Anabella - Rozdział XVII (cz. 8) - De te fabula narratur

Dzwonek telefonu leżącego na biurku Izy przerwał jej lekturę tekstu Pascala, który nazajutrz miała referować na zajęciach z literatury. Z westchnieniem odłożyła książkę i sięgnęła po aparat. Imię wyświetlone na ekranie natychmiast przyśpieszyło bicie jej serca. Michał. Dzwonił! Więc jednak! Dzwonił tak, jak obiecał, choć przez cały miniony tydzień milczał, a ona znów zdążyła stracić nadzieję…

– Cześć, Iza.

Ukochany głos, którego już tak dawno nie słyszała w telefonie, w ułamku sekundy przeniósł ją w przeszłość, ponad trzy lata wstecz, jak w wehikule czasu. Tak jakby to, co wydarzyło się od ostatniego razu, gdy rozmawiali przez telefon, nie istniało… a przynajmniej zredukowało się do nieistotnego epizodu, do nic nieznaczącej serii szarych dni, które łatwo będzie wziąć w nawias i wyrzucić z pamięci. Wybaczyć… ech, co za pomysł, przecież ona już dawno wszystko mu wybaczyła! Jedno jego słowo ścierało w pył wszelki żal i nadawało sens każdej minucie cierpienia, przez które widocznie musiała przejść, żeby tym mocniej przekonać się o sile swoich uczuć.

– Cześć, Misiu.

Głos nie drżał jej, był spokojny i opanowany, choć we wnętrzu jej duszy szalał sztorm i nawałnica z piorunami.

– Miałem zadzwonić wcześniej, ale dopiero teraz ogarnąłem się z paroma pilnymi sprawami na studiach – wyjaśnił jej beztrosko Michał. – A chciałem odezwać się dopiero, jak będę wolniejszy, bo liczę na to, że zobaczymy się na żywo i porozmawiamy sobie wreszcie… na spokojnie – ostatnie słowa wypowiedział ze znaczącym naciskiem. – Dawno się nie widzieliśmy, w sensie na osobności, bo tych pięciu minut u Marcina nawet nie chcę liczyć. A warto by chyba trochę odświeżyć kontakt, hmm? – zawiesił wyczekująco głos.

– Warto – zgodziła się Iza, cała drżąc z radości. – Na pewno warto, Misiu, zwłaszcza że tak się złożyło, że studiujemy teraz w jednym mieście. Ja w Lublinie jestem już od pół roku, a poza tobą nie widziałam tu jeszcze nikogo z Korytkowa…

– No właśnie! – podchwycił żywo. – To jest bardzo ważny powód do jak najszybszego spotkania. Korytkowanie muszą trzymać ze sobą sztamę, to podstawa lokalnego patriotyzmu. Zwłaszcza że teraz będziemy bliskimi sąsiadami.

Iza miała wrażenie, że w jego głosie zabrzmiała nuta ironii, jednak zignorowała to, ucieszona faktem, że sam nawiązuje do korytkowskiej inwestycji swoich rodziców. To w dość jednoznaczny sposób potwierdzało jego zamiar powrotu tam po studiach. Będą sąsiadami… te słowa wyrażały wszak jej własne nadzieje, same w sobie były zapowiedzią spełnienia jej marzeń!

– Rzeczywiście – odparła, tłumiąc wzruszenie. – Budujecie coś tuż koło nas, słyszałam, że hotel…

– Taaa – mruknął Michał. – Ojciec rozwija skrzydła, a ja mam być niewolnikiem jego świętej wizji. Biznes na zadupiu, czyli wielkie wyzwanie… ale dobra, nieważne, zobaczymy – uciął, jakby z niechęcią. – W każdym razie chciałbym się z tobą zobaczyć, Iza. I to najlepiej jeszcze w tym tygodniu. Kiedy masz wolny wieczór?

– Właściwie wolne mam tylko w czwartki… – zaczęła rzeczowo Iza i urwała, przypomniawszy sobie, że na najbliższy czwartek była już przecież umówiona z Danielem.

– Czwartek, znakomicie – podchwycił z zadowoleniem Michał. – Akurat ja też mam luźniej, pasuje mi idealnie. W takim razie sprawa załatwiona. Umówmy się w ten czwartek o osiemnastej pod Bramą Krakowską, okej? Skoczymy do jakiejś knajpy na starówce i pogadamy sobie na spokojnie, bez ograniczeń czasowych… oraz towarzyskich – dodał z lekkim przekąsem. – Znam jeden fajny lokal, gdzie można się genialnie zabunkrować, nikt nam nie będzie przeszkadzał. To jak, skarbie, umowa stoi?

W tych kilka sekund, kiedy mówił te słowa, Iza podjęła w sercu decyzję. Czy spotkanie z Danielem, umówione dokładnie na ten sam dzień i godzinę, miało w tej sytuacji jakiekolwiek znaczenie? Czym było wobec tak upragnionej od kilku lat propozycji Michała?

– Stoi – odparła bez wahania, szczęśliwa, że znów, jak dawniej, nazwał ją skarbem.

– I super – podsumował z satysfakcją Michał. – No to co… do zobaczenia. Nie będę już zawracał ci głowy przez telefon, sam zresztą zaraz wychodzę i muszę się jeszcze trochę ogarnąć. Spotkamy się w czwartek i wszystko sobie nadrobimy. Poopowiadasz mi, co porabiałaś przez te wszystkie lata, kiedy się nie widzieliśmy. Pewnie sporo się działo, nie?

– Sporo – przyznała Iza z nutą smutku w głosie.

Smutek ten rozmył się jednak szybko i ustąpił miejsca przepełniającej jej duszę niezmąconej radości. O tak, teraz nadrobią wszystko! Teraz już będzie dobrze…

– Niepotrzebnie zaniedbaliśmy kontakt, bo przecież swego czasu całkiem nieźle się dogadywaliśmy, co nie, mała? – dorzucił Michał swym dawnym, poufałym tonem. – Jak myślisz, może co nieco dałoby się odbudować?

Iza słuchała, nie będąc w stanie wydać z siebie najmniejszego dźwięku. Kolejne słowa Michała, które wprost wyrażały to, o czym od tak dawna marzyła, wywołały w niej tak silne emocje, że potrzebowała kilkunastu sekund, żeby wziąć się w garść.

– No nic, zobaczymy – podjął oględnie Michał po dłuższej chwili ciszy. – Tak czy inaczej to nie jest rozmowa na telefon. Widzimy się w czwartek.

– Tak, Misiu – szepnęła. – Będę o osiemnastej. Do zobaczenia.

Po zakończeniu połączenia Iza jeszcze długo siedziała nieruchomo przy biurku z telefonem bezmyślnie trzymanym w dłoni. Zapomniała o referacie z Pascala na jutro… zapomniała o całym świecie… W jej głowie nadal rozbrzmiewał jego głos, ten najdroższy, pewny siebie głos, który tak kochała! Może co nieco dałoby się odbudować?… Co nieco? Dobry żart! Odbudują wszystko! I razem zbudują jeszcze dużo więcej… Teraz już nic nie stanie im na przeszkodzie!