Anabella - Rozdział XVIII (cz. 5) - De te fabula narratur

Choć Iza rzadko miała sposobność spotkać Pabla, od pamiętnej prywatki zdarzyło się to już dwa razy – raz w domu, kiedy przerwał im lekcję francuskiego, wpadając jak po ogień po jakieś papiery, których rano zapomniał zapakować do pracy, a drugi raz w Anabelli, gdzie któregoś wieczoru spędzali wraz z Lodzią wieczór w towarzystwie paczki przyjaciół, a ona akurat miała wtedy swoją zmianę. Bezgraniczne, niemal świętokradcze uwielbienie, jakie ów sympatyczny adwokat na każdym kroku okazywał swej młodziutkiej żonie, a które ona z czułością mu odwzajemniała wśród wesołych żartów i docinków, były dla Izy, po uczuciu obserwowanym u Amelii i Roberta, kolejnym namacalnym dowodem na to, że prawdziwa miłość istnieje nawet na tym szarym, podłym świecie…

Jak co tydzień, dziś również z zaciekawieniem przyglądała się nadal szczupłej i zgrabnej sylwetce Lodzi, a choć linia talii nieco już zdradzała jej odmienny stan, ktoś niewtajemniczony nie odgadłby na pewno, że zaczęła już piąty miesiąc ciąży.

– Tak, dziękuję, w badaniach wszystko w porządku – odpowiedziała z uśmiechem na ostrożne pytanie Izy. – Młode rośnie jak na drożdżach, doktor mówi, że już niedługo powinnam poczuć, jak się rusza. Tak nie mogę się tego doczekać! – dodała z rozmarzeniem, kładąc czułym gestem dłoń na brzuchu. – Zaraz po świętach mamy umówione połówkowe badanie USG, wtedy już może podejrzymy płeć, bo ostatnio to nam się nie udało.

Iza z zafascynowaniem przyglądała się jej lśniącym jak dwie gwiazdy, intensywnie błękitnym oczom, które przy rozmowie o noszonym pod sercem dziecku rozświetliły się dodatkowym blaskiem.

– Czyli nadal nie wiecie, czy to synek czy córeczka?

– Nie wiemy, bo przy poprzednim USG mały łobuziak nie chciał nam się ujawnić! – zaśmiała się Lodzia, upijając znów łyka herbaty z filiżanki. – Odwrócił się, zwinął w kłębek, wypiął tyłkiem do rodziców i nici z podglądania. Oczywiście mój bandziorek zinterpretował to po swojemu i teraz triumfuje, bo według niego, skoro nie widać jednoznacznie męskich atrybutów, to na pewno to jest dziewczynka. A ja mu powtarzam, że od początku odbieram od małego męskie fale… bo naprawdę mam takie przeczucie i nic na to nie poradzę. Zresztą do tego wystroju mieszkania chłopak pasowałby bardziej – zauważyła wesoło. – Niebieski to przecież kolor chłopców! Pablo nie zgadza się ze mną, jego marzeniem jest dziewczynka o niebieskich oczkach, a ja z kolei liczę po cichu, że to maleństwo, bez względu na to, jakiej będzie płci, odziedziczy jego oczy… I mam na to statystycznie większe szanse, bo brązowe oczy to gen dominujący. Ech… to wszystko i tak nieważne! – dodała ciepło, znów kładąc dłoń na brzuchu owym jedynym w swoim rodzaju gestem oczekującej matki. – Byleby było zdrowe i urodziło się szczęśliwie…

– Tak na pewno będzie – uśmiechnęła się Iza.

– Koleżanka Pabla z pracy, Anitka, urodziła niedawno dziewczynkę – ciągnęła Lodzia. – Jakież to jest słodkie maleństwo! Kiedy ją zobaczyłam, omal nie popłakałam się ze wzruszenia, że nowy człowieczek może być aż tak maciupki… Widziałaś kiedyś na żywo takiego kilkudniowego noworodka?

– Nigdy – pokręciła głową Iza. – Nie miałam jeszcze takich maluszków ani w rodzinie, ani wśród znajomych. Moja siostra dopiero niedawno wyszła za mąż, nie mają jeszcze dzieci… To musi być niesamowity widok!

– Niesamowity – przyznała Lodzia. – Ja też pierwszy raz w życiu widziałam z bliska noworodka. Jestem jedynaczką i tak jak ty nie miałam nigdy małych dzieci w rodzinie… Wprawdzie Pablo ma siostrzenicę, Tosię, ale ona ma trzy latka, więc to już duża dziewczynka… no i mieszkają w tej Belgii, więc rzadko ją widujemy. Chociaż teraz mają zabrać ją ze sobą, jak przyjadą do Polski na nasze urodziny… Właśnie! – zreflektowała się, podnosząc dłoń do czoła. – Przecież ja jeszcze nie mówiłam ci o szczegółach, a mam do ciebie prośbę…

– Prośbę? – zdziwiła się Iza. – Do mnie?

(c.d.n.)