruchem podbródka wskazał na pozostałe tulipany. – A ta reszta to dla kogo, co, szczylu? Pewnie dla tych twoich panienek?

– A co stryj myślisz! – zaśmiał się dobrodusznie Kacper. – Dla jednej miałbym kwiatka kupić, a dla innych nie? To przecież nie wypada, ja człowiek honoru, kurde, jestem… Czekaj, nawet kartki z życzeniami im kupiłem, mam je gdzieś tutaj… tylko powpisuję zaraz która będzie dla której…

Sięgnął do kieszeni bluzy i wyjął stamtąd plik identycznych kartek ozdobionych zdjęciem czerwonych róż, które układały się w kształt serca. Iza i gospodarz wymienili znaczące spojrzenia, przy czym, w przeciwieństwie do rozbawionej miny dziewczyny, twarz pana Stanisława wyrażała głęboki niesmak.

– Pokaż, mogę zobaczyć? – zapytała Iza, sięgając po jedną z kartek, na której odczytała okolicznościowy napis. – Dla mojej ukochanej, z okazji Dnia Kobiet… Hmm – zagryzła wargi, żeby nie parsknąć śmiechem. – Sporo masz tych „ukochanych”…

– I co, każdej dasz taką samą kartkę, gówniarzu? – zapytał z dezaprobatą pan Stanisław.

– A co za problem? – wzruszył ramionami Kacper. – Nie będą widzieć, każdej dam osobno. Czekajcie, muszę tylko policzyć, czy wystarczy… Ta będzie dla Ali, ta dla Bożenki… dla Reginki… czy tam Renatki… no, dla Reni po prostu – wyliczał, przekładając kartki. – Dla Martynki, dla Julci, dla Gosi… i dla Magdusi. Aha, może zobaczę się też z Judytką… czy tam Julitką… szlag by to trafił, zawsze mi się miesza! A… i jeszcze Basia i Asia… Kurde, zabraknie chyba… Dobra, nieważne, potem się zastanowię – przerwał sobie, zerkając w stronę kuchenki gazowej. – Teraz muszę coś zszamać, bo zaraz zdechnę z głodu! Ładuj mi ten obiad, co, młoda?

– Jasne, Kacperku – skinęła głową Iza, niemal dusząc się od tłumionego śmiechu. – Siadaj, już ci podaję.

Nałożyła dymiące porcje obiadu na talerze, postawiła je przed gospodarzem i przed Kacprem, po czym sama również zasiadła do jedzenia. Leżący wciąż na stole telefon, który odłożyła tam po zakończeniu rozmowy z Danielem, rozświetlił się na chwilę, sygnalizując nadejście wiadomości smsowej. Iza zignorowała to jednak, pogrążona w zabawnej rozmowie z Kacprem, który, pochłaniając w tempie błyskawicy pierwszą porcję, a następnie dwie dokładki, za wszelką cenę usiłował policzyć wszystkie dziewczyny, które chciał dziś uhonorować z okazji Dnia Kobiet.

– Dobra, zaraz lecę – oznajmił, zamaszystym gestem wycierając usta w rękaw. – Jadę odwiedzić je po kolei, muszę zacząć od razu, bo nie zdążę do północy, a jutro przecież do roboty… No, no… Julitkę chyba zostawię sobie na koniec, żeby pobyć u niej dłużej – uśmiechnął się z rozmarzeniem. – Chociaż… może jednak zostałbym u Asi?

– Ty degeneracie – mruknął pod nosem pan Stanisław, patrząc na niego z niesmakiem.

– Kacper, wycieraj usta w serwetkę, co? – pouczyła go neutralnym tonem Iza, podsuwając mu serwetnik pod sam nos. – Tyle razy ci mówiłam, żebyś nie wycierał po jedzeniu w rękaw…

– No sorry, Iza, zapomniałem, teraz już za późno – machnął lekceważąco ręką Kacper, odsuwając serwetki z powrotem na środek stołu. – Taka ze mnie niewychowana świnia, nic na to nie poradzę. Ale co tam, kobitki i tak mnie kochają! – zaznaczył triumfalnie. – Zwłaszcza te, co nie mają żadnej inwersji… Hmm, muszę się jeszcze zastanowić… może jednak zostałbym dzisiaj u Bożenki?…

Iza z rozbawieniem zagryzła wargi, po chwili jednak, zerknąwszy na zdegustowanego pana Stanisława, powściągnęła się, przybierając dla niepoznaki poważną i krytyczną minę.