Anabella - Rozdział XX (cz. 10) - De te fabula narratur

Ostatnie słowa wypowiedziała spokojnym i zdecydowanym tonem. Niespodziewanie dla samej siebie nagle przestała przejmować się tym, co wyniknie z jej dzisiejszej rozmowy z Krawczykiem, czy przyjmie jego propozycję pracy czy też nie, czy opuści Anabellę i co ewentualnie powie na to Majk… Zrozumiała jasno, że w tym kontekście to nie miało większego znaczenia. Może nawet łatwiej będzie im rozmawiać, gdy zakończy się relacja służbowej podległości? Skołowaną dotąd duszę Izy ogarnął teraz przyjemny spokój i poczucie, że jej misja, co do której przed chwilą miała tyle wątpliwości, jednak ma sens i że wszystko jest w porządku… w najlepszym porządku… niemal idealnie.

– Świetna myśl – przyznał z zadowoleniem Majk. – Mamy więc już całą listę zasad… i podoba mi się to, elfiku.

– Umowa stoi – podjęła Iza, zdecydowana postawić mu przy tej okazji pytanie, które od dawna miała na końcu języka. – Ale powiedz mi coś jeszcze, Majk…

– Hmm?

– Dlaczego nazywasz mnie elfem?

– Heh! – prychnął rozbawiony. – Sam nie wiem… po prostu to mi jakoś do ciebie pasuje. Taki z ciebie mały elfik… dobry duszek.

– Lodzia powiedziała mi to samo – przypomniała sobie Iza. – Spodobało jej się, że tak mnie ochrzciłeś, ona też uważa, że to do mnie pasuje.

– Bo tak jest – pokiwał głową Majk. – Pamiętasz, jak zabroniłaś mi dzwonić po pogotowie dla Szczepka? Wtedy na ulicy, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy… no. Deszcz padał jak cholera, a ty miałaś na głowie jakiś kaptur i w tamtym słabym świetle widziałem właściwie tylko twoje wielkie oczy. I taką bladą buzię… może to przez to oświetlenie, ale chyba nie tylko… nie wiem, nie pamiętam już aż tak dokładnie. W każdym razie skojarzyłaś mi się wtedy z jakąś bajkową istotką, z takim małym stworkiem z dużymi oczętami… właśnie z elfem. To było pierwsze, co mi przyszło do głowy, więc tak sobie chlapnąłem… i tak już zostało. A co, nie podoba ci się, że tak na ciebie mówię? – zerknął na nią spod oka.

– Nie że mi się nie podoba – odpowiedziała ostrożnie Iza. – Przeciwnie, to jest bardzo fajne… sympatyczne… Tylko zawsze trochę mnie dziwiło, dlaczego akurat tak mnie nazwałeś. Teraz już rozumiem – uśmiechnęła się. – Wyglądałam wtedy jak upiór znad bagien albo widmo nie z tego świata. To bardzo możliwe, bo to nie był dla mnie łatwy czas… dlatego tym bardziej cieszę się, że nazwałeś mnie akurat elfem, a nie jakąś wiedźmą czy zmorą…

Majk parsknął lekko śmiechem.

– I tak na jedno wychodzi, mała zmoro – rzucił wesołym, prawie normalnym tonem. – Może nie jesteś wiedźmą, ale heterą na pewno, jak wszystkie kobiety. No, sama przyznaj… kto pozbawił mnie mojej brandy, a nawet prawa do napicia się od czasu do czasu dla kurażu?

– To dla twojego dobra – zapewniła go z powagą Iza.

– Mała, nieznośna hetera – pokręcił głową. – Uparty elfik… Ale lubię cię za to, wiesz? Wyciągnęłaś mnie dzisiaj z potwornego doła. Przypłacę to straconą dniówką i kacem gigantem, ale warto było… A teraz idź powiedz Antkowi i Chudemu, że już mogę jechać – dodał, nie bez wysiłku podnosząc się na łokciu. – Niech tu przyjdą i pomogą mi się zebrać, muszę spływać na chatę, zanim znowu zachce mi się rzygać… Z rana muszę przecież zadzwonić do tego frajera Krawczyka…

Iza posłusznie poderwała się z krzesła i przesunąwszy jeszcze raz przyjaźnie dłonią po jego miękkich, rozczochranych włosach, pobiegła szukać Antka, oznajmiając mu z radością, że szef czuje się już znacznie lepiej i sam domaga się odwiezienia do domu, w związku z czym jest szansa, że dojdzie do samochodu o własnych siłach. Jednak kiedy we troje wrócili do gabinetu Majka, ów spał jak zabity z ramieniem podłożonym pod głowę i nie zbudził się nawet, kiedy Chudy wsunął mu ręce pod plecy i kolana, po czym, dźwignąwszy go z niemałym trudem z kozetki, jak śpiące dziecko zaniósł do samochodu.